DOI article:
Symmikta
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14594#0062
Σ Τ Μ Μ I Κ Τ Α
ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΜΑΤΑ
Αι/ι. ΜίΐΐΙιΜηπξβιι ά. Κ.Ό.ΑγοΗ. Ιη8ΐ. XVI
(1891) σελ. 110 έπ.', 336-7.
Ή έπιγραφή φαίνεται μέν ήμϊν άναγνωστέα ώς
και ύπό δβΐϊναηονν και έν μέρει ύπό Κ. ΜβίβΙβι·-
ΕύΟυτίδα ήαί Αέσγοί τώ Πραν^ίο
Δωτώ Ύφάγο τώ Ύουλίδα
άλλοις δ' όμως έρμηνευτέα. Καθ ή μας πρόκειται
στήλη δύο έχουσα έπιγεγραμμένας γυναίκας"
Λέσ^αν (=:Λέσ^ην) θυγατε'ρα Εΰθυτίδα
υίοΰ ΙΙραζίου
και
Δωτώ θυγατέρα. 'ϊ'φάγου υίοΰ Τφυλίδα.
Λεο^α δέ όνομα γυναικός αντιστοιχεί τω έπι αν-
δρός γνωστώ /ΙδΟΥης (α(;) και Λ'-βχ-ωο,. ( Ιδε και
Ριφβ'δ λνδιΊβΓίιυοΙι Ογ. Εί§. Αέσχη, 3).
Ουδέν δε το πεΐΟον είπον οί Αι!. ΥνΠΙιβΙΐϊΐ (Έφ.
Άρχ. 1892 σ. 139, σημ. 4) και Ρ. ΟϋιτιιηΙρρ (αυ-
τόθι μνημονευόμενος) άποδόντες εις την λέςΊν Αέ-
Οχα έννοιαν κόγχης τάφου.
Αυτόθι, σελ. 145-146.
ΤΟΥΤΟΥΤΟΥΒΩΜΟΥΚΗΔΕΤΑΗΒΟ ΥΛηΚ
ΘΩΣΗΑΣΕΑΥΤ Η Σ Τ Εφ Α Ν ωτI ΚΟΝ
Ό έκδότης άνέγνω"
Τούτου τοϋ βαψ-οϋ κήδεται ή βουλή. ΚαΟωσήασε
( = καθωτίωσε) αύτη στεφανωτικόν κλπ.
Αλλά, νομίζω ό'τι ό χαράκτης έγραψε δύο δια-
κεκριμένας λέξεις ΚΑΘΩΣ Η ΑΣ Ε άνορΟογραφή-
σας 1 καθϊ,κ ήασε άντι καθ^ς εί'ασε, ο έστι" κα-
ι Μιχρόν κατωτέρω, έν σελ. 148 (αυτόθι) ή πρώτη επιγραφή 6781
ίνήμησεγ αντί έτείμι/σεν.
Θ1)(; άφήκε, καθ.ος ΰιεθηκε, καθ^ς όιίταζεν. Η
ολη δέ φράσις άναγνωστέα συνε/ής ούτω"
Τούτου τοϋ βωαοΰ κήδεται ή βουλή, καθώς ή'ασεν
αυτή στεφανωτικόν ΙΙυθόδωρος Διοτίυ,ου . . . ί,'να κλπ.
ΒαίΙ. άβ Οογγ. ΗβΙΙβηίηιιβ, XVII (1893) σ.85.
Και τρίπος Βον Θέβχσσι θε'ον ενικέ ....
συμπληρών την τελευταίαν λέξιν άναγινώσκω" ένί-
κειβεν, οδ τό μετά το ΕΝΙΚΕ ιώτα φαίνεται έν
τω προτεταγμένω μεγαλογραμμάτω κειμένω.
Αυτόθι, σ. 86, στίχ. 7-10 της επιγραφής.
■—Θύο-αυ-.εν ΤΙρακλεϊ . . ιως ΐδόντα επί λαιά οίωνόν.
Τό έν τη μικρογραμμάτω έκδόσει τοΟ κειμένου
κενόν δύο στοιχείων δείκνυται σαφώς ύπό του με-
γαλογραμμάτου κειμένου ώς κατεχόμενον ύπό δύο
ΑΑ, άτινα τον έκδότην της επιγραφής κ. Ε. ί,β-
§ι·αηι1 άγουσιν εις εϊκασίαν ό'τι εκείτο έκεΐ άγίως,
— οη ρουΐ δοπ^οΐ' α Ιίΐ'β άγίως.— Αλλά, διέφυγεν
αύτον ότι αυτά ταύτα, άπαράλλακτα, τά δύο Λ Λ
έχει και τό τέλος του επομένου στίχου (τοΟ 9ου),
ό'που αύτάς ούτος άνέγνω ΛΑ, (έ.τι Λαιά).
Εις ήμας και τά έν στίχω όγδόω γράμματα
9ον και 10'ν φαίνονται ΛΑ.
Ούτω δ' άναγινώσκοντες"
■— Θύταιιεν
ΤΙρακλεϊ λαιώς
ΐδόντα. έπί λαιά
οίωνόν
εχομεν πρόσταγμα Ουσίας τώ Ήρακλεϊ, ό'ταν ό Εν-
ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΜΑΤΑ
Αι/ι. ΜίΐΐΙιΜηπξβιι ά. Κ.Ό.ΑγοΗ. Ιη8ΐ. XVI
(1891) σελ. 110 έπ.', 336-7.
Ή έπιγραφή φαίνεται μέν ήμϊν άναγνωστέα ώς
και ύπό δβΐϊναηονν και έν μέρει ύπό Κ. ΜβίβΙβι·-
ΕύΟυτίδα ήαί Αέσγοί τώ Πραν^ίο
Δωτώ Ύφάγο τώ Ύουλίδα
άλλοις δ' όμως έρμηνευτέα. Καθ ή μας πρόκειται
στήλη δύο έχουσα έπιγεγραμμένας γυναίκας"
Λέσ^αν (=:Λέσ^ην) θυγατε'ρα Εΰθυτίδα
υίοΰ ΙΙραζίου
και
Δωτώ θυγατέρα. 'ϊ'φάγου υίοΰ Τφυλίδα.
Λεο^α δέ όνομα γυναικός αντιστοιχεί τω έπι αν-
δρός γνωστώ /ΙδΟΥης (α(;) και Λ'-βχ-ωο,. ( Ιδε και
Ριφβ'δ λνδιΊβΓίιυοΙι Ογ. Εί§. Αέσχη, 3).
Ουδέν δε το πεΐΟον είπον οί Αι!. ΥνΠΙιβΙΐϊΐ (Έφ.
Άρχ. 1892 σ. 139, σημ. 4) και Ρ. ΟϋιτιιηΙρρ (αυ-
τόθι μνημονευόμενος) άποδόντες εις την λέςΊν Αέ-
Οχα έννοιαν κόγχης τάφου.
Αυτόθι, σελ. 145-146.
ΤΟΥΤΟΥΤΟΥΒΩΜΟΥΚΗΔΕΤΑΗΒΟ ΥΛηΚ
ΘΩΣΗΑΣΕΑΥΤ Η Σ Τ Εφ Α Ν ωτI ΚΟΝ
Ό έκδότης άνέγνω"
Τούτου τοϋ βαψ-οϋ κήδεται ή βουλή. ΚαΟωσήασε
( = καθωτίωσε) αύτη στεφανωτικόν κλπ.
Αλλά, νομίζω ό'τι ό χαράκτης έγραψε δύο δια-
κεκριμένας λέξεις ΚΑΘΩΣ Η ΑΣ Ε άνορΟογραφή-
σας 1 καθϊ,κ ήασε άντι καθ^ς εί'ασε, ο έστι" κα-
ι Μιχρόν κατωτέρω, έν σελ. 148 (αυτόθι) ή πρώτη επιγραφή 6781
ίνήμησεγ αντί έτείμι/σεν.
Θ1)(; άφήκε, καθ.ος ΰιεθηκε, καθ^ς όιίταζεν. Η
ολη δέ φράσις άναγνωστέα συνε/ής ούτω"
Τούτου τοϋ βωαοΰ κήδεται ή βουλή, καθώς ή'ασεν
αυτή στεφανωτικόν ΙΙυθόδωρος Διοτίυ,ου . . . ί,'να κλπ.
ΒαίΙ. άβ Οογγ. ΗβΙΙβηίηιιβ, XVII (1893) σ.85.
Και τρίπος Βον Θέβχσσι θε'ον ενικέ ....
συμπληρών την τελευταίαν λέξιν άναγινώσκω" ένί-
κειβεν, οδ τό μετά το ΕΝΙΚΕ ιώτα φαίνεται έν
τω προτεταγμένω μεγαλογραμμάτω κειμένω.
Αυτόθι, σ. 86, στίχ. 7-10 της επιγραφής.
■—Θύο-αυ-.εν ΤΙρακλεϊ . . ιως ΐδόντα επί λαιά οίωνόν.
Τό έν τη μικρογραμμάτω έκδόσει τοΟ κειμένου
κενόν δύο στοιχείων δείκνυται σαφώς ύπό του με-
γαλογραμμάτου κειμένου ώς κατεχόμενον ύπό δύο
ΑΑ, άτινα τον έκδότην της επιγραφής κ. Ε. ί,β-
§ι·αηι1 άγουσιν εις εϊκασίαν ό'τι εκείτο έκεΐ άγίως,
— οη ρουΐ δοπ^οΐ' α Ιίΐ'β άγίως.— Αλλά, διέφυγεν
αύτον ότι αυτά ταύτα, άπαράλλακτα, τά δύο Λ Λ
έχει και τό τέλος του επομένου στίχου (τοΟ 9ου),
ό'που αύτάς ούτος άνέγνω ΛΑ, (έ.τι Λαιά).
Εις ήμας και τά έν στίχω όγδόω γράμματα
9ον και 10'ν φαίνονται ΛΑ.
Ούτω δ' άναγινώσκοντες"
■— Θύταιιεν
ΤΙρακλεϊ λαιώς
ΐδόντα. έπί λαιά
οίωνόν
εχομεν πρόσταγμα Ουσίας τώ Ήρακλεϊ, ό'ταν ό Εν-