DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0051
DE CAETERIS HOMERI CODICIBVS AMBR. XXXVII
seu etiam contracta nec non ad glossas versibus interiectas diligenter excerpendas,
patienti complurium mensium operd incubui: neque sane labor modicus fuit trium
codicum partes in unura volumen compingere, sua quodque scholion sede collocare,
interpunctionem adiungere, laudatos, praesertim Homeri, locos ab innumeris mendis
purgare , Eustathium et minora edita scliolia pro re nata consulere, plagulas quotidie
emendare, typis instare, sic omnia denique moderari ut quam citissima editio et
politissima evaderet.
De homeri- H Porro tam veterum tamque copiosorum scholiorum multae sint utilitates et commo-
ZZda necesse est. Ad recte quidem constituendam Odysseae poesim magnopere conferunt
PMO* tot sapientia praecepta de spintibus, de accentibus, de interpunctione, de distinctione
vel coniunctione , de quantitate syllabarum, de encliticis, de variis lectionibus, deque
spuriis aut quavis nota et iudicio signatis carminibus. Spirituum rationes his fere verbis
docentur: ψιλως, φιλωτεων, φιλούται, τίνες φιλούσι, δασεως, δασυντέον , οι $ έδάσυναν, τίνες δασύνουσι,
αμεινον δ'εοτι δασυνειν. Rursum accentus sic fere traduntur: οζυτόνως, οζυτονητέον, οξύνεται, παρ-
οζυντέον , προπαροζβνεται , προπαροζύνουσΐ, προπαροζυτόνως, ορ^οτονείν, ορ^οτονητέον, βαρύνεται, βαρέως,
βαρυντέον, περισπαται, περισπαστεον , προπερισπαστεον, τόνος περισπωμενος η βαρύς, ρωννυναι τον τόνον.
Interpunctionis quoque multiplex doctrina est: ενταύθα στικτ'εον, κα/ στίζουσι, Δημήτριος έστιζε,
εως τούδε h στιγμή, αμφίβολος η στιγμή, τελεία στιγμή, στίζαι τελείως, υποστικτεον, υπερστίζωμεν. DlStin-
Ctiones vel COniuilCtiones ita notantur: διαστολως vel διαστακτικως άναγνωστεον , διαληπτέον,
βραχύ διασταλτέον , ει μη άρα στικτεον , βραχεως διαστελούμεν , αμφιβολία διαστολής, η διαστολή αμφί-
βολος, κομματικως άναφερεσ^αι , συνάπτεσ^αΐ τοίς επάνω, τοις ε<ζ*ίς συνάπτειν , ταύτα αφ" ετέρας άρχης
άναγνωστεον, προσενεκτεον, άποδοτεον, υπερβιβαστεον. Quantitates syllabarum, genera versuum,
aliaque eiusmodi ad grammaticam vel προσωδίαν ve\ peculiarem syntaxim spectantia sic passim
exprimuntur: συστέλλεται διά μέτρου, συνέσταλται το α, ευτελές διά το μετρον, §ια το μέτρον διφΖτογ-
γογραφεΐται, το όμόχρονον, το δίχρονον, Ζηνόδοτος την βρχχείαν γράφει, Ύυραννίων συστέλλει, διφ^ογγογρα-
φουμένος , ίωτογραφου μένος, έγκλιτικον το εις, το ι προσγεγραμμενον , διορϊσωτεον, h συνταξις ούτως, τούτο
έζηγητέον εκείθεν, παρά σύνταζιν κείται, βραχυκαταληκτεΐ, μακροκατ άληκτα, τροχαϊκον, σπονδείος όλος h στί-
χος, των διαβεβοημενων εστίν Ό τόπος, πα^ητικον άντι ενεργητικού, ένεργητικον άντι παθητικού, μέση λεζις (nempe
duplicis significationis, ) μεσως λαμβάνεται. Variae Graecorum dialecti indicantur sic:
άττίκως, κατά Αττικούς, άττικον λίαν, παρά τοΐς ',Αττικοίς , παρά τους Αθηναίους, ιδίωμα των "Αττικών,
καλούσιν οι Αττικοί, εστί τΆς νεωτέρας 'Ατθίδος, των 'Αττικών οι μεν αρχαίοι κ. τ. λ. οι δε νεώτεροι, Αττικοί
τάττουσιν έπι τριτω, των 5Αττικών έστι , h δε συνταζις αττική, άττικη φράσις, κατά την άττικην συνήψειαν,
άττικίζει ο ποιητής, ιωνικως , ιωνικον, κατά τούς'Ίωνας, ίακη h συν αλοιφή, μετά^εσις ιωνική, δωρικως, παρά
τοίς Δωριεύσιν, αίολικως, λεγουσιν οι Αιολείς, βοίωτικον , κατά την των Αρυόπων φωνην, λέγουσιν οι Φωκείς,
Κρητες φασι, ελληνικον, κατά διάλεκτον, κατ έγχωριον διάλεκτον. Archaismi sic: ol παλαιό) ελεγον,
εκάλονν οι παλαιοί, οι αρχαίοι εγραφον, κατά τους παλαιούς; COntra παρα νεωτέροις. De lectionum
Varietate SIC admonemur: γράφεται, γράφεται και ούτως, γράφε, γράφουσι κακώς τίνες, Αριστοφάνης
εγραφεν, 'Αριστοφάνης γράφει, μεταγράφουν, ενιοί γράφουσι, τίνες δε γράφουσι. Cum lectiones appro-
bantur: άσφαλεστερον δε ειρηται, αμεινον δε, οπες κάλλιον, κρείσσον δε, αμεινον γράφειν, αμεινον δε τω
Άριστάρχω πεί$εσ%οίΐ, και επεκράτησε, ορΒως εϊρηται; cui -contraria sunt: κακώς, ούχίγιως, διορ^ωτεον.
Cum quaeStioneS proponuntur atque Solvuntur: άπορία, λύσις, λύειν τω προσωπω η λ'εζει \ 8fet9
διατί, φαμίν 2«, τίνος ένεκεν , αλλά λεγομεν, άπορή~σειε V άν τις, άλλά ρΆτίον, καΐ πως, λ^γΰμεν
πως άν , δοκεί είδέναι ο ποιητές, W®** noim'» Kai ^εν> ^τεί' Ηρακλείδης, λύει δε την άπορίαν,
k
seu etiam contracta nec non ad glossas versibus interiectas diligenter excerpendas,
patienti complurium mensium operd incubui: neque sane labor modicus fuit trium
codicum partes in unura volumen compingere, sua quodque scholion sede collocare,
interpunctionem adiungere, laudatos, praesertim Homeri, locos ab innumeris mendis
purgare , Eustathium et minora edita scliolia pro re nata consulere, plagulas quotidie
emendare, typis instare, sic omnia denique moderari ut quam citissima editio et
politissima evaderet.
De homeri- H Porro tam veterum tamque copiosorum scholiorum multae sint utilitates et commo-
ZZda necesse est. Ad recte quidem constituendam Odysseae poesim magnopere conferunt
PMO* tot sapientia praecepta de spintibus, de accentibus, de interpunctione, de distinctione
vel coniunctione , de quantitate syllabarum, de encliticis, de variis lectionibus, deque
spuriis aut quavis nota et iudicio signatis carminibus. Spirituum rationes his fere verbis
docentur: ψιλως, φιλωτεων, φιλούται, τίνες φιλούσι, δασεως, δασυντέον , οι $ έδάσυναν, τίνες δασύνουσι,
αμεινον δ'εοτι δασυνειν. Rursum accentus sic fere traduntur: οζυτόνως, οζυτονητέον, οξύνεται, παρ-
οζυντέον , προπαροζβνεται , προπαροζύνουσΐ, προπαροζυτόνως, ορ^οτονείν, ορ^οτονητέον, βαρύνεται, βαρέως,
βαρυντέον, περισπαται, περισπαστεον , προπερισπαστεον, τόνος περισπωμενος η βαρύς, ρωννυναι τον τόνον.
Interpunctionis quoque multiplex doctrina est: ενταύθα στικτ'εον, κα/ στίζουσι, Δημήτριος έστιζε,
εως τούδε h στιγμή, αμφίβολος η στιγμή, τελεία στιγμή, στίζαι τελείως, υποστικτεον, υπερστίζωμεν. DlStin-
Ctiones vel COniuilCtiones ita notantur: διαστολως vel διαστακτικως άναγνωστεον , διαληπτέον,
βραχύ διασταλτέον , ει μη άρα στικτεον , βραχεως διαστελούμεν , αμφιβολία διαστολής, η διαστολή αμφί-
βολος, κομματικως άναφερεσ^αι , συνάπτεσ^αΐ τοίς επάνω, τοις ε<ζ*ίς συνάπτειν , ταύτα αφ" ετέρας άρχης
άναγνωστεον, προσενεκτεον, άποδοτεον, υπερβιβαστεον. Quantitates syllabarum, genera versuum,
aliaque eiusmodi ad grammaticam vel προσωδίαν ve\ peculiarem syntaxim spectantia sic passim
exprimuntur: συστέλλεται διά μέτρου, συνέσταλται το α, ευτελές διά το μετρον, §ια το μέτρον διφΖτογ-
γογραφεΐται, το όμόχρονον, το δίχρονον, Ζηνόδοτος την βρχχείαν γράφει, Ύυραννίων συστέλλει, διφ^ογγογρα-
φουμένος , ίωτογραφου μένος, έγκλιτικον το εις, το ι προσγεγραμμενον , διορϊσωτεον, h συνταξις ούτως, τούτο
έζηγητέον εκείθεν, παρά σύνταζιν κείται, βραχυκαταληκτεΐ, μακροκατ άληκτα, τροχαϊκον, σπονδείος όλος h στί-
χος, των διαβεβοημενων εστίν Ό τόπος, πα^ητικον άντι ενεργητικού, ένεργητικον άντι παθητικού, μέση λεζις (nempe
duplicis significationis, ) μεσως λαμβάνεται. Variae Graecorum dialecti indicantur sic:
άττίκως, κατά Αττικούς, άττικον λίαν, παρά τοΐς ',Αττικοίς , παρά τους Αθηναίους, ιδίωμα των "Αττικών,
καλούσιν οι Αττικοί, εστί τΆς νεωτέρας 'Ατθίδος, των 'Αττικών οι μεν αρχαίοι κ. τ. λ. οι δε νεώτεροι, Αττικοί
τάττουσιν έπι τριτω, των 5Αττικών έστι , h δε συνταζις αττική, άττικη φράσις, κατά την άττικην συνήψειαν,
άττικίζει ο ποιητής, ιωνικως , ιωνικον, κατά τούς'Ίωνας, ίακη h συν αλοιφή, μετά^εσις ιωνική, δωρικως, παρά
τοίς Δωριεύσιν, αίολικως, λεγουσιν οι Αιολείς, βοίωτικον , κατά την των Αρυόπων φωνην, λέγουσιν οι Φωκείς,
Κρητες φασι, ελληνικον, κατά διάλεκτον, κατ έγχωριον διάλεκτον. Archaismi sic: ol παλαιό) ελεγον,
εκάλονν οι παλαιοί, οι αρχαίοι εγραφον, κατά τους παλαιούς; COntra παρα νεωτέροις. De lectionum
Varietate SIC admonemur: γράφεται, γράφεται και ούτως, γράφε, γράφουσι κακώς τίνες, Αριστοφάνης
εγραφεν, 'Αριστοφάνης γράφει, μεταγράφουν, ενιοί γράφουσι, τίνες δε γράφουσι. Cum lectiones appro-
bantur: άσφαλεστερον δε ειρηται, αμεινον δε, οπες κάλλιον, κρείσσον δε, αμεινον γράφειν, αμεινον δε τω
Άριστάρχω πεί$εσ%οίΐ, και επεκράτησε, ορΒως εϊρηται; cui -contraria sunt: κακώς, ούχίγιως, διορ^ωτεον.
Cum quaeStioneS proponuntur atque Solvuntur: άπορία, λύσις, λύειν τω προσωπω η λ'εζει \ 8fet9
διατί, φαμίν 2«, τίνος ένεκεν , αλλά λεγομεν, άπορή~σειε V άν τις, άλλά ρΆτίον, καΐ πως, λ^γΰμεν
πως άν , δοκεί είδέναι ο ποιητές, W®** noim'» Kai ^εν> ^τεί' Ηρακλείδης, λύει δε την άπορίαν,
k