DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0166
SCHOLIA AD ODYSSEAE LIBRVM I.
δέ £%ης προς αύτον μ.όνον, 'όσα εμελλεν ωφελη^ήσεσ^ται έκ
της αποδημίας συντυχων τοις πρεσβντέγοις άνδράσι. Ε. Q.
V. 283. Φέρει κλέος. ] Τάς γάξ φημας εις Αία
άναφέρουσιν" κα\ πανομ.φαιου Αιός εις 'όν πάσα
φηρ-η και κληδων αναφέρεται" οσσαν δε την εκ ϊσεων κλή-
δονα περί αγνοουμένων. Ε. ι
V. 284. Πρώτα μεν ες Πυλον. ] Πέμπει αυτόν πευ-
ΰ'ομενον παρά τού Νέστορος" ούτος γαξ είχε την άπο
γηρως εμπειρίαν είτα εις Σπάρτην προς Μενελαον ούτος
γαρ άπο της οκταέτους πλάνης έπανεληλυΖτε νεωστι· κοι-
νώς δέ δοζασ^ησόμενον δια, την αναζήτηση του πατρός. Ε.
'Ες Πύλον. I Της "Οδύσσειας ουκ έχούσης εζ αύτης
ποικιλίαν ίκανην, τον Τηλέμαχον έζελΖεϊν εις Σπάρτην
και Πυλον ποιεΐ, όπως αν των ίλιακων εν παρενβάσεσι
πολλά λεχ^είη διά τε τού Νέστορος και τού Μενελάου. Ε.
Παιδευ2τησόμενον αυτόν ως Νέστορα πέμπει. Περι
δε της αποδημίας Τηλεμάχου εί'πομεν, πέμ-φον δ' ες
Σπάρτην τε" και νυν δε λεκτέον ως υπό^εσιν αύτην πε-
ποίηκεν ο ποιητής ποικιλίας λόγων και εναλλαγής ιδίων,
Ινα μη μον'οτροπος η της ποιήσεως ο τρόπος. Q.
V. 285. Ιίε/3-fv δ" ες Σπάρτήν τε. ] Πως· εις Σπάρ-
την έλ^ων ού συντυγχάνει Ίκαρίω; η επει κα^'Όμηρον
εν Ί^άκη οντος, η άπέχ^τονται αύτω, αυτός τε καϊ η
μ.ήτηξ άναγκάζοντι αύτην γαμη'άηναι, ως αύτη φησί,
μάλιστα δ' ότρυνουσι τοκηες γήμασ^αι. Ε. Q.
V. 289. Ει δε κε τε^νείωτος. J "Εναντίον τοΊς προει-
ρημένοις οπού μ,αντεύεται την παρουαίαν αυτού, άναγ-
καίως ποκ'ιλας εκφέρει τάς γνωμας ύπέξ τού μη πάντα
προσανέχειν αύτον τη Όδυσσέως παρουσία. Ε. Q. ( sed
Q. επανέχειν αύτον της Όδυσσέως παρουσίας. )
V. 291. Κτερέίζον.] Ύά κάτω της έ'ρας νενομΛσμΛνα τοις
νεκροίς επιτάφια, η τά έναγισματα, η κατάγματα: κυρίως δε
τα έπι τα ς κτεινομΛνοις εντάφια, από τον ίκετήριον τι είναι.Ε.
V. 294· Φράξεσ^αι. J Γενναίως χρηται τη συμβουλή"
ου γάξ σπείσασ^αι τοΊς μνηστηρσιν αύτον άζιοϊ, και
τέρπεσ^ται τοις ιδίοις, όπως οι πολλοί υπ άργειας συμ.-
βουλευειν είω^ασιν, άλλα τιμ,ωρίχν των αδικημάτων λα-
βείν. Ε. Q. (sed Q. παρά των άδικησάντων λαβείν. )
V, 297· Νηπιάας όχέειν. \ Τά νέων φρονειν και φέ-
ρειν, η οχεισ^ται υπό νεότητας τουτέστιν άφρονα είναι. Q.
Τηλικος έσσί. j Το έσσί γίνεται έκ του έω ε μι ες"
ουδέποτε δε ρημα μανοσύλλαβον βραχυκαταληκτεί', πλην
τού 5ες , δός , ες- γίνεται δε προσθήκη τού ετέρου σ εσα'
επει δε πάλιν λέζις ελληνική ουδέποτε καταλήγει εις
δυο συμφωνά, ™ αύ™' π?οαΜχ,γ τού 1 γίνεται έσσί. Ε.
V. 298· 'Ή ουκ άιεις. ] Έξ ομοίων ή τροπή- και ού-
τοι γάξ όσον έφ έαυτοΊς και Πηνελόπψ έμοίχευσαν και
την βασιλείαν άφείλοντο. Ε.
V. 3οο. Αίγισ'ύον. } Ονκ οίδεν ο ποιητής τον Κλυ-
ταιμνήστρας υπο παιδός φόνον. Ε. _
"Εκτα. ] Πολλοί συστήσουσι το α τού έκτα νομίξοντες
Ari.«rchu.. άποκοπην είναι τού εκτανε" Ό δέ 'Άρ'ιστοιρχος εκτείνει^.
V. 3ο8. "ςΐ; τε πατήξ. J Μιμούμενος πατρικόν ζένον
επιτιμήσει έχ^ήσατο· ο δε συνετώς ούκ εδυσχέρανεν, άλ-
λά και χάριν ομολογεί. Ε.
9
V. 313. Αιδούσι. | Άττο τού δίδω" οίδε δε αυτού την
κλίσιν ο ποιητής , δωρα μ/εν ούκέτ όνοστά διδοϊς· οιδε δε
και το δίδωμΛ. Ε. Q. ( sed Q. οιδε και την δυναμιν.)
V. 318. '"A^iov εσται αμοιβής. ] Άζίως άμείφεταΐ" η
τουναντίον παρ εμού καλόν δωρον λάβοίς αν, ιός τε άζιον
αμοιβής γενέσθαι- και γάξ οι ζ,ενισ^έντες εδίδοσαν δωρα"
Βελλεροφόντης δέ χρυσούν ποτήριον. Q.
V. 320. "Ορνις- δ' ως άνόπαια. J Ει^ος όρνιθος, η άπο
τού άνω πέτεσύαι, η άπο τού άνω εχειν τάς ωπας. Β.
'Ο μεν 'Άρίσταρχος άνόπαια προπαροζυτόνως αναγι- Aristarchus.
νωσκει, όνομ.α όρνιθος λέγων Ό δϊ 'Η.ρωδιανος άνόπαια Herodianus.
άντι τού άοράτως ΐν η ούδέτερον πλη^τυντικον οίξ το,
πυκνά μ.άλα στενάχων διό και προπερισπαστέον φησιν οι
δέ άνά όπην η και καπνοδόχος καλείται. Καλώς (κακώς)
δέ ό'Ηρακλείδης φησίν, εν ταις ομ,οιότησι μ<ή έπιφέρεσ^αι Heraclides.
τό όρνις, τό κυριον ελα^ε γάξ αυτόν τό, ορν&ι λιγυρη
έναλίγκιος. "Αλλως. Οι μ.έν άντι τού ταχέως ωρμ.ησεν
εστί γάξ είδος όρνέου' οί δέ προπαρο^υτόνως άντι τού
άοράτως οι δε άντι τού από της καπνοδόχου, ην όπην
λέγουσι Φωκεις. ενιοι δε άντι τού ωπας, ο έστι τους
όφ'ύαλμ,ούς. Ε. Q.
V. 321. Θηκε μ.ένος. ] Το μένος επι ψυχικής προ-
^υμίας λαμβάνεται· τό δέ ^άρσος, έπι της ανδρείας.
Διαφέρει δέ 5άρσος θράσους" τό μεν γάξ %άραος εύ-
λογον έστι παράστημα της φυχης- τό δέ θράσος του-
ναντίον. Ε.
Θηκε μ,ένος. ] "Ε^Γηκε δέ εις την φυχην τού Τηλε-
μάχου μ.ένος και προ'ύυμίαν της τού πατρός άναιφηλχ-
φησεος, και τον φόνου των μνηστήρων ννν παρό προ-
τερον. Q.
V. 3^4· Αύτίκα. 1 Καλώς τό αύτίκα' ού γάξ εδει
εγχρονίζοντα παρέχειν αύτοις υποψίαν της συνουσίας του
ζ,ένου. Ε.
V. 325. 7Αοιδός. ] Ούτος ό αοιδός αδελφός ην Χα-
ρίου τού Κλυταιμνήστρας ωδού, σννάρας από Κακε-
δαίμονος Λ'ύάν.η. Ε.
V. 320. Είχτ άκοΰοντες. ] Δχσυντέον το εϊχτο" εατο
γαξ έστι· τό δέ <■ προσελ^όν τηρεί αυτού τό πνεύμα ,
εως ειως, ένεκα είνεκα" ουδέ μ,άχεται τό εΐλως από τον
έλως γεγονός" ού γάξ δισσόν τό της χρήσεως, ουδέ έστι
τις ελως, άλλ' αύτό^εν παρά τον ελως εσχηματίσϊση
ποιητικω πλεονασμέ. Ε. Q.
V. 327· ^Επετείλατο. J Φησίν ότι h 'Α^ηνα προσέ-^
τα^ε τω Φημίω ίνα τον εκ της προνοίας νόστον των
^Αχαιών εις οίκείαν άοιδήν εχγ ούκ άλλο δέ τούτο αί-
νίττεται, η ότι 'Α^τηνά λέγεται h φρόνησις υπό δέ της
οικείας φρονήσεως συνηκεν ό ΦημΛος τό άοίδειν τον νό-
στον των 'Αχαιών. ^Απορούσι δέ τίνες λέγοντες διατι ό
Φήμιος τούτο ποιεί; και ταύτα της Πηνελόπης επι τη
τοιαύτη ωδή δακνομένης; και φχμέν ότι οικονομικώς
ο Φήμ.ιος τοντο ποιεί ίνα της τοιαύτης άοιδης τον φη-
μ/ιου η Πηνελόπη άκροωμένη του οικείου ανδρός μ,νη-
μονενη και άποσοβή τους μνηστήρας. Ε.
V. 328. 'ΎπερωϊόΒ-εν. J Κωλύεται τά περί "Οδυσσέως
λέγειν ο αοιδός, επει τάχα άκουσας ό Τηλέμαχος ούκ
δέ £%ης προς αύτον μ.όνον, 'όσα εμελλεν ωφελη^ήσεσ^ται έκ
της αποδημίας συντυχων τοις πρεσβντέγοις άνδράσι. Ε. Q.
V. 283. Φέρει κλέος. ] Τάς γάξ φημας εις Αία
άναφέρουσιν" κα\ πανομ.φαιου Αιός εις 'όν πάσα
φηρ-η και κληδων αναφέρεται" οσσαν δε την εκ ϊσεων κλή-
δονα περί αγνοουμένων. Ε. ι
V. 284. Πρώτα μεν ες Πυλον. ] Πέμπει αυτόν πευ-
ΰ'ομενον παρά τού Νέστορος" ούτος γαξ είχε την άπο
γηρως εμπειρίαν είτα εις Σπάρτην προς Μενελαον ούτος
γαρ άπο της οκταέτους πλάνης έπανεληλυΖτε νεωστι· κοι-
νώς δέ δοζασ^ησόμενον δια, την αναζήτηση του πατρός. Ε.
'Ες Πύλον. I Της "Οδύσσειας ουκ έχούσης εζ αύτης
ποικιλίαν ίκανην, τον Τηλέμαχον έζελΖεϊν εις Σπάρτην
και Πυλον ποιεΐ, όπως αν των ίλιακων εν παρενβάσεσι
πολλά λεχ^είη διά τε τού Νέστορος και τού Μενελάου. Ε.
Παιδευ2τησόμενον αυτόν ως Νέστορα πέμπει. Περι
δε της αποδημίας Τηλεμάχου εί'πομεν, πέμ-φον δ' ες
Σπάρτην τε" και νυν δε λεκτέον ως υπό^εσιν αύτην πε-
ποίηκεν ο ποιητής ποικιλίας λόγων και εναλλαγής ιδίων,
Ινα μη μον'οτροπος η της ποιήσεως ο τρόπος. Q.
V. 285. Ιίε/3-fv δ" ες Σπάρτήν τε. ] Πως· εις Σπάρ-
την έλ^ων ού συντυγχάνει Ίκαρίω; η επει κα^'Όμηρον
εν Ί^άκη οντος, η άπέχ^τονται αύτω, αυτός τε καϊ η
μ.ήτηξ άναγκάζοντι αύτην γαμη'άηναι, ως αύτη φησί,
μάλιστα δ' ότρυνουσι τοκηες γήμασ^αι. Ε. Q.
V. 289. Ει δε κε τε^νείωτος. J "Εναντίον τοΊς προει-
ρημένοις οπού μ,αντεύεται την παρουαίαν αυτού, άναγ-
καίως ποκ'ιλας εκφέρει τάς γνωμας ύπέξ τού μη πάντα
προσανέχειν αύτον τη Όδυσσέως παρουσία. Ε. Q. ( sed
Q. επανέχειν αύτον της Όδυσσέως παρουσίας. )
V. 291. Κτερέίζον.] Ύά κάτω της έ'ρας νενομΛσμΛνα τοις
νεκροίς επιτάφια, η τά έναγισματα, η κατάγματα: κυρίως δε
τα έπι τα ς κτεινομΛνοις εντάφια, από τον ίκετήριον τι είναι.Ε.
V. 294· Φράξεσ^αι. J Γενναίως χρηται τη συμβουλή"
ου γάξ σπείσασ^αι τοΊς μνηστηρσιν αύτον άζιοϊ, και
τέρπεσ^ται τοις ιδίοις, όπως οι πολλοί υπ άργειας συμ.-
βουλευειν είω^ασιν, άλλα τιμ,ωρίχν των αδικημάτων λα-
βείν. Ε. Q. (sed Q. παρά των άδικησάντων λαβείν. )
V, 297· Νηπιάας όχέειν. \ Τά νέων φρονειν και φέ-
ρειν, η οχεισ^ται υπό νεότητας τουτέστιν άφρονα είναι. Q.
Τηλικος έσσί. j Το έσσί γίνεται έκ του έω ε μι ες"
ουδέποτε δε ρημα μανοσύλλαβον βραχυκαταληκτεί', πλην
τού 5ες , δός , ες- γίνεται δε προσθήκη τού ετέρου σ εσα'
επει δε πάλιν λέζις ελληνική ουδέποτε καταλήγει εις
δυο συμφωνά, ™ αύ™' π?οαΜχ,γ τού 1 γίνεται έσσί. Ε.
V. 298· 'Ή ουκ άιεις. ] Έξ ομοίων ή τροπή- και ού-
τοι γάξ όσον έφ έαυτοΊς και Πηνελόπψ έμοίχευσαν και
την βασιλείαν άφείλοντο. Ε.
V. 3οο. Αίγισ'ύον. } Ονκ οίδεν ο ποιητής τον Κλυ-
ταιμνήστρας υπο παιδός φόνον. Ε. _
"Εκτα. ] Πολλοί συστήσουσι το α τού έκτα νομίξοντες
Ari.«rchu.. άποκοπην είναι τού εκτανε" Ό δέ 'Άρ'ιστοιρχος εκτείνει^.
V. 3ο8. "ςΐ; τε πατήξ. J Μιμούμενος πατρικόν ζένον
επιτιμήσει έχ^ήσατο· ο δε συνετώς ούκ εδυσχέρανεν, άλ-
λά και χάριν ομολογεί. Ε.
9
V. 313. Αιδούσι. | Άττο τού δίδω" οίδε δε αυτού την
κλίσιν ο ποιητής , δωρα μ/εν ούκέτ όνοστά διδοϊς· οιδε δε
και το δίδωμΛ. Ε. Q. ( sed Q. οιδε και την δυναμιν.)
V. 318. '"A^iov εσται αμοιβής. ] Άζίως άμείφεταΐ" η
τουναντίον παρ εμού καλόν δωρον λάβοίς αν, ιός τε άζιον
αμοιβής γενέσθαι- και γάξ οι ζ,ενισ^έντες εδίδοσαν δωρα"
Βελλεροφόντης δέ χρυσούν ποτήριον. Q.
V. 320. "Ορνις- δ' ως άνόπαια. J Ει^ος όρνιθος, η άπο
τού άνω πέτεσύαι, η άπο τού άνω εχειν τάς ωπας. Β.
'Ο μεν 'Άρίσταρχος άνόπαια προπαροζυτόνως αναγι- Aristarchus.
νωσκει, όνομ.α όρνιθος λέγων Ό δϊ 'Η.ρωδιανος άνόπαια Herodianus.
άντι τού άοράτως ΐν η ούδέτερον πλη^τυντικον οίξ το,
πυκνά μ.άλα στενάχων διό και προπερισπαστέον φησιν οι
δέ άνά όπην η και καπνοδόχος καλείται. Καλώς (κακώς)
δέ ό'Ηρακλείδης φησίν, εν ταις ομ,οιότησι μ<ή έπιφέρεσ^αι Heraclides.
τό όρνις, τό κυριον ελα^ε γάξ αυτόν τό, ορν&ι λιγυρη
έναλίγκιος. "Αλλως. Οι μ.έν άντι τού ταχέως ωρμ.ησεν
εστί γάξ είδος όρνέου' οί δέ προπαρο^υτόνως άντι τού
άοράτως οι δε άντι τού από της καπνοδόχου, ην όπην
λέγουσι Φωκεις. ενιοι δε άντι τού ωπας, ο έστι τους
όφ'ύαλμ,ούς. Ε. Q.
V. 321. Θηκε μ.ένος. ] Το μένος επι ψυχικής προ-
^υμίας λαμβάνεται· τό δέ ^άρσος, έπι της ανδρείας.
Διαφέρει δέ 5άρσος θράσους" τό μεν γάξ %άραος εύ-
λογον έστι παράστημα της φυχης- τό δέ θράσος του-
ναντίον. Ε.
Θηκε μ,ένος. ] "Ε^Γηκε δέ εις την φυχην τού Τηλε-
μάχου μ.ένος και προ'ύυμίαν της τού πατρός άναιφηλχ-
φησεος, και τον φόνου των μνηστήρων ννν παρό προ-
τερον. Q.
V. 3^4· Αύτίκα. 1 Καλώς τό αύτίκα' ού γάξ εδει
εγχρονίζοντα παρέχειν αύτοις υποψίαν της συνουσίας του
ζ,ένου. Ε.
V. 325. 7Αοιδός. ] Ούτος ό αοιδός αδελφός ην Χα-
ρίου τού Κλυταιμνήστρας ωδού, σννάρας από Κακε-
δαίμονος Λ'ύάν.η. Ε.
V. 320. Είχτ άκοΰοντες. ] Δχσυντέον το εϊχτο" εατο
γαξ έστι· τό δέ <■ προσελ^όν τηρεί αυτού τό πνεύμα ,
εως ειως, ένεκα είνεκα" ουδέ μ,άχεται τό εΐλως από τον
έλως γεγονός" ού γάξ δισσόν τό της χρήσεως, ουδέ έστι
τις ελως, άλλ' αύτό^εν παρά τον ελως εσχηματίσϊση
ποιητικω πλεονασμέ. Ε. Q.
V. 327· ^Επετείλατο. J Φησίν ότι h 'Α^ηνα προσέ-^
τα^ε τω Φημίω ίνα τον εκ της προνοίας νόστον των
^Αχαιών εις οίκείαν άοιδήν εχγ ούκ άλλο δέ τούτο αί-
νίττεται, η ότι 'Α^τηνά λέγεται h φρόνησις υπό δέ της
οικείας φρονήσεως συνηκεν ό ΦημΛος τό άοίδειν τον νό-
στον των 'Αχαιών. ^Απορούσι δέ τίνες λέγοντες διατι ό
Φήμιος τούτο ποιεί; και ταύτα της Πηνελόπης επι τη
τοιαύτη ωδή δακνομένης; και φχμέν ότι οικονομικώς
ο Φήμ.ιος τοντο ποιεί ίνα της τοιαύτης άοιδης τον φη-
μ/ιου η Πηνελόπη άκροωμένη του οικείου ανδρός μ,νη-
μονενη και άποσοβή τους μνηστήρας. Ε.
V. 328. 'ΎπερωϊόΒ-εν. J Κωλύεται τά περί "Οδυσσέως
λέγειν ο αοιδός, επει τάχα άκουσας ό Τηλέμαχος ούκ