DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0168
SCHOLIA AD ODYSSEAE LIBRVM I.
I I
Hesiodus.
V. 386. 'Αμφιάλω. ] Trj άμφοτέρωθεν ρεομ,ενη h
θαλασσή. Β.
V. 389· 'Αντίνοε. ] Πως· "Άντινόου είπόντος, μη σί
γ εν άμφιάλω Ιθάκη βασιληχ Κρονίων ποιήσειεν, α τοι
■γενεη πατρώων έστιν h Τηλέμαχος ώσπεξ τουναντίον
άκουσας φησί, καί κεν τουτ έθέλοιμΛ θεού δίδοντος
αρέσθαι· ει μεν γάξ είρήκασι, βασιληα σε ποιήσειαν οι
θεοί, άκόλουθον ην φάναι, και κεν τουτ έθελοιμι, ως
και αυτού έθέλοντος, τον Αία δήθεν πιστεύσαι αυτά την
βασιλείαν, και συνευχομένου' τω φαμένω δέ μη ποιησει'ε
σε, μη δε Μη σοι ο θεός την βασιλείαν, άλλ ού του-
ναντίον οτι βασιλεύσαι εύχεται, ώσπεξ τί παραστησαι
βούλεται ο Τηλέμαχος^, 'Ρητεον ούν οτι εστί τούτο το
δεικτικόν, και ού κοινώς το προειρημένον υπό του Άν-
τινόου αναφέρεται· αλλ οτι h περίοδος του λόγου αντ'ε-
ατραπταΐ' έστι γάξ αυτη, ού μεν γάξ τι κακόν βασι-
λευέμεν, αϊ<\>α τέ οι δώ αφνειον πέλεται και τιμ,ηέστερος
αυτός· και κεν τουτ έθέλοιμ.ι Αιός γε δίδοντος άρέσθαν
V φηζ τούτο κάκιστον εν άνθρώποισι τετυχθαι; Και
επάγει, καϊ μ.ήν ουκ εστί κακόν ού μεν γάξ τι κακόν
βασιλευέμεν διατί δε α?ψα τε οι δω, και τα έξης.
Είτα περί μίέν της βασιλείας φησι μη άμφισβητείν, περί
μ.έν τοι του κρατεϊν του εαυτόν οίκου" άλλ ήτοι βασι-
ληες είσιν Αχαιών και άλλοι, και τα έξης· ως της
βασιλείας μετά το άποθανειν τον βασιλέα επί τη τύχη.
κειμένης. Τών δε κτημάτων ων δέδωκεν ο βασιλεύς οφεί-
λοντα κυριον είναι 'όν δέδωκε. ΐίας ούν Ό λόγος ρητορι-
κός και ένθυμηματικος- διό και της περιόδου άνηραμ.-
μένης προσήνεκται. Ε.
"Αλλως. Ό μεν ηύχετο μη τυχειν αύτον τιμ.ης, ο δε
σχρκάζων αύτον φασι, βουλομαι βασιλεύειν, και εί διδόα,σΐν
οι θεοί, λάβοιμι αν άλλ επειδή είσιν επιτήδειοι εις βασι-
λείαν έτεροι, αυταρκες εμοι των εμ.ων αρχειν. Ήρέμ,α δέ
πως παραδηλοίτω 'Αντινόω οτι καν αύτος έκβληθη της τι-
μής, ουκ άπονητι κρατήσει Ό 'Αντίνοος, η έτερος τις των μνη-
στήρων είναι γάξ και άλλους επιτηδείους εις το αρχειν. E.Q.
Υ. 394· Άλλ' ήτοι βασιληες. j Ό λέγει τοιούτον έστι·
βασιλείς είσι πολλοί έν τη άμφιάλω 'ISxba?, ήτοι επι-
τήδειοι εις το αρχειν αφ ων τις το βασιλεύειν έχει εν
τω οίκω του εμού πατρός "Οδυσσέως, δια, το θανειν
εκείνον έάν ημ,ιν ο Ζευς δώσει έργα παλίντροπα, ήτοι
εναντία των πράξεων των μνηστήρων, και βοηθήσει,
έγω ί,ΰομαι άναξ του εμού οίκου και ούχ υμ,εΤς. Q.
V. 4°4· Ήαιετα.ώ'σης. ] Το ένεργητικον αντί παθη-
τικού, ίύΚΐΰφης ούσης, ήτοι ημών ζώντων. Β.
V. 4θ5.,Έρ^3'αί· ] Περί τού ξένου ήτοι ' Αθηνάς της
μεταβλητής «V το είδος του Μέντου. Q.
V. 4θ6. Eh«l. | Αντί του ΐεναι, ως'Ησίοδος, καϊ τω
προσιόντί προσείναν eW τοι γε δίσσολογία ευρίσκεται. Q.
V. 408. Πατρός φέρει έρχομενοιο. ] Τινές γράφουσι
οίχομένοιο- αμεινον δέ εύφημίζ^ΐ τ^ &φΐ& τίν Εύ-
ρύμαχον υποϊωπευοντα Ίηλέμ^ προς το μαΖειν περι
του ξένου. Ε. Q.
V. 4ΐ3.
Εύρυμαχ ήτοι. ] Ή μεν ερωτησις απλτ)
περι του ξένου είτι α,γγείλοι· Ό δε εν κεφαλαίω δηλάσας
το κεχαρισμένον Έύρυμ,άχω πάντα επάγει, οίον εάν
τις έλπις έφ ημάς άγγελούσα μ,αντείας, κύτος δε προ-
σέχειν ούδενι φασι. Αιόλου ούν έργον έστι Τηλεμάχω
έν ραθυμία αυτούς διαφυλάσσειν. Ε. Q.
V. 41^· "Ην τινα μήτηξ.~\ Τινές ψ/λούσ/ το ην τινα
μήτηξ, ιν η εί τινα· αμεινον δέ έστι δασύνειν έξεφαυλίσεν
ως γυναικείον έν ταις τοιαύταις μαντείαις πιστεύειν. Ε. Q.
Υ. 416. Ες μέγαρον.~\ Αεόντως περί του προσώπου
τ άληθη λέγει, εις το την υποχ^ίαν άνελειν τον πεποι-
θεσθαι παρ αύτοις περι Όδυσσέως. Q.
Καλέσασα θεοπρόπον. J Τούτο δε λέγει έπει h Πη-
νελόπη τους μάντεις καλούσα έρωτα περι του "Όδυσσέως. Β.
Υ. 417· ^Λ Τάφου.] Τάφος σημ.αίνει τέσσαρα· την νήοον,
ως το Τχφ'ιοισιν φιληρέτμ,οισιν ανάσσει· τάφος η έ'κπληξις, ώς
το ταφών άνόρουσεν 'Αχιλλεύς· τάφος ό επιτάφιος δείπ-
νος, ώςτο δαίννυ τάφον 'Αργείοισι· τάφος και το μ.νημ.ειον. Ε.
V. 4^1. Ί/χερόεσο-αν. j Τάς πίστεις προς την έπιθυμίαν
λαμβάνουσιν έμφρόνων δε ην το μη πιστεύειν έχθρώ. Ε. Q.
Υ. 422· "Έπι εσπερον. \ "Οπως είπε την εσπέραν.
"Ακρως δε κατηγορεί της των αργών απραξίας· υπο γάξ
αργίας προσδέχονται πότε νυξ έπιγένηται. Ε. Q.
Υ. 424· Δτ) τότε κακκείοντες.~]1{ατακοιμηθησομενοι,
εφεσιν έχοντες κοψ.ηθηναι.'Ένιοι, δη τότε κοιμήααντο και
ύπνου δώρον ελοντο' μεταπαφηναι δέ φασιν υπο "Αριστο-AnStori,ane6.
φάνους τον στίχον έν δέ τη αργολική προστέθειται. Ε. Q. argo"
V. 426. Ώερισκέπτω.] 'Ύφηλω, οθεν έστι περισκέ-
■φασθαι, n πανταχόθεν ορωμένω, τω μ,εσαιτάτω. Ε.
Εν τω περισκέπτω της αύλης, ο έστιν έν τω μ,εσαι-
τάτω και πανταχόθεν έκ της αύλης σκοπουμ.ένω. Q.
V. 427· ^ϊερμηρίζων.] Και εις πολλά μερμ.ηρίζων την
ψυχτιν, και έν^τυμούμενος περι της έσομ.ένης εκκλησίας. Ε. Q.
V. 429· Εύρύκλεί Ώπος. ] Ακριβώς διέξεισι τά περι
αύτης, έπει πολλά μέλλει δί αύτης γίνεσθαι. Q.
V. 4^ΐ· "Έεικοσάβοια. \ Είκοσι νομίσματα έγκεχα-
ραγμένους έχοντα βούς· η είκοσι βοών τιμήν.
Υ. 433.' Αλεεινε γυναικός.^ΐούτο προς το δειξαι το σώφρον
έκ γένους, αμα δέ στοχάζεται τών πολλών ο'Ο μηρός τινάς πο-
τέ έχουσιν υποψίας. Ε. Q. (sedQ.r/νάς ποτε υπόνοιας έχουσιν.)
V. 44°· Τρητοισι. ] Τορνευτοις, ίμαντοδέτοις. Q.
V. 441' ,Επέρυσσε κορώνη. ] Έπεσπάσατο τω κόρακι
λεγομ,ένω. Ε.
Κορώνη το άκρον τού τόξου, εις ο η νεύρα τίθεται· Λε-
γεται δέ και ό κρίκος της θύρας· και το ζωον, και ορνεον
άλλο θαλάσσιον, 'ό καλείται αίθρια λάρος· καϊ είδος στε-
φάνου, ο έκ τών ίων πεπλεγμένον και Ό κοραξ. Τω
κρικίω, ω έπισπώμεθα την θύραν, ήτοι τώ λεγομένω
κόρακι, καϊ τω έπισπάστω τής θύρας. Q.
V. 442· "Έτάνυσσεν ϊμαντι. ] Το λεγόμ.ενον παρ ημ-ΐν
κλείθρον δυο δέ είχε τους ίμ,άντας έξηρτημένους διά
τίνων τρήσεων, εν μίέν έκ δεξιών, έν δέ έξ αριστερών,
εις το δύνασθαι καϊ άνοιξαι και κλεισαι· νϋν μέν το
κλειθρον παρέτεινε καϊ παρήγαγε ίμ,άντι. Ε. Q.
"Αλλως.'Ω,ς ένημμένου τίνος ίμάντος τώ κλείθρω προς
το παραλισθεΐν αύτον , από του έξωθεν έπικλείοντος. Ε.
I I
Hesiodus.
V. 386. 'Αμφιάλω. ] Trj άμφοτέρωθεν ρεομ,ενη h
θαλασσή. Β.
V. 389· 'Αντίνοε. ] Πως· "Άντινόου είπόντος, μη σί
γ εν άμφιάλω Ιθάκη βασιληχ Κρονίων ποιήσειεν, α τοι
■γενεη πατρώων έστιν h Τηλέμαχος ώσπεξ τουναντίον
άκουσας φησί, καί κεν τουτ έθέλοιμΛ θεού δίδοντος
αρέσθαι· ει μεν γάξ είρήκασι, βασιληα σε ποιήσειαν οι
θεοί, άκόλουθον ην φάναι, και κεν τουτ έθελοιμι, ως
και αυτού έθέλοντος, τον Αία δήθεν πιστεύσαι αυτά την
βασιλείαν, και συνευχομένου' τω φαμένω δέ μη ποιησει'ε
σε, μη δε Μη σοι ο θεός την βασιλείαν, άλλ ού του-
ναντίον οτι βασιλεύσαι εύχεται, ώσπεξ τί παραστησαι
βούλεται ο Τηλέμαχος^, 'Ρητεον ούν οτι εστί τούτο το
δεικτικόν, και ού κοινώς το προειρημένον υπό του Άν-
τινόου αναφέρεται· αλλ οτι h περίοδος του λόγου αντ'ε-
ατραπταΐ' έστι γάξ αυτη, ού μεν γάξ τι κακόν βασι-
λευέμεν, αϊ<\>α τέ οι δώ αφνειον πέλεται και τιμ,ηέστερος
αυτός· και κεν τουτ έθέλοιμ.ι Αιός γε δίδοντος άρέσθαν
V φηζ τούτο κάκιστον εν άνθρώποισι τετυχθαι; Και
επάγει, καϊ μ.ήν ουκ εστί κακόν ού μεν γάξ τι κακόν
βασιλευέμεν διατί δε α?ψα τε οι δω, και τα έξης.
Είτα περί μίέν της βασιλείας φησι μη άμφισβητείν, περί
μ.έν τοι του κρατεϊν του εαυτόν οίκου" άλλ ήτοι βασι-
ληες είσιν Αχαιών και άλλοι, και τα έξης· ως της
βασιλείας μετά το άποθανειν τον βασιλέα επί τη τύχη.
κειμένης. Τών δε κτημάτων ων δέδωκεν ο βασιλεύς οφεί-
λοντα κυριον είναι 'όν δέδωκε. ΐίας ούν Ό λόγος ρητορι-
κός και ένθυμηματικος- διό και της περιόδου άνηραμ.-
μένης προσήνεκται. Ε.
"Αλλως. Ό μεν ηύχετο μη τυχειν αύτον τιμ.ης, ο δε
σχρκάζων αύτον φασι, βουλομαι βασιλεύειν, και εί διδόα,σΐν
οι θεοί, λάβοιμι αν άλλ επειδή είσιν επιτήδειοι εις βασι-
λείαν έτεροι, αυταρκες εμοι των εμ.ων αρχειν. Ήρέμ,α δέ
πως παραδηλοίτω 'Αντινόω οτι καν αύτος έκβληθη της τι-
μής, ουκ άπονητι κρατήσει Ό 'Αντίνοος, η έτερος τις των μνη-
στήρων είναι γάξ και άλλους επιτηδείους εις το αρχειν. E.Q.
Υ. 394· Άλλ' ήτοι βασιληες. j Ό λέγει τοιούτον έστι·
βασιλείς είσι πολλοί έν τη άμφιάλω 'ISxba?, ήτοι επι-
τήδειοι εις το αρχειν αφ ων τις το βασιλεύειν έχει εν
τω οίκω του εμού πατρός "Οδυσσέως, δια, το θανειν
εκείνον έάν ημ,ιν ο Ζευς δώσει έργα παλίντροπα, ήτοι
εναντία των πράξεων των μνηστήρων, και βοηθήσει,
έγω ί,ΰομαι άναξ του εμού οίκου και ούχ υμ,εΤς. Q.
V. 4°4· Ήαιετα.ώ'σης. ] Το ένεργητικον αντί παθη-
τικού, ίύΚΐΰφης ούσης, ήτοι ημών ζώντων. Β.
V. 4θ5.,Έρ^3'αί· ] Περί τού ξένου ήτοι ' Αθηνάς της
μεταβλητής «V το είδος του Μέντου. Q.
V. 4θ6. Eh«l. | Αντί του ΐεναι, ως'Ησίοδος, καϊ τω
προσιόντί προσείναν eW τοι γε δίσσολογία ευρίσκεται. Q.
V. 408. Πατρός φέρει έρχομενοιο. ] Τινές γράφουσι
οίχομένοιο- αμεινον δέ εύφημίζ^ΐ τ^ &φΐ& τίν Εύ-
ρύμαχον υποϊωπευοντα Ίηλέμ^ προς το μαΖειν περι
του ξένου. Ε. Q.
V. 4ΐ3.
Εύρυμαχ ήτοι. ] Ή μεν ερωτησις απλτ)
περι του ξένου είτι α,γγείλοι· Ό δε εν κεφαλαίω δηλάσας
το κεχαρισμένον Έύρυμ,άχω πάντα επάγει, οίον εάν
τις έλπις έφ ημάς άγγελούσα μ,αντείας, κύτος δε προ-
σέχειν ούδενι φασι. Αιόλου ούν έργον έστι Τηλεμάχω
έν ραθυμία αυτούς διαφυλάσσειν. Ε. Q.
V. 41^· "Ην τινα μήτηξ.~\ Τινές ψ/λούσ/ το ην τινα
μήτηξ, ιν η εί τινα· αμεινον δέ έστι δασύνειν έξεφαυλίσεν
ως γυναικείον έν ταις τοιαύταις μαντείαις πιστεύειν. Ε. Q.
Υ. 416. Ες μέγαρον.~\ Αεόντως περί του προσώπου
τ άληθη λέγει, εις το την υποχ^ίαν άνελειν τον πεποι-
θεσθαι παρ αύτοις περι Όδυσσέως. Q.
Καλέσασα θεοπρόπον. J Τούτο δε λέγει έπει h Πη-
νελόπη τους μάντεις καλούσα έρωτα περι του "Όδυσσέως. Β.
Υ. 417· ^Λ Τάφου.] Τάφος σημ.αίνει τέσσαρα· την νήοον,
ως το Τχφ'ιοισιν φιληρέτμ,οισιν ανάσσει· τάφος η έ'κπληξις, ώς
το ταφών άνόρουσεν 'Αχιλλεύς· τάφος ό επιτάφιος δείπ-
νος, ώςτο δαίννυ τάφον 'Αργείοισι· τάφος και το μ.νημ.ειον. Ε.
V. 4^1. Ί/χερόεσο-αν. j Τάς πίστεις προς την έπιθυμίαν
λαμβάνουσιν έμφρόνων δε ην το μη πιστεύειν έχθρώ. Ε. Q.
Υ. 422· "Έπι εσπερον. \ "Οπως είπε την εσπέραν.
"Ακρως δε κατηγορεί της των αργών απραξίας· υπο γάξ
αργίας προσδέχονται πότε νυξ έπιγένηται. Ε. Q.
Υ. 424· Δτ) τότε κακκείοντες.~]1{ατακοιμηθησομενοι,
εφεσιν έχοντες κοψ.ηθηναι.'Ένιοι, δη τότε κοιμήααντο και
ύπνου δώρον ελοντο' μεταπαφηναι δέ φασιν υπο "Αριστο-AnStori,ane6.
φάνους τον στίχον έν δέ τη αργολική προστέθειται. Ε. Q. argo"
V. 426. Ώερισκέπτω.] 'Ύφηλω, οθεν έστι περισκέ-
■φασθαι, n πανταχόθεν ορωμένω, τω μ,εσαιτάτω. Ε.
Εν τω περισκέπτω της αύλης, ο έστιν έν τω μ,εσαι-
τάτω και πανταχόθεν έκ της αύλης σκοπουμ.ένω. Q.
V. 427· ^ϊερμηρίζων.] Και εις πολλά μερμ.ηρίζων την
ψυχτιν, και έν^τυμούμενος περι της έσομ.ένης εκκλησίας. Ε. Q.
V. 429· Εύρύκλεί Ώπος. ] Ακριβώς διέξεισι τά περι
αύτης, έπει πολλά μέλλει δί αύτης γίνεσθαι. Q.
V. 4^ΐ· "Έεικοσάβοια. \ Είκοσι νομίσματα έγκεχα-
ραγμένους έχοντα βούς· η είκοσι βοών τιμήν.
Υ. 433.' Αλεεινε γυναικός.^ΐούτο προς το δειξαι το σώφρον
έκ γένους, αμα δέ στοχάζεται τών πολλών ο'Ο μηρός τινάς πο-
τέ έχουσιν υποψίας. Ε. Q. (sedQ.r/νάς ποτε υπόνοιας έχουσιν.)
V. 44°· Τρητοισι. ] Τορνευτοις, ίμαντοδέτοις. Q.
V. 441' ,Επέρυσσε κορώνη. ] Έπεσπάσατο τω κόρακι
λεγομ,ένω. Ε.
Κορώνη το άκρον τού τόξου, εις ο η νεύρα τίθεται· Λε-
γεται δέ και ό κρίκος της θύρας· και το ζωον, και ορνεον
άλλο θαλάσσιον, 'ό καλείται αίθρια λάρος· καϊ είδος στε-
φάνου, ο έκ τών ίων πεπλεγμένον και Ό κοραξ. Τω
κρικίω, ω έπισπώμεθα την θύραν, ήτοι τώ λεγομένω
κόρακι, καϊ τω έπισπάστω τής θύρας. Q.
V. 442· "Έτάνυσσεν ϊμαντι. ] Το λεγόμ.ενον παρ ημ-ΐν
κλείθρον δυο δέ είχε τους ίμ,άντας έξηρτημένους διά
τίνων τρήσεων, εν μίέν έκ δεξιών, έν δέ έξ αριστερών,
εις το δύνασθαι καϊ άνοιξαι και κλεισαι· νϋν μέν το
κλειθρον παρέτεινε καϊ παρήγαγε ίμ,άντι. Ε. Q.
"Αλλως.'Ω,ς ένημμένου τίνος ίμάντος τώ κλείθρω προς
το παραλισθεΐν αύτον , από του έξωθεν έπικλείοντος. Ε.