DOI Heft:
Część I: Średniowiecze, renesans, barok
DOI Artikel:Romanowicz, Aldona: Z zagadnień konserwacji sztuki gotyckiej na Mazowsza
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19396#0127
16. Matka Boska z Dzieciątkiem, z kościoła św. Ducha w Łowiczu, XV w., makro fotografia —
4 x powiększona—fragmentu ust Matki Boskiej. Widoczne trzy warstwy kolejnych przemalowań
Do reperacji i renowacji dzieł sztuki przystępowano bez pietyzmu. Jeżeli rzeźba rozpadała
się dzięki rozeschnięciu, zbijano luźne części gwoździami, rzadziej klejono. Ubytki drewna
w podstawach czy samym miąższu rzeźby uzupełniano różnego rodzaju kitami: z kredy, gipsu,
z kitu szklarskiego, a nawet pakułami przepojonymi woskiem. Braki formy rzeźbiarskiej uzupeł-
niano dorabiając je z drewna lub zaprawy kredowej nieraz bardzo prymitywnie, jakby dla zamar-
kowania brakującego kształtu.
Wszelkie nierówności czy braki takiego uzupełnienia tuszowano grubo kładzioną nową
zaprawą. Pokrywano nią i zalepiano oryginalną polichromię, niszcząc przy tym subtelności
cięcia rzeźby w partiach zwojów włosów, sfałdowania szat, rysów twarzy czy układu palców.
Przykładem wspomniana już rzeźba Madonna służebnica w świątyni z Sarbiewa (il. 14). Na
zaprawę kładziono nową warstwę barwną. Innymi słowy przemalowywano nieraz kilkakrot-
nie w ciągu paru wieków istnienia dzieła sztuki.
Przykładem dobrze ilustrującym zagadnienie może być rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem
z XV w. z kościoła św. Ducha w Łowiczu. Głowy Matki Boskiej i Dzieciątka, ręce i ciało Dzie-
ciątka trzykrotnie przemalowano, ostatnio grubą warstwą farby olejnej (il. 15). Na fotografii
123
4 x powiększona—fragmentu ust Matki Boskiej. Widoczne trzy warstwy kolejnych przemalowań
Do reperacji i renowacji dzieł sztuki przystępowano bez pietyzmu. Jeżeli rzeźba rozpadała
się dzięki rozeschnięciu, zbijano luźne części gwoździami, rzadziej klejono. Ubytki drewna
w podstawach czy samym miąższu rzeźby uzupełniano różnego rodzaju kitami: z kredy, gipsu,
z kitu szklarskiego, a nawet pakułami przepojonymi woskiem. Braki formy rzeźbiarskiej uzupeł-
niano dorabiając je z drewna lub zaprawy kredowej nieraz bardzo prymitywnie, jakby dla zamar-
kowania brakującego kształtu.
Wszelkie nierówności czy braki takiego uzupełnienia tuszowano grubo kładzioną nową
zaprawą. Pokrywano nią i zalepiano oryginalną polichromię, niszcząc przy tym subtelności
cięcia rzeźby w partiach zwojów włosów, sfałdowania szat, rysów twarzy czy układu palców.
Przykładem wspomniana już rzeźba Madonna służebnica w świątyni z Sarbiewa (il. 14). Na
zaprawę kładziono nową warstwę barwną. Innymi słowy przemalowywano nieraz kilkakrot-
nie w ciągu paru wieków istnienia dzieła sztuki.
Przykładem dobrze ilustrującym zagadnienie może być rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem
z XV w. z kościoła św. Ducha w Łowiczu. Głowy Matki Boskiej i Dzieciątka, ręce i ciało Dzie-
ciątka trzykrotnie przemalowano, ostatnio grubą warstwą farby olejnej (il. 15). Na fotografii
123