DOI Heft:
Część II: Sztuka od końca XIII w. do XX w.
DOI Artikel:Jakimowicz, Irena: Na marginesie dziejów "Rytu"
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19396#0458
5. W. Wąsowicz, Kapela, drzeworyt kolorowany ok. 1922
mistów: „przewagę formy nad barwą i elementów konstrukcyjnych nad czysto dekoracyjnymi''.
W zdobnictwie uderzyły go, wynikające częściowo z wymogów technicznych snycerki, pozo-
stałości historycznych stylów, szczególnie romańszczyzny i gotyku. Podobnie jak formiści
chciał wprząc ludową sztukę Podhala do dzieła wznoszenia „fundamentów »stylu polskiego«"14,
choć ideę tę rozwinął później w innej zupełnie formie.
Na fali ogólnego zainteresowania w owej epoce egzotyką i prymitywem, które kazało kubi-
stom sięgnąć do rzeźby murzyńskiej a francuskim grafikom do- obrazków z Epinalu i ludowych
drzeworytów bretońskich, zainteresował się Skoczylas przede wszystkim podhalańskimi obra-
zami na szkle, a później polskim drzeworytem ludowym. Zgodnie z tendencjami sztuki swojej
epoki dostrzegał w nim „wybitne wartości artystyczne polegające na monumentalnej kompo-
zycji, czystości i śmiałości w cięciu linii i kresek i zmyśle dekoracyjnym w użyciu niewielkiej
ilości kolorów"15. Podkreślał instynktowne może ale niezmiernie trafne wyczucie materiału
i narzędzi przez ludowego artystę. Toteż jeszcze w r. 1933, gdy mijała już fala bezpośrednich
14 Wł. Skoczylas, ,,Sztuka podhalańska", Krytyka, 1911, s. 68—70.
15 Wł. Skoczylas, Polskie drzeworyty ludowe, Grafika, 1930, nr 1, s. 9.
454
mistów: „przewagę formy nad barwą i elementów konstrukcyjnych nad czysto dekoracyjnymi''.
W zdobnictwie uderzyły go, wynikające częściowo z wymogów technicznych snycerki, pozo-
stałości historycznych stylów, szczególnie romańszczyzny i gotyku. Podobnie jak formiści
chciał wprząc ludową sztukę Podhala do dzieła wznoszenia „fundamentów »stylu polskiego«"14,
choć ideę tę rozwinął później w innej zupełnie formie.
Na fali ogólnego zainteresowania w owej epoce egzotyką i prymitywem, które kazało kubi-
stom sięgnąć do rzeźby murzyńskiej a francuskim grafikom do- obrazków z Epinalu i ludowych
drzeworytów bretońskich, zainteresował się Skoczylas przede wszystkim podhalańskimi obra-
zami na szkle, a później polskim drzeworytem ludowym. Zgodnie z tendencjami sztuki swojej
epoki dostrzegał w nim „wybitne wartości artystyczne polegające na monumentalnej kompo-
zycji, czystości i śmiałości w cięciu linii i kresek i zmyśle dekoracyjnym w użyciu niewielkiej
ilości kolorów"15. Podkreślał instynktowne może ale niezmiernie trafne wyczucie materiału
i narzędzi przez ludowego artystę. Toteż jeszcze w r. 1933, gdy mijała już fala bezpośrednich
14 Wł. Skoczylas, ,,Sztuka podhalańska", Krytyka, 1911, s. 68—70.
15 Wł. Skoczylas, Polskie drzeworyty ludowe, Grafika, 1930, nr 1, s. 9.
454