Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (8.1964)

Wacław Borowski, Stanisław Rzecki i Zyg-
munt Kamiński, z wyjątkiem jedynie Edmunda
Bartłomiejczyka, byli wszyscy członkami „Ryt-
mu", uprawiając także malarstwo lub rzeźbę.
Artyści ci brali udział w wystawach ,,Rytmu"
nie tylko pracami malarskimi ; wystawiali na nich
także te same ryciny, które eksponowali na
wystawach ,,Rytu"27. Jeden z drzeworytów Sko-
czylasa z 1923 г., Kobieta z gołębiem, nosi zna-
mienny podtytuł Rytm.

Jakkolwiek obie grupy miały strukturę ra-
czej luźną i łączyły dość różne indywidualności
twórcze, to wydaje się, że pewne wspólne zasa-
dy leżały u podstaw działalności obu ugrupowań
i dawały w latach dwudziestych nierzadko re-
zultaty podobne plastycznym kształtem.

Łącznikiem jednoczącym oba ugrupowa-
nia zarówno twórczością jak i wypowiedziami
publicystycznymi był Władysław Skoczylas, któ-
ry jeszcze w r. 1932, gdy idee artystyczne „Ryt-
mu" straciły oddawna swą aktualność wierzył
ciągle w możliwość ich zbawiennego wpływu na
dalsze losy polskiej sztuki28.

Skoczylas mówiąc o metodzie pracy ryt-
mistów podkreślał ich odejście od bezpośredniej
interpretacji natury w celu dostosowania jej do
świadomej myśli kompozycyjnej i do materiału29.
Stwierdzenie to, bardzo przecież ogólne, dające
się zastosować i do innej konwencji, nabiera
właściwego znaczenia w historycznym kontek-
ście genezy sztuki Skoczylasa. „Rytm" jak wia-
domo powstał na drodze kompromisu, w at-
mosferze reakcji zarówno na przeżyty już impre-

27 Por. katalog X Wystawa Z.P.A.P. „Rytm",
T.P.S.P. we Lwowie, 1930.

28 Wł. Skoczylas, Stowarzyszenie Artystów
Polskich,, Rytm", Wiadomości Plastyczne, 1932, nr l,s. 8.

29 jw.

10. H. Kuna, Rytm, replika z ok. 1925 r. według
pierwowzoru z 1920 r.

461