Studia Waweliana (5.1996)

Wspomniany powyżej wykaz i inne dokumenty
poświadczają, że w manufakturze zainstalowanych
było 12-14 krosien. Jeden z sukienników, Karol
Gebhard, posiadał zestaw kotłów i kadzi do far-
bowania o wartości 645 złp. Ponadto Senat ofia-
rował im wielki kocioł z szlachtuza miejskiego.
Postrzygacz Antoni Knizek był właścicielem 2 sto-
łów i pary nożyc, ramy do sukna oraz prasy,
której wartość wynosiła 720 złp. Farbowanie prze-
prowadzano w specjalnie na ten cel wzniesionej,
kosztem 1000 złp, farbiarni. Był nią być może
niewielki domek (późniejsza kuźnia^ austriacka),
widoczny na dwóch planach Wawelu z lat 1848
i 1849, przytykający do muru odgradzającego
ogródki księży wikariuszy, albo wzniesiona przy-

budówka w podwórku między Seminarium a dom-
kiem wikariuszy (nr 153)25. Sukno folowano w jed-
nym z krakowskich foluszy, ale brak informacji
źródłowych uniemożliwia jego indentyfikację, wie-
my tylko, że sukiennicy naprawili go na swój
koszt.

Przybliżoną wielkość produkcji manufaktury
możemy określić jedynie dla kilku pierwszych
lat jej funkcjonowania. Urządzenie dodatkowe
nakazywało, aby jeden majster maksymalnie

25 Wawel. Atlas planów..., tab. 9; Z. Pianowski, Wawel
obronny. Zarys przemian fortyfikacji grodu i zamku krakowskiego
w. IX-XIX, Kraków 1991 (Bibl. Waw. 8), ii. 88 i 89 (obiekty
oznaczone na planie nr XI i XXVI).

133