DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42397#0025
Flaxman 1793 - Picasso 1903
Mieczysławowi Porębskiemu
Wiosną 1903 roku, w czasie swego ostatniego pobytu w Barcelonie,
Picasso namalował obraz La Vie, uznany za najbardziej enigmatyczne
z jego młodzieńczych dziel. Obraz przedstawia parę nagich kochanków
oraz stojącą naprzeciw nich matkę z dzieckiem śpiącym w ramionach.
W tle, pomiędzy postaciami, widoczne są dwa obrazy, ustawione jeden
na drugim, na których naszkicowano nagie, skurczone postacie, co okre-
śla miejsce jako pracownię malarską.
W cyklu ilustracji do Iliady wykonanych przez Johna Flaxmana w 1793
roku znajduje się rycina Pożegnanie Hektora z Andromachą. Wyobraża
ona małżonków w pożegnalnym uścisku i stojącą nieopodal piastunkę
z dzieckiem. Tłem jest widoczna w oddali, sumarycznie potraktowana
architektura.
W obu wyobrażeniach: Flaxmana i Picassa, bardzo zbliżony jest układ
postaci - dwie zastygłe w bezruchu grupy: mężczyzna z garnącą się doń
kobietą oraz kobieta z dzieckiem. Zasadnicza różnica polega na stosun-
ku figur do otaczającej je przestrzeni. Flaxman ujmuje scenę z dystansu,
pozostawiając po bokach duże partie pustego tła. Picasso kadruje z bli-
ska, ciasno, obcina marginesy, tak iż postacie zdają się nie mieścić w wy-
znaczonych im ramach.
Oto zasadnicze podobieństwo i zasadnicza różnica. Inne, dostrzegane
w miarę porównywania obu przedstawień, są już mniej istotne. Grupy
mężczyzny i kobiety oraz kobiety z dzieckiem nie stoją w jednej linii.
U Flaxmana ta druga jest nieco cofnięta (co tłumaczy drugorzędna rola
piastunki); u Picassa - ledwo dostrzegalnie wysunięta ku przodowi.
Postać kobiety z dzieckiem pozostaje w obu wypadkach bardzo podob-
na: twarz ujęta ściśle z profilu, ciało niemal frontalnie. Taki sam jest
układ spowijającej kobietę szaty - u góry zawiniętej wokół rąk, niżej
Mieczysławowi Porębskiemu
Wiosną 1903 roku, w czasie swego ostatniego pobytu w Barcelonie,
Picasso namalował obraz La Vie, uznany za najbardziej enigmatyczne
z jego młodzieńczych dziel. Obraz przedstawia parę nagich kochanków
oraz stojącą naprzeciw nich matkę z dzieckiem śpiącym w ramionach.
W tle, pomiędzy postaciami, widoczne są dwa obrazy, ustawione jeden
na drugim, na których naszkicowano nagie, skurczone postacie, co okre-
śla miejsce jako pracownię malarską.
W cyklu ilustracji do Iliady wykonanych przez Johna Flaxmana w 1793
roku znajduje się rycina Pożegnanie Hektora z Andromachą. Wyobraża
ona małżonków w pożegnalnym uścisku i stojącą nieopodal piastunkę
z dzieckiem. Tłem jest widoczna w oddali, sumarycznie potraktowana
architektura.
W obu wyobrażeniach: Flaxmana i Picassa, bardzo zbliżony jest układ
postaci - dwie zastygłe w bezruchu grupy: mężczyzna z garnącą się doń
kobietą oraz kobieta z dzieckiem. Zasadnicza różnica polega na stosun-
ku figur do otaczającej je przestrzeni. Flaxman ujmuje scenę z dystansu,
pozostawiając po bokach duże partie pustego tła. Picasso kadruje z bli-
ska, ciasno, obcina marginesy, tak iż postacie zdają się nie mieścić w wy-
znaczonych im ramach.
Oto zasadnicze podobieństwo i zasadnicza różnica. Inne, dostrzegane
w miarę porównywania obu przedstawień, są już mniej istotne. Grupy
mężczyzny i kobiety oraz kobiety z dzieckiem nie stoją w jednej linii.
U Flaxmana ta druga jest nieco cofnięta (co tłumaczy drugorzędna rola
piastunki); u Picassa - ledwo dostrzegalnie wysunięta ku przodowi.
Postać kobiety z dzieckiem pozostaje w obu wypadkach bardzo podob-
na: twarz ujęta ściśle z profilu, ciało niemal frontalnie. Taki sam jest
układ spowijającej kobietę szaty - u góry zawiniętej wokół rąk, niżej