DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42397#0290
286 Przypisy do stron 231-23S
48 WT, III, s. 496.
49 Por. głosy krytyki cytowane w katalogu wystawy Manet... (s. 165).
50 W rozważaniach o aktach Maneta Hanson (op. cit., s. 95) zwraca uwagę,
że naga kobieta w obrazie nie mieści się w żadnej z przyjętych konwencji
przedstawiania nagiego kobiecego ciała: nie jest ani alegorią, ani pracow-
nianym studium aktu.
51 WT, III, s. 510, przyp. 12.
52 WT, III, s. 497-498.
53 WT, III, s. 507.
54 Świadom roli rycin jako pierwowzoru do obrazów Freart de Chambray
przestrzegał: ci, „którzy w swych rysunkach przystosowują postacie zapo-
życzone i skopiowane z rycin różnych mistrzów, czy nawet swe własne
studia zrobione w Akademii, winni nade wszystko baczyć, by tak je w swych
obrazach umieszczać, żeby były tam dokładnie przystosowane wedle racji
punktu widzenia, z jakiego pierwotnie były narysowane” (WT, III, s. 508).
Manet, opierając swą kompozycję na jednej, zwartej i wyodrębnionej gru-
pie, nie miał tego problemu.
55 Por. J. Białostocki, Manieryzm i początki realizmu w pejzażu niderlandz-
kim, „Biuletyn Historii Sztuki” R. 12, 1950, s. 114.
36 Freart de Chambray w ogóle nie porusza sprawy malarstwa krajobrazowe-
go, które choć sytuowane nisko w akademickiej hierarchii tematów, miało
już w owym czasie bogatą tradycję teoretyczną. Z obojętnością teoretyka
idzie w parze obojętność Maneta, dla którego krajobraz w Śniadaniu jest
tylko tłem i trudno byłoby dla niego poszukiwać jakiś kategorii teoretycz-
nych czy gatunkowych poza bardzo ogólnikową kwalifikacją „pastoralny”.
57 R. Rosenblum, H. W. Janson, op. cit., s. 282.
58 WT, III, s. 498.
„Szczęśliwa godzina”. Malarstwo polskie około roku 1900
1 Muzeum Narodowe w Krakowie, Galeria Sztuki Polskiej XX wieku (inau-
guracja 1991). Muzeum Narodowe w Warszawie, Galeria Malarstwa Pol-
skiego (inauguracja 1992).
2 To czysto chronologiczne określenie wydaje się najbezpieczniejsze, zwa-
żywszy na terminologiczne komplikacje rysujące się w badaniach nad ma-
larstwem tego okresu. Por. W. Juszczak, Modernism - Expressionism - Sym-
bolism, [w:] Symbolism in Poland. Collected Essays, The Detroit Institute
of Arts 1984, s. 7-10.
3 Na ten temat pisałam w: Kryzys „wielkiego artysty", „Przegląd Powszech-
ny” 1986; oraz Jak mówić źle o sztuce?, [w:] Sztuka i wartość. Materiały
Seminarium Metodologicznego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, red.
M. Poprzęcka, Warszawa 1988.
48 WT, III, s. 496.
49 Por. głosy krytyki cytowane w katalogu wystawy Manet... (s. 165).
50 W rozważaniach o aktach Maneta Hanson (op. cit., s. 95) zwraca uwagę,
że naga kobieta w obrazie nie mieści się w żadnej z przyjętych konwencji
przedstawiania nagiego kobiecego ciała: nie jest ani alegorią, ani pracow-
nianym studium aktu.
51 WT, III, s. 510, przyp. 12.
52 WT, III, s. 497-498.
53 WT, III, s. 507.
54 Świadom roli rycin jako pierwowzoru do obrazów Freart de Chambray
przestrzegał: ci, „którzy w swych rysunkach przystosowują postacie zapo-
życzone i skopiowane z rycin różnych mistrzów, czy nawet swe własne
studia zrobione w Akademii, winni nade wszystko baczyć, by tak je w swych
obrazach umieszczać, żeby były tam dokładnie przystosowane wedle racji
punktu widzenia, z jakiego pierwotnie były narysowane” (WT, III, s. 508).
Manet, opierając swą kompozycję na jednej, zwartej i wyodrębnionej gru-
pie, nie miał tego problemu.
55 Por. J. Białostocki, Manieryzm i początki realizmu w pejzażu niderlandz-
kim, „Biuletyn Historii Sztuki” R. 12, 1950, s. 114.
36 Freart de Chambray w ogóle nie porusza sprawy malarstwa krajobrazowe-
go, które choć sytuowane nisko w akademickiej hierarchii tematów, miało
już w owym czasie bogatą tradycję teoretyczną. Z obojętnością teoretyka
idzie w parze obojętność Maneta, dla którego krajobraz w Śniadaniu jest
tylko tłem i trudno byłoby dla niego poszukiwać jakiś kategorii teoretycz-
nych czy gatunkowych poza bardzo ogólnikową kwalifikacją „pastoralny”.
57 R. Rosenblum, H. W. Janson, op. cit., s. 282.
58 WT, III, s. 498.
„Szczęśliwa godzina”. Malarstwo polskie około roku 1900
1 Muzeum Narodowe w Krakowie, Galeria Sztuki Polskiej XX wieku (inau-
guracja 1991). Muzeum Narodowe w Warszawie, Galeria Malarstwa Pol-
skiego (inauguracja 1992).
2 To czysto chronologiczne określenie wydaje się najbezpieczniejsze, zwa-
żywszy na terminologiczne komplikacje rysujące się w badaniach nad ma-
larstwem tego okresu. Por. W. Juszczak, Modernism - Expressionism - Sym-
bolism, [w:] Symbolism in Poland. Collected Essays, The Detroit Institute
of Arts 1984, s. 7-10.
3 Na ten temat pisałam w: Kryzys „wielkiego artysty", „Przegląd Powszech-
ny” 1986; oraz Jak mówić źle o sztuce?, [w:] Sztuka i wartość. Materiały
Seminarium Metodologicznego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, red.
M. Poprzęcka, Warszawa 1988.