DOI Artikel:
Kitowska-Łysiak, Małgorzata: Czy Artur Nacht-Samborski miał spadkobierców?
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28182#0153
4. Artur Nacht-Sambor-
ski, Liście na granatowo-
-białym tle, ol., płótno,
ok. 1974. Repr. wg: Artur
Nacht-Samborski (1898-
1974) [kat. wyst.]. Muze-
um Narodowe, Poznań
IV-V 1995, iL 13
Czy Artur
Nacht-
-Samborski
miał spadko-
bierców?
ków — Piotra Michałowskiego, Olgi Boznańskiej, Witolda Wojtkiewicza.
Wreszcie, analizując przede wszystkim stronę „zewnętrzną" płócien, czysto
plastyczny wyraz problematyki artystycznej, sugerował, że być może „pod
nieistotnymi pozorami rzeczywistości" odbywa się w malarstwie Nachta
„gra abstrakcyjnych form"17.
Te dwa stanowiska — Kępińskiego i Stajudy — wyznaczyły bieguny,
perspektywy widzenia tej sztuki. Tylko niewielka część krytyki była zainte-
resowana faktem, że wieloletnie penetrowanie motywu, czułość dla tego
samego wciąż przedmiotu, obecnego tuż obok, zwyczajnego, nie wykre-
owanego, nie upiększonego, zaufanie do tkwiącej w nim mocy przenosze-
nia głębokich sensów, oznaczały dla Nachta wierność poszukiwaniu włas-
nej prawdy artystycznej (i ludzkiej) o świecie. Znaczna część piszących
skupiała natomiast uwagę na zasobach środków malarskich i „koneksjach"
omawianej twórczości, jakby zapomiając, że w obrazach Nachta nie można
w żaden sposób oddzielić tego, co namalowane od sposobu, w jaki zostało
namalowane. „Martwe natury Nachta-Samborskiego, najczęstszy jego te-
mat — to nie pobojowiska przedmiotów pokonanych przez malarstwo, ale
spotkania i wizyty przyjaciół" — pisał Zdzisław Kępiński18.
17 Ibidem, nr 10, s. 70.
18 Z. Kępiński, Artur Nacht-Samborski, [w:] Współczesna sztuka..., op. cit., (jak przyp. 10), s. 241.
151
ski, Liście na granatowo-
-białym tle, ol., płótno,
ok. 1974. Repr. wg: Artur
Nacht-Samborski (1898-
1974) [kat. wyst.]. Muze-
um Narodowe, Poznań
IV-V 1995, iL 13
Czy Artur
Nacht-
-Samborski
miał spadko-
bierców?
ków — Piotra Michałowskiego, Olgi Boznańskiej, Witolda Wojtkiewicza.
Wreszcie, analizując przede wszystkim stronę „zewnętrzną" płócien, czysto
plastyczny wyraz problematyki artystycznej, sugerował, że być może „pod
nieistotnymi pozorami rzeczywistości" odbywa się w malarstwie Nachta
„gra abstrakcyjnych form"17.
Te dwa stanowiska — Kępińskiego i Stajudy — wyznaczyły bieguny,
perspektywy widzenia tej sztuki. Tylko niewielka część krytyki była zainte-
resowana faktem, że wieloletnie penetrowanie motywu, czułość dla tego
samego wciąż przedmiotu, obecnego tuż obok, zwyczajnego, nie wykre-
owanego, nie upiększonego, zaufanie do tkwiącej w nim mocy przenosze-
nia głębokich sensów, oznaczały dla Nachta wierność poszukiwaniu włas-
nej prawdy artystycznej (i ludzkiej) o świecie. Znaczna część piszących
skupiała natomiast uwagę na zasobach środków malarskich i „koneksjach"
omawianej twórczości, jakby zapomiając, że w obrazach Nachta nie można
w żaden sposób oddzielić tego, co namalowane od sposobu, w jaki zostało
namalowane. „Martwe natury Nachta-Samborskiego, najczęstszy jego te-
mat — to nie pobojowiska przedmiotów pokonanych przez malarstwo, ale
spotkania i wizyty przyjaciół" — pisał Zdzisław Kępiński18.
17 Ibidem, nr 10, s. 70.
18 Z. Kępiński, Artur Nacht-Samborski, [w:] Współczesna sztuka..., op. cit., (jak przyp. 10), s. 241.
151