Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (14.1952)

POLSKIE NAGROBKI RENESANSOWE

omawiany leży także na dnie
tak oryginalnej koncepcji, jaką
dał Michałowicz w pierwszym
znanym swym dziele, pomniku
biskupa Izdbieńskiego w kate-
drze poznańskiej; on to, zarów-
no jak Eckhardtówna i Walicki,
podnieśli, że ten typ pierwotny
wpłynął na ukształtowanie się
nagrobka polskiego 2 poł. w.
XVI; dotyczy to m. in. tzw. na-
grobków piętrowych, w któ-
rych dolna kondygnacja stano-
wi często genetycznie wariant
omawianego typu.
W rozważaniach badaw-
czych nad dalszymi problema-
mi polskiej rzeźby nagrobko-
wej w. XVI dużą stosunkowo
wagę przykładano do zagadnie-
nia typu postaci zmarłego, le-
żącej na sarkofagu lub na pły-
cie. Np. Hornung głównie pod
kątem schematów takiej posta-
ci rozpatrywał ostatnio dzieje
polskiej rzeźby epoki Odrodze-
nia, wydzielając trzy typy: naj-
wcześniejszy — donatellowski,
reprezentowany przez Bereccie-
go, przedstawiający zmarłego
w sztywnie wyciągniętej pozie
na marach, typ sansovinowski
przeszczepiony do Polski przez
Padovana, a biorący początek
od pomników Ascania Sforzy
i Girolama Basso della Rovere
Andrea Sansovina w kościele
S. Maria del Popolo w Rzymie
w pocz. w. XVI, w którym
zmarły przedstawiony jest w
uśpieniu z głową wspartą na

Ryc. 23. Nagrobek braci Mikołaja
i Stanisława Wolskich w katedrze
warszawskiej. (Fot. ze zb. P. I. S.)
Ryc. 24. Nagrobek Dąbrowskich
iv kościele w Dąbrowie Zielonej.
(Fot. M. Kopydłowski)



95