Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (14.1952)

ARCHITEKTURA PAŁACU BISKUPIEGO w KIELCACH

nieliczne fragmenty muru otaczającego niegdyś
posiadłość oraz część baszty położonej na wprost
elewacji ogrodowej.
Wnętrze pałacu uległo późniejszym przerób-
kom, nie uległy jednak zmianie zasadnicze po-
działy. Pozostały też pierwotne sklepienia, stiu-
ki, część portali, dekoracje rzeźbiarskie oraz
plafony polichromowane, częściowo rekonstruo-
wane, stropy i fryzy.
Pałac kielecki nazywano dotychczas częściej
,,zamkiem“ niż „pałacem". Nie skrystalizowane
pojęcie „zamku" czy „pałacu" dotyczy zresztą
i innych budowli magnackich 1 poł. XVII w.
Biorąc pod uwagę bryłę pałacu i przeznaczenie
poszczególnych pomieszczeń wnętrza, należy
stwierdzić, że budynek ten ma wszystkie cechy
mieszkalnego pałacu 1’eprezentacyjnego. Remi-
niscencje cech obronnych pozostały tu w za-
stosowaniu tradycyjnych wież narożnych o cha-
rakterze już tylko dekoracyjnym, bo przeznaczo-
nych na pomieszczenia mieszkalne1, a także
w otoczeniu pałacu murem i basztą „na proch".
Zbliża się więc pałac kielecki do typu palazzo
in fortezza, tj. budowli otoczonej fortyfikacja-
mi, ale samej przez się nie obronnej. Potwier-
dzeniem tego określenia niech będzie wyjątek
z XVII-wiecznego inwentarza, w którym nie-
znany autor niezwykle trafnie je ujął: „Zamek



Ryc. 16. Pałac w Podzamczu Piekoszów skim,
widok wież. (Fot. E. Kozłowska)


V v w w
A A


iZh £2 Ś EL


Ryc. 17. Pałac w Podzamczu Piekoszowskim, rzut parteru (Wg pomiaru inw. Z. A. P.
Pol. Warsz., tu nie uwzględniono późniejszych zamurowań)

163