Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (14.1952)

HELENA KOZAKIEWICZOWA


Ryc. 5. Nagrobek Jana Gabriela Tęczyńskiego w Kraśniku, płyta nagrobna.
(Fot. ze zb. P. I. S.)

nia. Obok importów z Norymbergi, powtarzają-
cych ściśle wzory niemieckie, mamy i pochodzą-
cy z Norymbergi nagrobek Herburta, w którym
warsztat odlewniczy niemiecki musi nagiąć się
do wymogów zamawiającego i wykonać dzieło
wiążące się ściśle poprzez swój model z grupą
wykształconych w Polsce nagrobków z postacią
leżącą. Mamy dalej grupę nagrobków renesan-
sowych polskich, wykonanych na miejscu w kra-
ju, prawdopodobnie w Krakowie: należą do nich
z pewnym prawdopodobieństwem płyty opatow-
skie z nagrobka Szydłowieckiego, epitafium Roż-

nowskiego oraz omawiane szczegółowiej w' ni-
niejszym referacie nagrobki z Soboty i Kraśni-
ka. Te ostatnie mają typ płyty nagrobkowej nie-
spotykany na ogół w krajach sąsiadujących
z Polską: płytę brązową w^ypukłorzeźbioną z po-
stacią leżącą.
Powstanie szeregu nagrobków' z brązu w 2
ćw. i poł. w. XVI w Polsce odpowiada piękne-
mu rozwojowi rzemiosła ludwisarskiego w tym
czasie w' kraju. Kres temu rozwojowi kładą
„taksy w7ojewodzińskie“ z lat 1565-73, będące
przejawem klasowej polityki szlachty, a realizu-


Ryc. 6. Nagrobek Herburta w katedrze we Lwowie, płyta nagrobna. (Wg reprod.:
Spr. KHS, t. VIII, z. 4, s. CCCCIII, ryc. 8)