DOI issue:
Nr. 3
DOI article:Gelder, H. E. van: Aanteekeningen over Alkmaar's monumenten
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.19798#0083
bloeiende lakennering en een »groote neringe van brouwerye”, zóó dat men in de stad en
in de dorpen der omgeving niet anders dronk dan Alkmaarsch bier; in de stad zeil — men
haalt het als een bewijs van welvaart aan — tot 26 vaten daags toe. Bovendien was er
drukke »neringe, coopmanscappen, versoucke ende welvaren” door de landerijen en dorpen
rondom de stad gelegen, daar die dorpen al hun koren en alle andere »nootdruft” te
Alkmaar haalden en om-
gekeerd hun boter en kaas
daar ter markt brachten
en verkochten. Men denkt
aan dit alles in 1494 met
weemoed als aan een ver-
dwenen gouden tijd terug.
De oorlogen en slechte
tijden hadden aan den
voorspoed een eind ge-
maakt, »quade fortuyne”
bovendien die de koop-
lieden hadden, zoo op »die
Noorde ende Zuyderzee”,
had hen verarmd. Bij ge-
brek aan geld kon men
de voorraden niet meer
inslaan en de bewoners der
omgeving gingen nu naar
Amsterdam of elders waar
zij beter terecht konden ;
van de 100 schepen waren
er nog slechts 40 over, en
deze voor een groot deel
met schuld bezwaard. Een
twintigtal jaren later ging
het weder beter, de handel
herleefde en ook de nering
schijnt, zij het ook voor
niet al te langen tijd, weder een gunstige periode te zijn ingetreden. Vooral de verbinding
met de zee was voor een en ander van beteekenis: met zijn grootere vrachtschepen kon
Alkmaar zorgen, dat het steeds, vooral van Amsterdam, waar de groote korenmarkt was,
de noodige voorraden aanvoerde in ruil voor de zuivel- en landbouwproducten, waarmede
het omgevende platteland er ter markt kwam.
Eerlang zouden echter in deze verhoudingen belangrijke veranderingen gebracht
St. Laurenskerk, oostelijk portaal.
71
in de dorpen der omgeving niet anders dronk dan Alkmaarsch bier; in de stad zeil — men
haalt het als een bewijs van welvaart aan — tot 26 vaten daags toe. Bovendien was er
drukke »neringe, coopmanscappen, versoucke ende welvaren” door de landerijen en dorpen
rondom de stad gelegen, daar die dorpen al hun koren en alle andere »nootdruft” te
Alkmaar haalden en om-
gekeerd hun boter en kaas
daar ter markt brachten
en verkochten. Men denkt
aan dit alles in 1494 met
weemoed als aan een ver-
dwenen gouden tijd terug.
De oorlogen en slechte
tijden hadden aan den
voorspoed een eind ge-
maakt, »quade fortuyne”
bovendien die de koop-
lieden hadden, zoo op »die
Noorde ende Zuyderzee”,
had hen verarmd. Bij ge-
brek aan geld kon men
de voorraden niet meer
inslaan en de bewoners der
omgeving gingen nu naar
Amsterdam of elders waar
zij beter terecht konden ;
van de 100 schepen waren
er nog slechts 40 over, en
deze voor een groot deel
met schuld bezwaard. Een
twintigtal jaren later ging
het weder beter, de handel
herleefde en ook de nering
schijnt, zij het ook voor
niet al te langen tijd, weder een gunstige periode te zijn ingetreden. Vooral de verbinding
met de zee was voor een en ander van beteekenis: met zijn grootere vrachtschepen kon
Alkmaar zorgen, dat het steeds, vooral van Amsterdam, waar de groote korenmarkt was,
de noodige voorraden aanvoerde in ruil voor de zuivel- en landbouwproducten, waarmede
het omgevende platteland er ter markt kwam.
Eerlang zouden echter in deze verhoudingen belangrijke veranderingen gebracht
St. Laurenskerk, oostelijk portaal.
71