DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.30033#0015
I Uniwersytet
Mieczysław Porębski — No więc co cię interesuje, o czym
będziemy rozmawiać?
Krystyna Czerni — O bardzo wielu rzeczach... O tym, czym jest
dla pana sztuka, krytyka, teoria sztuki. I o tym, w jaki sposób można
w ogóle tłumaczyć sztukę ludziom. Od trzydziestu kilku lat jest pan
wykładowcą, od kilkunastu — profesorem na uniwersytecie. Czego
właściwie chciał, czego chce pan nas nauczyć?
M. P.: Chciał, chciał... Ba!
K. C.: Czy wierzył pan, że w ogóle czegoś nas nauczyć można?
M. P.: Prawdopodobnie tak, bo bym nie tracił czasu na uczenie,
gdybym uważał, że to jest zupełnie bez sensu. A czego chciałem was
nauczyć? No, pisania prac magisterskich, doktorskich, habilitacyjnych,
pisania krytyki, jeżeli ktoś ma do tego powołanie, pisania różnych
literackich esejów o sztuce. Ale nie tylko, bo jeszcze wiełu innych
rzeczy.
K. C.: Nie od razu był pan dydaktykiem, zaczął pan od historii
i krytyki, dopiero potem przyszedł pan na uczelnię, i to też nie na
uniwersytet, tylko na ASP, czyli zaczął pan od uczenia artystów,
a jeszcze wcześniej — swoich przyjaciół malarzy, którym organizował
pan odczyty w czasie wojny.
M. P.: No więc właśnie, to zaczęło się dosyć wcześnie i te
obowiązki dydaktyczne właściwie cały czas, odkąd zacząłem funk-
cjonować zawodowo, tak czy inaczej pełniłem, to znaczy przekazywa-
Mieczysław Porębski — No więc co cię interesuje, o czym
będziemy rozmawiać?
Krystyna Czerni — O bardzo wielu rzeczach... O tym, czym jest
dla pana sztuka, krytyka, teoria sztuki. I o tym, w jaki sposób można
w ogóle tłumaczyć sztukę ludziom. Od trzydziestu kilku lat jest pan
wykładowcą, od kilkunastu — profesorem na uniwersytecie. Czego
właściwie chciał, czego chce pan nas nauczyć?
M. P.: Chciał, chciał... Ba!
K. C.: Czy wierzył pan, że w ogóle czegoś nas nauczyć można?
M. P.: Prawdopodobnie tak, bo bym nie tracił czasu na uczenie,
gdybym uważał, że to jest zupełnie bez sensu. A czego chciałem was
nauczyć? No, pisania prac magisterskich, doktorskich, habilitacyjnych,
pisania krytyki, jeżeli ktoś ma do tego powołanie, pisania różnych
literackich esejów o sztuce. Ale nie tylko, bo jeszcze wiełu innych
rzeczy.
K. C.: Nie od razu był pan dydaktykiem, zaczął pan od historii
i krytyki, dopiero potem przyszedł pan na uczelnię, i to też nie na
uniwersytet, tylko na ASP, czyli zaczął pan od uczenia artystów,
a jeszcze wcześniej — swoich przyjaciół malarzy, którym organizował
pan odczyty w czasie wojny.
M. P.: No więc właśnie, to zaczęło się dosyć wcześnie i te
obowiązki dydaktyczne właściwie cały czas, odkąd zacząłem funk-
cjonować zawodowo, tak czy inaczej pełniłem, to znaczy przekazywa-