DOI Artikel:
Woziński, Andrzej: Z rozważań nad Hansem Brandtem
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.42239#0032
Andrzej wpisanych w półkole, znany jest z dwu obrazów z ok. 1450 r. Rogera van
Woziński dej- Weyden: Opłakiwanie Chrystusa (Galeria Uffizzi we Florencji) i Maria
w asyście czterech świętych (Stadelsches Kunstinstitut we Frankfurcie nad
Menem). Oczywiste są wskazane przez B. Tuchołkę związki św. Jerzego w
Gdańsku z obrazem z lat około 1432-1435 r. (National Gallery of Art
w Waszyngtonie) przypisywanym Robertowi Campin lub Rogerowi van
der Weyden. W obrazie tym, tak jak w dziele w Dworze Artusa, św. Jerzy
przedstawiony jest na wspiętym rumaku, na tle pejzażu z sylwetą miasta
i zamku, kompozycję z obu stron zamykają skały pochylające się do
wewnątrz. Schemat ten został powtórzony na miedziorycie brugijskiego
anonima z lat około 1475-1500: Mistrza FVB. Sztych ten był zapewne
znany Brandtowi, za czym przemawia nie tylko ogólna kompozycja, lecz
również detale zbroi, m.in. pancerne trzewiki z długim zakrzywionym
czubkiem oraz frontalnie do widza zwrócona głowa świętego. Bardzo
zbliżone wyobrażenie św. Jerzego z rozwianą szarfą, na wspiętym
wierzchowcu widnieje na burgundzkiej chorągwi z około 1475 r. (Altes
Zeughaus w Solothurn), wykonanej - jak się ostatnio przyjmuje - według
projektu niderlandczyka Jeana Hennecarta.
Jak widać zatem, czas powstania prac, w których doszukuję się związ-
ków stylistycznych z rzeźbami przypisywanymi Hansowi Brandtowi,
stanowi jeszcze jeden argument przeciwko tezie doktora Mrozowskiego,
jakoby gnieźnieńską płytę należało datować na początek XVI w. Jej styl
tkwi zdecydowanie w latach osiemdziesiątych XV w. Z drugiej strony, me
znajduję przesłanek, które mogłyby wskazywać, że płyta powstała na
początku XVI w., lecz nawiązuje do stylistyki lat osiemdziesiątych XV w.,
czy stanowi nieco spóźniony przejaw jej recepcji.
Woziński dej- Weyden: Opłakiwanie Chrystusa (Galeria Uffizzi we Florencji) i Maria
w asyście czterech świętych (Stadelsches Kunstinstitut we Frankfurcie nad
Menem). Oczywiste są wskazane przez B. Tuchołkę związki św. Jerzego w
Gdańsku z obrazem z lat około 1432-1435 r. (National Gallery of Art
w Waszyngtonie) przypisywanym Robertowi Campin lub Rogerowi van
der Weyden. W obrazie tym, tak jak w dziele w Dworze Artusa, św. Jerzy
przedstawiony jest na wspiętym rumaku, na tle pejzażu z sylwetą miasta
i zamku, kompozycję z obu stron zamykają skały pochylające się do
wewnątrz. Schemat ten został powtórzony na miedziorycie brugijskiego
anonima z lat około 1475-1500: Mistrza FVB. Sztych ten był zapewne
znany Brandtowi, za czym przemawia nie tylko ogólna kompozycja, lecz
również detale zbroi, m.in. pancerne trzewiki z długim zakrzywionym
czubkiem oraz frontalnie do widza zwrócona głowa świętego. Bardzo
zbliżone wyobrażenie św. Jerzego z rozwianą szarfą, na wspiętym
wierzchowcu widnieje na burgundzkiej chorągwi z około 1475 r. (Altes
Zeughaus w Solothurn), wykonanej - jak się ostatnio przyjmuje - według
projektu niderlandczyka Jeana Hennecarta.
Jak widać zatem, czas powstania prac, w których doszukuję się związ-
ków stylistycznych z rzeźbami przypisywanymi Hansowi Brandtowi,
stanowi jeszcze jeden argument przeciwko tezie doktora Mrozowskiego,
jakoby gnieźnieńską płytę należało datować na początek XVI w. Jej styl
tkwi zdecydowanie w latach osiemdziesiątych XV w. Z drugiej strony, me
znajduję przesłanek, które mogłyby wskazywać, że płyta powstała na
początku XVI w., lecz nawiązuje do stylistyki lat osiemdziesiątych XV w.,
czy stanowi nieco spóźniony przejaw jej recepcji.