DOI Heft:
Sprawozdania z badań archeologicznych i wykopalisk
DOI Artikel:Makowiecka, Elżbieta: Sprawozdanie z sezonu badawczego w Kellii w Egipcie - 1985
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19641#0483
6. Przerys ściany wschodniej sali nr 21
na dnie i ściance tylnej, zachowały się ślady murowanego piedestału o kubicznej formie, który
jednakże przestał istnieć w drugiej fazie użytkowania budowli.
W narożniku północno-wschodnim niewielkie drzwi wiodły do pomieszczenia nr 22. Ślady
w odrzwiach świadczą, że skrzydło drzwi zamykało się od strony tego pomieszczenia, a nie
od strony sali nr 21, zatem analogicznie jak w wypadku celi nr 19 możemy je uznać za wnętrze
mieszkalne z małym aneksem-schowkiem nr 23. Ściany pomieszczenia nr 22-23 były całkowicie
wyprawione białym tynkiem; małe, dość nieregularne nisze także pozbawione były śladów
jakiejkolwiek dekoracji; w północnej ścianie znajdowały się dwa okienka-nawiewniki. Jedynym
charakterystycznym rysem wnętrza, narzuconym przez sąsiedztwo sali nr 21, jest zajmujący
całą niemal ścianę zachodnią obły, lekko spłaszczony tył aediculi ołtarzowej, występujący z lica
na około 0,4 m, otynkowany na biało wraz z resztą ścian. W ścianie południowej połączenie
ze schowkiem nosiło raczej charakter okna niż wejścia, wysokość bowiem „progu” sięgała niemal
0,7 m.
Powracając do sali nr 21, należy obecnie zanalizować jej wystrój malarski. W pierwszej fazie
musiał on być niezwykle bogaty, lecz niestety na ścianach zachowały się nieliczne tego świadectwa.
Stosunkowo najwięcej czytelnych jeszcze śladów malowideł można odnaleźć na ścianie wschod-
niej, pomiędzy aediculą ołtarzową a drzwiami do celi nr 22 oraz przy samym narożniku, między
drzwiami a ścianą północną. Malowidła te mają częściowo charakter imitacji opus sectile, częścio-
wo zaś stylizowanych wzorów roślinnych, w postaci małych rozetek o czterech lub ośmiu płatkach.
Barwy dominujące to czerwień i żółć, żyły marmuru imitowane są szarymi i czarnymi falistymi
479
na dnie i ściance tylnej, zachowały się ślady murowanego piedestału o kubicznej formie, który
jednakże przestał istnieć w drugiej fazie użytkowania budowli.
W narożniku północno-wschodnim niewielkie drzwi wiodły do pomieszczenia nr 22. Ślady
w odrzwiach świadczą, że skrzydło drzwi zamykało się od strony tego pomieszczenia, a nie
od strony sali nr 21, zatem analogicznie jak w wypadku celi nr 19 możemy je uznać za wnętrze
mieszkalne z małym aneksem-schowkiem nr 23. Ściany pomieszczenia nr 22-23 były całkowicie
wyprawione białym tynkiem; małe, dość nieregularne nisze także pozbawione były śladów
jakiejkolwiek dekoracji; w północnej ścianie znajdowały się dwa okienka-nawiewniki. Jedynym
charakterystycznym rysem wnętrza, narzuconym przez sąsiedztwo sali nr 21, jest zajmujący
całą niemal ścianę zachodnią obły, lekko spłaszczony tył aediculi ołtarzowej, występujący z lica
na około 0,4 m, otynkowany na biało wraz z resztą ścian. W ścianie południowej połączenie
ze schowkiem nosiło raczej charakter okna niż wejścia, wysokość bowiem „progu” sięgała niemal
0,7 m.
Powracając do sali nr 21, należy obecnie zanalizować jej wystrój malarski. W pierwszej fazie
musiał on być niezwykle bogaty, lecz niestety na ścianach zachowały się nieliczne tego świadectwa.
Stosunkowo najwięcej czytelnych jeszcze śladów malowideł można odnaleźć na ścianie wschod-
niej, pomiędzy aediculą ołtarzową a drzwiami do celi nr 22 oraz przy samym narożniku, między
drzwiami a ścianą północną. Malowidła te mają częściowo charakter imitacji opus sectile, częścio-
wo zaś stylizowanych wzorów roślinnych, w postaci małych rozetek o czterech lub ośmiu płatkach.
Barwy dominujące to czerwień i żółć, żyły marmuru imitowane są szarymi i czarnymi falistymi
479