Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (32.1988)

1944 r., była przesłuchiwana w Alei Szucha i więziona na Pawiaku, Jej nazwisko jest wymienione
na liście więźniarek 3 kwietnia 1944 r. ; miała wówczas zaledwie szesnaście lat.

Po wojnie wstąpiła na Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego i ukończyła studia
historii sztuki z tytułem magistra, uzyskanym na podstawie pracy pisanej pod kierunkiem pro-
fesora Stanisława Lorentza. Była to monografia Józefa Peszki, opublikowana następnie w postaci
artykułu w Biuletynie Historii Sztuki w 1954 r. Jeszcze podczas studiów, w roku 1949, Joanna
Miłobędzka podjęła pracę w Muzeum Narodowym w Warszawie. Jako asystent, a następnie
adiunkt w Dziale Malarstwa Galerii Sztuki Polskiej miała swój znaczny wkład we wszystkie
prace zbiorowe Galerii. Uczestniczyła w przygotowaniach wielkich wystaw, m.in. Oświecenie
w Polsce (1951-52), Odrodzenie w Polsce (1953-54), Sztuka warszawska od średniowiecza do
połowy XX wieku (1962), Droga do niepodległości (1978) i wielu innych.

Wyspecjalizowała się w dziejach malarstwa polskiego końca XVIII i 1 połowy XIX w.,
a opracowane przez nią biogramy Józefa Peszki, Franciszka Smuglewicza, Jana Chruckiego,
Józefa Pitschmanna, Jana Kantego Rusieckiego, Walentego Wańkowicza, Chrystiana Breslauera
i innych malarzy tej epoki są nadal podstawowym kanonem wiadomości o tych artystach, opubli-
kowanym w katalogach Galerii Sztuki Polskiej Muzeum Narodowego w Warszawie, w katalogu
wystawy Sztuki Warszawskiej, w książce Malarstwo polskie. Oświecenie. Klasycyzm. Romantyzm
pod red. Stefana Kozakiewicza i wielokrotnie przedrukowywanym w katalogach wystaw cza-
sowych. Joanna Miłobędzka jest autorką cennego, do dziś aktualnego artykułu Jan Chrucki —
nowe dane do życia i twórczości („Biuletyn Historii Sztuki”, 1962) oraz hasła Jan Chrucki w
Słowniku artystów polskich, a także istotnego artykułu Krajobrazy Chrystiana Breslauera („Rocznik
Muzeum Narodowego w Warszawie”, 1964).

Rzadka umiejętność pracy zespołowej, rzetelność i porządek sprawiały, że powierzano
Joannie Miłobędzkiej ogromnie pracochłonne zadania sekretarza redakcji kolejnych wydań
Katalogu Galerii Malarstwa Polskiego Muzeum Narodowego w Warszawie.

Joanna Miłobędzka była estetką w życiu codziennym, a jej wielki smak i poczucie harmonii
były zawsze pomocne w urządzaniu kolejnych wersji stałej galerii muzealnej i wystaw.

Do obrazów z muzealnych zbiorów miała bardzo osobisty, żywy stosunek, niektóre darzyła
szczególnym sentymentem i dokładała starań o ich właściwe eksponowanie.

W 1969 r. Joanna Miłobędzka zapadła na nieuleczalną chorobę. Jej dalsze życie było nie-
ustanną walką o trwanie, w której podtrzymywało ją dążenie do spełnienia najważniejszego celu,
jaki sobie w życiu postawiła i jaki było dane jej spełnić: wychowania swoich dzieci, Macieja —
dziś architekta, i Anny — filologa romańskiego. Uciążliwości wynikłe ze złego stanu zdrowia
znosiła tak dzielnie, że nierzadko zdarzało się nam zapominać, jak bardzo była chora. W jej
bardzo zdyscyplinowanym i ograniczonym chorobą trybie życia momentami wypoczynku były
wakacje w Nieborowie, a największą, dodającą sił przyjemnością dwukrotne wyjazdy do za-
mieszkałego we Francji brata.

507