DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.45642#0154
150
Dominika Sarkowicz
II. 1. H. Siemiradzki, Portret matki, 1887, olej na płótnie,
33,3 x 25,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie (MNK).
W rzeczywistości portret teściowej artysty
II. 2. H. Siemiradzki, Portret ojca, 1887, olej na płótnie,
33,3 x 25,5 cm, MNK. W rzeczywistości portret teścia
artysty
Siemiradzkich wynika, że małżonkowie Siemiradz-
cy zmarli bezdzietnie we Włoszech w 1976 roku,
Stanisława w lutym, a Leon w sierpniu* * * * 5. Wydaje
się, że właśnie dlatego spuściznę po Henryku Siemi-
radzkim, która pozostawała w rękach syna Leona,
przekazał do muzeum Kudrewicz6 7. Należące do
niej dzieła oraz przedmioty używane przez malarza
pochodziły z domu rodzinnego i pracowni artysty
znajdujących się w Rzymie przy wżz Gaeta, później
przechowywane były przez Leona w jego rzymskim
mieszkaniu. Omawiany tu wizerunek matki widać
wie grupa osób, w tym Kudrewicz z żoną (Archivio di PISĘ
[D-10, k. 559 c-560]: list artysty z Mińska z 15 sierpnia 1881
roku). Tak czy inaczej, określenie Edwarda Kudrewicza jako
zięcia Leona i Stanisławy znajdujące się w katalogu wystawy
z 1980 roku i wciąż pokutujące w ogólnym obiegu wydaje się
mało prawdopodobne, zważywszy, że małżeństwo nie posia-
dało dzieci. Henryk Siemiradzki (1980: 3).
5 MNK (IV-V-1684/a-b: k. 4). Kronika Rodu Siemiradz-
kich zawiera wpisy różnych osób dotyczące członków rodziny.
Prowadzona była od 24 października 1843, rozpoczyna się za-
pisem jednego z rodziców przyszłego artysty: „urodził się nasz
syn”. Wpisy związane z wydarzeniami rodzinnymi kończą się
notatkami dotyczącymi śmierci małżonków Leona i Stanisła-
wy Siemiradzkich w 1976 roku.
6 Według Józefa Dużyka, który osobiście poznał Leona już
jako starszego mężczyznę, „mieszkający w Wielkiej Brytanii
Edward Kudrewicz z żoną” byli głównymi organizatorami ak-
cji przekazania spuścizny do krakowskiego muzeum. Dużyk
(1986: 562, 568).
na zdjęciu archiwalnym przedstawiającym frag-
ment wnętrza sypialni państwa Siemiradzkich .
Na innej fotografii, z domu syna artysty przy via
Massimo, zarejestrowano fragment pokoju, w któ-
rym na ścianie oba portrety wiszą obok siebie8. Po
śmierci artysty rodzina z czasem zmieniła miejsce
zamieszkania, dzieląc pamiątki po sławnym Pola-
ku pomiędzy najbliższych. Sam budynek zaś nie
przetrwał do naszych czasów, wyburzony na rzecz
nowo powstałego zakładu produkującego opony
samochodowe Pirelli9.
Oba analizowane portrety posiadają takie same,
niewielkie rozmiary, 33,3 x 25,5 cm, co wraz z ich
treścią wskazuje na wspólne pochodzenie. Można
też sądzić, że obie prace zrealizowano w tym samym
okresie. Wizerunki nie są portretami reprezentacyj-
nymi. Miały raczej pełnić rolę taką, jak fotografia,
przypominać bliskie osoby w czasie, gdy dzielą od
nich setki kilometrów.
Oprócz analogicznych wymiarów, malowidła
posiadają taki sam rodzaj krosien, które są złożone
z cienkich, delikatnych listewek o szerokości oko-
7 Odbitka fotograficzna w kartonowym passe-partout. Mu-
zeum Narodowe w Warszawie, nr inw. DI 83494.
8 Archivio di PISED-lOa.
9 Dużyk (1986: 412, 545); Карпова (2008: 112).
Dominika Sarkowicz
II. 1. H. Siemiradzki, Portret matki, 1887, olej na płótnie,
33,3 x 25,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie (MNK).
W rzeczywistości portret teściowej artysty
II. 2. H. Siemiradzki, Portret ojca, 1887, olej na płótnie,
33,3 x 25,5 cm, MNK. W rzeczywistości portret teścia
artysty
Siemiradzkich wynika, że małżonkowie Siemiradz-
cy zmarli bezdzietnie we Włoszech w 1976 roku,
Stanisława w lutym, a Leon w sierpniu* * * * 5. Wydaje
się, że właśnie dlatego spuściznę po Henryku Siemi-
radzkim, która pozostawała w rękach syna Leona,
przekazał do muzeum Kudrewicz6 7. Należące do
niej dzieła oraz przedmioty używane przez malarza
pochodziły z domu rodzinnego i pracowni artysty
znajdujących się w Rzymie przy wżz Gaeta, później
przechowywane były przez Leona w jego rzymskim
mieszkaniu. Omawiany tu wizerunek matki widać
wie grupa osób, w tym Kudrewicz z żoną (Archivio di PISĘ
[D-10, k. 559 c-560]: list artysty z Mińska z 15 sierpnia 1881
roku). Tak czy inaczej, określenie Edwarda Kudrewicza jako
zięcia Leona i Stanisławy znajdujące się w katalogu wystawy
z 1980 roku i wciąż pokutujące w ogólnym obiegu wydaje się
mało prawdopodobne, zważywszy, że małżeństwo nie posia-
dało dzieci. Henryk Siemiradzki (1980: 3).
5 MNK (IV-V-1684/a-b: k. 4). Kronika Rodu Siemiradz-
kich zawiera wpisy różnych osób dotyczące członków rodziny.
Prowadzona była od 24 października 1843, rozpoczyna się za-
pisem jednego z rodziców przyszłego artysty: „urodził się nasz
syn”. Wpisy związane z wydarzeniami rodzinnymi kończą się
notatkami dotyczącymi śmierci małżonków Leona i Stanisła-
wy Siemiradzkich w 1976 roku.
6 Według Józefa Dużyka, który osobiście poznał Leona już
jako starszego mężczyznę, „mieszkający w Wielkiej Brytanii
Edward Kudrewicz z żoną” byli głównymi organizatorami ak-
cji przekazania spuścizny do krakowskiego muzeum. Dużyk
(1986: 562, 568).
na zdjęciu archiwalnym przedstawiającym frag-
ment wnętrza sypialni państwa Siemiradzkich .
Na innej fotografii, z domu syna artysty przy via
Massimo, zarejestrowano fragment pokoju, w któ-
rym na ścianie oba portrety wiszą obok siebie8. Po
śmierci artysty rodzina z czasem zmieniła miejsce
zamieszkania, dzieląc pamiątki po sławnym Pola-
ku pomiędzy najbliższych. Sam budynek zaś nie
przetrwał do naszych czasów, wyburzony na rzecz
nowo powstałego zakładu produkującego opony
samochodowe Pirelli9.
Oba analizowane portrety posiadają takie same,
niewielkie rozmiary, 33,3 x 25,5 cm, co wraz z ich
treścią wskazuje na wspólne pochodzenie. Można
też sądzić, że obie prace zrealizowano w tym samym
okresie. Wizerunki nie są portretami reprezentacyj-
nymi. Miały raczej pełnić rolę taką, jak fotografia,
przypominać bliskie osoby w czasie, gdy dzielą od
nich setki kilometrów.
Oprócz analogicznych wymiarów, malowidła
posiadają taki sam rodzaj krosien, które są złożone
z cienkich, delikatnych listewek o szerokości oko-
7 Odbitka fotograficzna w kartonowym passe-partout. Mu-
zeum Narodowe w Warszawie, nr inw. DI 83494.
8 Archivio di PISED-lOa.
9 Dużyk (1986: 412, 545); Карпова (2008: 112).