DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.7762#0341
A D LIBRI V. CAPUT III.
7t(a)V mSapas ivorcav, ar' aypavXois nipasiv iv aiji-Oyois ayiei fiovSav.
ubi commode apposuit Musgrave locum Ciceronis de N. D. 2, 59
itaque plectri similem linguam nostri solent dicere, chorclarum
cleutes, nares cornibus iis, quae ad nervos resonant in cantibus.
Ita lectori de correctionis fide et sensu videtur satis esse factum.
Scripturae varietatem vidimus similem in eodem vocabulo supra I
cap. 1 sect. 10 et videbimus infra cap. 5 sect. 2. Ceterum ex
primo Aristotelico loco constat etiam verbum swyjcelv eo sensu
fuisse tum usurpatum, quo Vitruvius adhibuit cap. Q consonare
Vertens.
ad chordarum sortituum — Sulp. Guelf. cordarum. Deinde
sonitus ex Sulpic. praetuli vulgato sonituum. Fran. Voss. Guelf.
Wrat. souitum habent. Pos;ea perjiciunt Fran.
harmonicen — Wratish harmonicem. Voss. harmonicam.
Deinde ratiocinationis Wrat.
A D C A P U T IV-
Harmonica — Vulgatum Harmonia vitiosum arguit finis an-
tecedentis capitis, ubi Vitruvius ait theatrorum ratiocinationes ad
augendam vocem esse constitutas per harmonicen. Vitium vidit et
correxit iam olim Meibomius, cuius annotationes retulit Editio
Laetiana p. 257 seqq. Is monuit tres esse principales Musicae
partes, Harmonicen , Rhythmicen et Metricen : Harmoniae rur-
sum partes esse septem, primam jrepi <p$6yyoc>v, de sonis, alte-
ram mpi buxSTv\iaTwv, de intervallis, tertiam jrepi svSTJjfidraov,
de systematis , quartam irepi ys.vGov, de generibus, quintam jrepi
tovqov , de tonis , sextam jrspi }is.Tu^o%aov, de mutationibus, septi-
mam nepi avTtjs tt)s p.£%oxoiias, de ipsa cantus compositione, uti
docet Alypius. in Introductione Musica; quarum quinque suo in-
stituto suffecturas Vitruvius hic delibaverit. Posuit Meibomius
loca plurium scriptorum graecorum et latinorum de Harmonica,
quae prudens omitto. Meibomii admonitionem non sprevit Per-
xault, ut fecerunt Galiani et Rode.
7t(a)V mSapas ivorcav, ar' aypavXois nipasiv iv aiji-Oyois ayiei fiovSav.
ubi commode apposuit Musgrave locum Ciceronis de N. D. 2, 59
itaque plectri similem linguam nostri solent dicere, chorclarum
cleutes, nares cornibus iis, quae ad nervos resonant in cantibus.
Ita lectori de correctionis fide et sensu videtur satis esse factum.
Scripturae varietatem vidimus similem in eodem vocabulo supra I
cap. 1 sect. 10 et videbimus infra cap. 5 sect. 2. Ceterum ex
primo Aristotelico loco constat etiam verbum swyjcelv eo sensu
fuisse tum usurpatum, quo Vitruvius adhibuit cap. Q consonare
Vertens.
ad chordarum sortituum — Sulp. Guelf. cordarum. Deinde
sonitus ex Sulpic. praetuli vulgato sonituum. Fran. Voss. Guelf.
Wrat. souitum habent. Pos;ea perjiciunt Fran.
harmonicen — Wratish harmonicem. Voss. harmonicam.
Deinde ratiocinationis Wrat.
A D C A P U T IV-
Harmonica — Vulgatum Harmonia vitiosum arguit finis an-
tecedentis capitis, ubi Vitruvius ait theatrorum ratiocinationes ad
augendam vocem esse constitutas per harmonicen. Vitium vidit et
correxit iam olim Meibomius, cuius annotationes retulit Editio
Laetiana p. 257 seqq. Is monuit tres esse principales Musicae
partes, Harmonicen , Rhythmicen et Metricen : Harmoniae rur-
sum partes esse septem, primam jrepi <p$6yyoc>v, de sonis, alte-
ram mpi buxSTv\iaTwv, de intervallis, tertiam jrepi svSTJjfidraov,
de systematis , quartam irepi ys.vGov, de generibus, quintam jrepi
tovqov , de tonis , sextam jrspi }is.Tu^o%aov, de mutationibus, septi-
mam nepi avTtjs tt)s p.£%oxoiias, de ipsa cantus compositione, uti
docet Alypius. in Introductione Musica; quarum quinque suo in-
stituto suffecturas Vitruvius hic delibaverit. Posuit Meibomius
loca plurium scriptorum graecorum et latinorum de Harmonica,
quae prudens omitto. Meibomii admonitionem non sprevit Per-
xault, ut fecerunt Galiani et Rode.