DOI Heft:
[Nr. 2]
DOI Artikel:Peters, C. H.: Oud - Groningen, [1]
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19806#0079
plaats in de oude parochie-kerk, die tot in het jaar 1594 in gebruik schijnt te zijn
gebleven; toen echter, het was tijdens de belegering der stad door Prins Maurits, zag zij
hare daken ontdoen van het lood, waarmede deze gedekt waren, om daarvan kogels te
kunnen gieten ; van nu af kwam zij buiten dienst, werd zij verwaarloosd, en hadden de regen en
de vorst volop gelegenheid hare gewelven en bovenmuren te ontzetten, met het gevolg, dat
zij in Augustus 1611 ten deele
instortte, waarop bij Raadsbesluit
van 13 November van dat jaar,
haar sloopingsvonnis volgde. Toch
duurde het nog tot het voorjaar
van 1627, dat »de reste van
St. Wolbricks kercke werd wech-
gebrocken ende geamoveerd” — en,
haar tufsteen tot cement werd ver-
maald en verbruikt.
En ... . als gold het eene
dierbare doode, werd nu ter plaatse
waar ze bijna acht eeuwen gestaan
en gediend had, een zerk gelegd
en daarop hare beeltenis gebeiteld,
een zerk, sedert echter spoorloos
is verdwenen, en waarvan eene af-
beelding in geen der vele geschriften
over Groningen, in de XVIlde eeuw
verschenen, is opgenomen.
Zij verdween, evenals zij
gekomen was, stillekens, zonder
dat zelfs een Ubbo Emmius, die
haar kende, het waard vond, in
zijne studie over de Stad een enkele
bladzijde ook maar aan haar te
wijden ; hij had blijkbaar geen oog
°P> geen gevoel voor een oud Afb. 21. Het oude Rechthuis na de restauratie,
historisch monument, en liet haar,
en mede de abdij van Aduard verdwijnen, zonder er voor in de bres te springen, en zonder
ons van die beide zoo hoogst belangrijke monumenten eene getrouwe beschrijving na te laten.
Zij verdween, en . . . ware zij niet in tal van oude stukken bij herhaling genoemd, en
op de oudste kaarten en aanzichten der stad afgebeeld, dan zou voorzeker haar vroeger
bestaan reeds voorlang betwijfeld, ontkend en betwist zijn, en meer dan één Mr. boek-
geleerde haar reeds opgenomen hebben onder de sprookjes van Moeder de Gans.
67
gebleven; toen echter, het was tijdens de belegering der stad door Prins Maurits, zag zij
hare daken ontdoen van het lood, waarmede deze gedekt waren, om daarvan kogels te
kunnen gieten ; van nu af kwam zij buiten dienst, werd zij verwaarloosd, en hadden de regen en
de vorst volop gelegenheid hare gewelven en bovenmuren te ontzetten, met het gevolg, dat
zij in Augustus 1611 ten deele
instortte, waarop bij Raadsbesluit
van 13 November van dat jaar,
haar sloopingsvonnis volgde. Toch
duurde het nog tot het voorjaar
van 1627, dat »de reste van
St. Wolbricks kercke werd wech-
gebrocken ende geamoveerd” — en,
haar tufsteen tot cement werd ver-
maald en verbruikt.
En ... . als gold het eene
dierbare doode, werd nu ter plaatse
waar ze bijna acht eeuwen gestaan
en gediend had, een zerk gelegd
en daarop hare beeltenis gebeiteld,
een zerk, sedert echter spoorloos
is verdwenen, en waarvan eene af-
beelding in geen der vele geschriften
over Groningen, in de XVIlde eeuw
verschenen, is opgenomen.
Zij verdween, evenals zij
gekomen was, stillekens, zonder
dat zelfs een Ubbo Emmius, die
haar kende, het waard vond, in
zijne studie over de Stad een enkele
bladzijde ook maar aan haar te
wijden ; hij had blijkbaar geen oog
°P> geen gevoel voor een oud Afb. 21. Het oude Rechthuis na de restauratie,
historisch monument, en liet haar,
en mede de abdij van Aduard verdwijnen, zonder er voor in de bres te springen, en zonder
ons van die beide zoo hoogst belangrijke monumenten eene getrouwe beschrijving na te laten.
Zij verdween, en . . . ware zij niet in tal van oude stukken bij herhaling genoemd, en
op de oudste kaarten en aanzichten der stad afgebeeld, dan zou voorzeker haar vroeger
bestaan reeds voorlang betwijfeld, ontkend en betwist zijn, en meer dan één Mr. boek-
geleerde haar reeds opgenomen hebben onder de sprookjes van Moeder de Gans.
67