Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
er n.

Die Nagglmai

Bur Abwechs-
lüng wolle mer
heit emool die
Heidlberger
Schtadt⸗ un
Weltanſichte
mit unſermge-
liebte
Schwarzkittle,
genannt „Päl-
zer Vott“ an-
fange. Baßt
uff, Leitcher!
Er ſoll die Ehr
hawe! — Un-
ſer Pälzer
Bottche macht
ſich nämlich
viel mit „Fin-
ger Gottes“ zu
ſchaffe. So
ſoll per Exem-
pla der drei-
fache Rippe.

bruch, den dr
Schauſchbieler —
Schlögell bei ö
d'r Ufffiehrung „die Mönche“ im Theater erlitte, nix
annerſchts ſein, als en „Finger Gottes“, weil'r er en
dedrunkene Jeſuitt hätt darſchtelle wolle. Worinn is
awer der ganze „Finger Gottes“, uff den ſich d'r Päl-
zer Bott ſo viel zu gut dhut, g'ſchtocke? Imme ver-
brochene Schtuhlbeen! Wann die Pälzer Bott⸗Redaction
an en Finger Gottes, der ſſich um jeden alte Schtuhl,
der aus'm Leim geht, dreht, ſelwer glaabt, freſſ ich
mich lewendig in Eſſig un Ehl uff! — d'r zwette
„Finger Gottes“, den d'r Herr Alban Stolz in Frei-
burg vum pälzer Fortſchrittsmann in Druckbabier ein-
gepackt un nooch Freiburg g'ſchickt kricht, is etwas äl-
terer Natur. Vor zehn Johr, verzählt'r, wär d'r
Schlußſchteen am Carlsdhortunnell uff'n Sunndag
g'ſetzt worre. E Zahn am Kammrad awer, der bei
der Gelegenheit gebroche, hätt zwee Menſcheleewe ge-
koſcht! — Nooch Anſicht d'r Redaction wär alſo der
Zahn am Kammrad amme blooe Montag vielleicht ſchtär-
ker geweßt, als amme Sunndag, wann die Leit in die
Kerch gehn. Wann deſſed'r Pälzer Bott ſelwer glaabt,
freſſ ich mich nochemool! Drehe mer awer jetzt emool
de Schtiehl am Finger Gottes rum un nemme an: Un-
ſer Schwarzer ſoll Recht hawe. Meintwege. Ich froog'n
awer: Mein, Bottche! Was war dann de
drei Johr unſer Jeſuittekerch die Schbitz innere G'ſchtalt
vunnere Biſchofsmitz uffg'ſetzt kricht, un drei arme Mau⸗-
rer dabei runnerg'falle un 's Leewe eingebießt hawe?
War's dann gar nit meeglich, daß zur Abwechslung
aah aus dem Unglick en Finger Gottes rausgeguckt
hätt: Ung'fähr mit d'r Moral: daß eewe unſer Herr-
gott ke groß Bleſſier mehr an Jeſuitte kerche un Bi-
ſchofsmitze hott, un dafor ſorge will, daß die Kappe

ſſ: wie vor

———

zit bis in de Himml wachſe? — An die Unglickz-
g'ſchicht höott d'r Pälzer Völksfreind gewißz m mehr
gedenkt, ſunſcht hätt'r ſe aah gleich mit'm „Finger Got ⸗
tes“ an de Alban Stolz adreſſirt. Es wär doch in eem
Porto hingange! Freilich hoͤtt d'r Pälzer norr e Ge-
dächtuiß for Vor⸗ un Zufäll, die'm in de Kroom
haſſe! — Was iwerigens den Herr Schleggl bedrifft,
der en Bedrun kene hott ſchbiele wolle un dabei drei
Rippe gebroche, ſo meegt ich unſer Theaterdirektion
bei'ere allefallſige Wiederholung des Schticks erſuche,

vorher erſcht e Bier brooh mit'm abhalte zu loſſe, un-

g'fähr wie unſer ſchwarz Caſino am Dunnerſchdag eeni
mit muſikaliſcher Unterhandlung ausg'ſchriewe hott.
So ball ma dann ſage kann: Er hott! bricht'r gewiß
ke Ripp mehr; dann wer „hott“, hott Glick! Deſſ ſeh
ich oft genug an mein Mann — unner uns geredd!
— Awer weil mer heit doch grad widder emool uff'm
Pälzer Bott rumreite. Um aah uff annere Nacht-
wächter zu kumme. Unſer ungedruckte Nachtwächter
ſcheine mehr am Sunndagnacht eewefalls ihrn Schtiffl
g'hatt zu hawe, dann ſie hawe uns zweemool mit'm
Lumpegleckl gelitte. Eenmool am dreivertl uff elfe,
un s zwette Mool am dreivertl uff Zwelfe. Vielleicht
war's aah ke Verſehe un die Herrn hawe gedenkt: No,
S is heit Sunndag. Zweemool gebemblt kann aah nix
ſchade. Dopplt genäht halt beſſer. Awer uns, Herr
Schtadtrooth, odder vielmehr denne, die ſchunn im Bett
gelege, hätt die zwett unnethig Bemblerei am dreivertl.
uff Zwelfe Schade dringe kenne. Schtelle Se ſich
emool in unſer Lag im Bett. Ma liegt im beſchte
Schloof un draamt nix Beeſes. Uff eenmool leits uff'm
Dhorn. Die Lumpeglock zeigt zum zwettemool die Bränd
an, deß heeßt: Daß ſe jetzt in's Haus gedrage werre.
Wär's do e Wunner, wann mer de Kopp odder 8
Gleichgewicht verliere un aus'm Bett borzle dhät, un
bei der Gelegenheit aah e paar Rippe aus'm Leim
gingte? Nemme Se emool an, Herr Schtadtrooth, wann
ich, odder Sie, odder mein Mann, odder Ihr Fraa, odder
ſunſcht Jemand, meintwege d'r Schbritzemeeſchter vun
d'r Heidiberger Feuerwehr, der die Reedle hott, am
Sunndagnacht vor Schrecke aus'm Bett g'falle un ſeiner
Fraa gerufe: Kriſchtine, mein Helm! Kriſchtine, mein
Schtiffl! — un beim Anzug Hals iwer Kopp ſich ver⸗—
kält hätt, un die Reedle zurickg'ſchlage wäre! Wann
Se ſo e Maleer uff'm große Schtadtgewiſſe hätte!
Sorge Seſg'fälligſcht bei'm Nachtwächterinſchtidutt, Herr
Schtadtrooth, daß die Lumpeglocklumperei, die for Heidl-
berg ohnedies noch en Zopp is, wenigſchtens norr een-
mool vorkummt. Vergeſſe Se's nit! — Awer wer
vergißt als emool nit was, Leitcher! So hott die Woch
d'r Drucker vum Heidlberger Volksblättl Kunzertzettl
gedruckt, ohne anzugewe, wo deß Kunzert abg'halte werd.
Do hott ma awer jetzt unſern „Jauxmaux“ ſchbringe
miſſe ſehe! Nagglmaiern, hott'r gekriſche, deß muß aah
in Ihr Blättl! Deſſ is e Schtreech! E Kunzert ohne Orts-

angaab. Nein muß'r! — No, no, norre ruhig, ſag ich.
Er kummt nein in's Blättl, ſo gewiß d'r Brodhannes
ſechs Daäg in's Parrheisl muß, un alſo jetzt vun Rechts-

wege d'r „Lochmiller“ is! 's kummt nein!

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen