Die Nag glmaiern.
Dank, daß die ö 2
Witterung
umgeſchlage
is. Daß mer
Ausſicht uff
Eis hawe. 's
is mer norr,
daß unſer ö
Bierbraner
nit iwer·
ſchnappe. Es
war die vorig
Woch nooh
dran. Unſer
Bierbrauer
un Werrth
ſinn alle Oo-
wend unner
d'r Hausdhier
g'ſchtanne un V
hawe de Him-
ml. bedracht.
Ke Schtern,
der leicht, k&
Mond ohne-
Hof, ke Aus⸗ — — — —
ſicht uff Eis! — Wann die Witterung nit ball um-
ſchlägt, hott die vorig Woch e Werrthsfraa uff'm Mark
zu mer g'ſagt, werd mein Mann noch en Narr! Die
Arweit ſolle Se ſehe, die der Mann aweil im Bett
ſchafft, Nagglmaiern. Die een Nacht draamt'r vun d'r
Schweiz, die anner vun Norrwege, die dritt laaftr'r in
Greenland unner de Lapplän der rum, un ſo weiter.
Heit Nacht ſchittlt'r mich. Kalline, ſegt'r im Schloof-
daaml, er is voll! — Was? ſag ich — aach noch
nit ganz bei'mer — ſchunn widder? Den Lumpebu
muß e Gewitter verzehre. — Ich uff, Nagglmaiern,
mit gleiche Fieß aus'm Bett, un in die anner Schtubb
g'feiert, wo mein Jakob liggt. Der awer ſchlooft ge-
miethlich un riehrt ſich nit. Mit drei Sätz bin ich
widder an meim Mann ſeim Bett un ſag: Der Bu
ſchlooft jo wie e Raatz. Wer is dann voll? — Mein
Eiskeller, fangt'r jetzt an. Gott ſei Dank! Endlich!
Jetzt kenne mer Bier mache. Jakob, mach 's Kielſchiff
ſauwer! — Leeg dich rum, alti Hoppedrudl, ſag ich
jetzt ärgerlich. Im Bett hockſcht, awer nit uff Schbitz ·
berge. Hoſcht widder emool Eisſchiwl im Kopp? —
Endlich kummt'r zu ſich un bedracht ſich die Schtubb
beim Nachtlicht. Jetzt hott'r mich awer beinoh ge⸗—
dauert. Deß G'ſicht hätte Se ſehe miſſe, Nagglmaiern,
wie ſein Eis widder zu Waſſer worre is. Wer an-
fangt zu heile, war mein Mann! — Seppl, ſag ich,
ich bitt dich um Gott'swille, heil mer de Kopp nit
voll. Unſer Herrgott werd noch e Einſehe mit eich
hawe. Sei mer ſchtill! Iwer Nacht kann d'r Necker
zugehn. — Noochere Weil leegt'r ſich rum un. ſchlooft
widder ein. E halb Schtund druff iſſ'r ſchunn widder
— 3
7
L
im Eismeer rumg'fahre un hott 's Deckbett runner
g'ſchtramplt. Meintwege, denk ich, ich ſchteh nit noch-
emool uff un deck dich zu, alter Eisſimpl. Ich wär
awer g'ſcheider nochemool aus'm Bett un hätt'n Lch
tlt, Nagglmaiern. Ich bin nämlich e Weil druff grad
am Einduſſi, dhuts en Mordsſchlag in d'r Schtubb.z
— Werr widder mit gleiche Fieß aus'm Bett ſchbringt,
war ich. No ja, denk ich — mir hawe widder emoo
e Erdbeewe — 's Haus fallt zamme. Wie ich rechtſ
guck, ſchteht mein Mann in d'r Mitte Schtubb, un 8
Nachtdiſchl liggt in dauſend Schticker imme Eck. — Ei
Seppl, ruf ich, biſcht de dann heit Nacht rein 's Deiflsz
Was hoſcht dann vor? — Was ich vor hab, kreiſcht r.
noch immer nit bei ſich — nein muß'r, nein muß'r 13
— Wer dann, Seppl? — Der Eisſchiwl, ſegt'r, i
Keller muß voll ſein! — Wie g'fallt'r die Jagd, Naggl-
maiern? Schteht der Narr im Schlof uff, packt mein
Nachtdiſch for'n Eisſchiwl an, un meent, er ſchmeißt'nz
in's Kellerloch! Heit Nacht muß ich'n mit'm eenes
Fuß an en Bettſcholle anbinne, ſunſcht gibts noch ez
Unglick. Adies. Dank Se Gott, daß Se ke Bierbrauerß
hott, Nagglmaiern! ö ö
E anner Bild, Leitcher, iwer dem eem aach d'r
Verſchtand im Herrnſchädl eing'friere kann, wann ma's
im 19. Johrhunnert bedracht! d'r heilige Vatter fluchtt
nämlich widder emool em Deiwlee Ohr weg! Daß derz
alte Mann nix mehr G'ſcheiders zu dhun weeß, als
die Welt zu verwinſche! D'r Schtadthalter Kriſchtil
Hott unſer Jeſus Kriſchtus ſein Lebbdag Cem, der nit
nooch ſeiner Faſſon hott ſeelig werre wolle, en
Fluch in's Kreiz g'ſchmiſſe? Mir wenigſchtens unbe-
kannt aus d'r Lehr Kriſchti. D'r heilige Vatter hern⸗=
gege! Sein Schtellvertretter! Hexeſchuß uff Hexeſchuß K
's Pulver geht'm gar nit aus. En fortwährenderz
Schweffldunſcht, der aus'm Vatikan ſchteigt! — Unſernz
liewe Herrgott ſcheine iwerigens die wieſchte Religion's
händl, mit denne ſich die Menſche do hunne uff demg
Erdkiggele 's Leewe enanner ſauer zu mache ſuche,
nit zu riehre! Es g'ſchehe wenigſchtens ke Zeiche un
Wunner am Himmel, die uns vum Kontrolleer iwer
zeige. Die Sunn geht uff un unner, wie vorher. D'r
Mond loßt ſich de Hof mache, wie immer, wann's
dunkl werd. Un die Schtern am Himmel gehn aach
nit aus. Sie brenne ſort mit'm ewige Licht d'r Welt!
Je dunkler do hunne, je heller do drowe. Do owe
bleibt alles im alte Geleis, ſo viel do hunne aach g'flucht
un unſer Herrgott angerufe werd, er meegt doch wid-
der emool uff die verdorwe Menſchheit Feier un Schweffle
reegne loſſe, wie in Sodom un Gomoora. — Alſo forf
was de Lärme? For was Bannſchtrahl un Blitz! Forf
was im Name Gottes Haß un Verachtung unner
Menſchheit breddige, der vun un ſere Religionshändl nixz
wiſſe will? For was per Exempl die Altkatholiſche, die
nit an die menſchlich Unfehlbarkeit glaawe wolle, gleich
mit Schtumpe un Schtiehl ausrotte wolle? For was
deß Alles? Deß meecht ich wiſſe! In allem Iwrige
dreht ſich die Weltkuggl doch. Un deß bleibt die
Hauptſach! *
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
Dank, daß die ö 2
Witterung
umgeſchlage
is. Daß mer
Ausſicht uff
Eis hawe. 's
is mer norr,
daß unſer ö
Bierbraner
nit iwer·
ſchnappe. Es
war die vorig
Woch nooh
dran. Unſer
Bierbrauer
un Werrth
ſinn alle Oo-
wend unner
d'r Hausdhier
g'ſchtanne un V
hawe de Him-
ml. bedracht.
Ke Schtern,
der leicht, k&
Mond ohne-
Hof, ke Aus⸗ — — — —
ſicht uff Eis! — Wann die Witterung nit ball um-
ſchlägt, hott die vorig Woch e Werrthsfraa uff'm Mark
zu mer g'ſagt, werd mein Mann noch en Narr! Die
Arweit ſolle Se ſehe, die der Mann aweil im Bett
ſchafft, Nagglmaiern. Die een Nacht draamt'r vun d'r
Schweiz, die anner vun Norrwege, die dritt laaftr'r in
Greenland unner de Lapplän der rum, un ſo weiter.
Heit Nacht ſchittlt'r mich. Kalline, ſegt'r im Schloof-
daaml, er is voll! — Was? ſag ich — aach noch
nit ganz bei'mer — ſchunn widder? Den Lumpebu
muß e Gewitter verzehre. — Ich uff, Nagglmaiern,
mit gleiche Fieß aus'm Bett, un in die anner Schtubb
g'feiert, wo mein Jakob liggt. Der awer ſchlooft ge-
miethlich un riehrt ſich nit. Mit drei Sätz bin ich
widder an meim Mann ſeim Bett un ſag: Der Bu
ſchlooft jo wie e Raatz. Wer is dann voll? — Mein
Eiskeller, fangt'r jetzt an. Gott ſei Dank! Endlich!
Jetzt kenne mer Bier mache. Jakob, mach 's Kielſchiff
ſauwer! — Leeg dich rum, alti Hoppedrudl, ſag ich
jetzt ärgerlich. Im Bett hockſcht, awer nit uff Schbitz ·
berge. Hoſcht widder emool Eisſchiwl im Kopp? —
Endlich kummt'r zu ſich un bedracht ſich die Schtubb
beim Nachtlicht. Jetzt hott'r mich awer beinoh ge⸗—
dauert. Deß G'ſicht hätte Se ſehe miſſe, Nagglmaiern,
wie ſein Eis widder zu Waſſer worre is. Wer an-
fangt zu heile, war mein Mann! — Seppl, ſag ich,
ich bitt dich um Gott'swille, heil mer de Kopp nit
voll. Unſer Herrgott werd noch e Einſehe mit eich
hawe. Sei mer ſchtill! Iwer Nacht kann d'r Necker
zugehn. — Noochere Weil leegt'r ſich rum un. ſchlooft
widder ein. E halb Schtund druff iſſ'r ſchunn widder
— 3
7
L
im Eismeer rumg'fahre un hott 's Deckbett runner
g'ſchtramplt. Meintwege, denk ich, ich ſchteh nit noch-
emool uff un deck dich zu, alter Eisſimpl. Ich wär
awer g'ſcheider nochemool aus'm Bett un hätt'n Lch
tlt, Nagglmaiern. Ich bin nämlich e Weil druff grad
am Einduſſi, dhuts en Mordsſchlag in d'r Schtubb.z
— Werr widder mit gleiche Fieß aus'm Bett ſchbringt,
war ich. No ja, denk ich — mir hawe widder emoo
e Erdbeewe — 's Haus fallt zamme. Wie ich rechtſ
guck, ſchteht mein Mann in d'r Mitte Schtubb, un 8
Nachtdiſchl liggt in dauſend Schticker imme Eck. — Ei
Seppl, ruf ich, biſcht de dann heit Nacht rein 's Deiflsz
Was hoſcht dann vor? — Was ich vor hab, kreiſcht r.
noch immer nit bei ſich — nein muß'r, nein muß'r 13
— Wer dann, Seppl? — Der Eisſchiwl, ſegt'r, i
Keller muß voll ſein! — Wie g'fallt'r die Jagd, Naggl-
maiern? Schteht der Narr im Schlof uff, packt mein
Nachtdiſch for'n Eisſchiwl an, un meent, er ſchmeißt'nz
in's Kellerloch! Heit Nacht muß ich'n mit'm eenes
Fuß an en Bettſcholle anbinne, ſunſcht gibts noch ez
Unglick. Adies. Dank Se Gott, daß Se ke Bierbrauerß
hott, Nagglmaiern! ö ö
E anner Bild, Leitcher, iwer dem eem aach d'r
Verſchtand im Herrnſchädl eing'friere kann, wann ma's
im 19. Johrhunnert bedracht! d'r heilige Vatter fluchtt
nämlich widder emool em Deiwlee Ohr weg! Daß derz
alte Mann nix mehr G'ſcheiders zu dhun weeß, als
die Welt zu verwinſche! D'r Schtadthalter Kriſchtil
Hott unſer Jeſus Kriſchtus ſein Lebbdag Cem, der nit
nooch ſeiner Faſſon hott ſeelig werre wolle, en
Fluch in's Kreiz g'ſchmiſſe? Mir wenigſchtens unbe-
kannt aus d'r Lehr Kriſchti. D'r heilige Vatter hern⸗=
gege! Sein Schtellvertretter! Hexeſchuß uff Hexeſchuß K
's Pulver geht'm gar nit aus. En fortwährenderz
Schweffldunſcht, der aus'm Vatikan ſchteigt! — Unſernz
liewe Herrgott ſcheine iwerigens die wieſchte Religion's
händl, mit denne ſich die Menſche do hunne uff demg
Erdkiggele 's Leewe enanner ſauer zu mache ſuche,
nit zu riehre! Es g'ſchehe wenigſchtens ke Zeiche un
Wunner am Himmel, die uns vum Kontrolleer iwer
zeige. Die Sunn geht uff un unner, wie vorher. D'r
Mond loßt ſich de Hof mache, wie immer, wann's
dunkl werd. Un die Schtern am Himmel gehn aach
nit aus. Sie brenne ſort mit'm ewige Licht d'r Welt!
Je dunkler do hunne, je heller do drowe. Do owe
bleibt alles im alte Geleis, ſo viel do hunne aach g'flucht
un unſer Herrgott angerufe werd, er meegt doch wid-
der emool uff die verdorwe Menſchheit Feier un Schweffle
reegne loſſe, wie in Sodom un Gomoora. — Alſo forf
was de Lärme? For was Bannſchtrahl un Blitz! Forf
was im Name Gottes Haß un Verachtung unner
Menſchheit breddige, der vun un ſere Religionshändl nixz
wiſſe will? For was per Exempl die Altkatholiſche, die
nit an die menſchlich Unfehlbarkeit glaawe wolle, gleich
mit Schtumpe un Schtiehl ausrotte wolle? For was
deß Alles? Deß meecht ich wiſſe! In allem Iwrige
dreht ſich die Weltkuggl doch. Un deß bleibt die
Hauptſach! *
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.