DOI Artikel:
Bednarska, Jadwiga: Z dziejów polskiej ilustracji panegirycznej l połowy XVII wieku – problematyka formalna
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14539#0111
Z DZIEJÓW POLSKIEJ ILUSTRACJI PANEGIRYCZNEJ 1 POŁOWY XVII WIEKU
107
49. M. Borkowski, Memoriae aeternae... Joannis Rudomina Dusiatski...,
Wilno 1622, drzeworyt przed kartą tytułową
tematów, znanych z dzieł Camerariusa czy ilustrowanych wydań Horapolla, należy motyw niedźwiedzi-
cy liżącej swe młode, zdobiący ikon szóstego emblematu na rycinie z Arminiuszem (il. 11)126.
Trudno dokładnie określić, z jakiego pierwowzoru korzystał Sabałowicz, rytując ikon tego emblematu,
w którym chodziło o podkreślenie filostorgii — czułej opieki Wołuckich nad swym potomstwem.
Tworząc kompozycje niektórych rycin tego panegiryku, korzystał Sabałowicz jednocześnie z kilku
ikonów emblematów, zawartych u Typotiusa czy Camerariusa, czego przykładem jest choćby centralny
emblemat w ostatnim miedziorycie, zatytułowanym Eros Anteros sive cherubini121. W ukształtowa-
126 Ibid., t. 2, s. 23, nr XXI, emblemat z lemmatem: „Natura potentior ars". Lemmat na rycinie w panegiryku
Sphinx Samsonica..., jest odmienny: „Nec mihi manus".
127 Bogatą interpretację mitu o Erosie i Anterosie podaje G. de Tervarent, Eros Anteros or Reciprocal Love
in Ancient and Renaissance Art, „Journal of the Warburg and Courtauld Institute", XXVIII, 1965, s. 205-208, tabl. 38.
Jezuici z Rawy Mazowieckiej sięgnęli do mitu o bogach miłości Erosie i Anterosie, których przyrównali do cherubinów
ze względu na ich wyjątkowe atrybuty: nieśmiertelność i wieczną miłość, co miało być dobrą wróżbą dla oblubieńców
(Sphinx Samsonica..., karty: К, K2 i L2, oraz L. Réau, Iconographie de l'art chréstien, t. 2: Iconographie de la bible,
cz. 1, Paris 1956, s. 40-41).
107
49. M. Borkowski, Memoriae aeternae... Joannis Rudomina Dusiatski...,
Wilno 1622, drzeworyt przed kartą tytułową
tematów, znanych z dzieł Camerariusa czy ilustrowanych wydań Horapolla, należy motyw niedźwiedzi-
cy liżącej swe młode, zdobiący ikon szóstego emblematu na rycinie z Arminiuszem (il. 11)126.
Trudno dokładnie określić, z jakiego pierwowzoru korzystał Sabałowicz, rytując ikon tego emblematu,
w którym chodziło o podkreślenie filostorgii — czułej opieki Wołuckich nad swym potomstwem.
Tworząc kompozycje niektórych rycin tego panegiryku, korzystał Sabałowicz jednocześnie z kilku
ikonów emblematów, zawartych u Typotiusa czy Camerariusa, czego przykładem jest choćby centralny
emblemat w ostatnim miedziorycie, zatytułowanym Eros Anteros sive cherubini121. W ukształtowa-
126 Ibid., t. 2, s. 23, nr XXI, emblemat z lemmatem: „Natura potentior ars". Lemmat na rycinie w panegiryku
Sphinx Samsonica..., jest odmienny: „Nec mihi manus".
127 Bogatą interpretację mitu o Erosie i Anterosie podaje G. de Tervarent, Eros Anteros or Reciprocal Love
in Ancient and Renaissance Art, „Journal of the Warburg and Courtauld Institute", XXVIII, 1965, s. 205-208, tabl. 38.
Jezuici z Rawy Mazowieckiej sięgnęli do mitu o bogach miłości Erosie i Anterosie, których przyrównali do cherubinów
ze względu na ich wyjątkowe atrybuty: nieśmiertelność i wieczną miłość, co miało być dobrą wróżbą dla oblubieńców
(Sphinx Samsonica..., karty: К, K2 i L2, oraz L. Réau, Iconographie de l'art chréstien, t. 2: Iconographie de la bible,
cz. 1, Paris 1956, s. 40-41).