DOI article:
Polacy na XXV Międzynarodowym Kongresie Historii Sztuki w Wiedniu
DOI article:Białostocki, Jan: Praktyka muzealna i myślenie historyczne w rozwoju szkoły wiedeńskiej
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14539#0224
220
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
w świat przedmiotów artystycznych swe wspaniałe znawstwo literatury o sztuce i dzięki temu
potrafił powiązać swe badania nad historią teorii sztuki i krytyki z bezpośrednim stosunkiem
do rzeźby i wytworów rzemiosła artystycznego.
W pewnym stopniu postawa Schlossera jako muzeologa i zbieracza ujawnia się w jego głównym
dziele, stanowiącym podstawowy wkład w historię literatury dotyczącej sztuki, mianowicie w jego
Kunstliteratur z 1924 r.18, dziele do dziś nie przewyższonym pomimo intensywnego rozwoju badań
nad dziejami literatury o sztuce, w którym rozległe, niekiedy zresztą bardzo subiektywne, ujęcia
syntetyczne wyrastają na gruncie skrupulatnie zestawionej bibliografii dawnych źródeł literackich.
Pominąłem milczeniem poprzednika Schlossera, jeszcze jednego wielkiego uczonego szkoły wie-
deńskiej — Маха Dvofâka. Jednakże jego osoba związana była nie tyle z pracą w muzeum, co
z działalnością w dziedzinie ochrony zabytków, którą powierzono jego pieczy w ostatnich latach
życia; poprzednio kierownikiem austriackiej ochrony zabytków był Riegl. Obaj oni rozmyślali nad
związaną z tym obszarem problematyką i publikowali artykuły na ten temat, które znalazły szero-
kie echo, do dziś nie tracąc swej aktualności. Jednak problem ochrony zabytków był i jest w szkole
wiedeńskiej zbyt ważny, by można go było zbyć kilkoma słowami dodanymi do tego szkicu po-
wiązań pomiędzy historią sztuki i pracą muzealną. Wymagałby on osobnego omówienia.
18 J. von Schlosser, Die Kunstliteratur, Wien 1924, przedruk bez zmian 1985; przekłady na włoski (1935 i późniejsze
wydania z uzupełnieniami bibliografii dokonanymi przez O. Kurza), hiszpański i francuski.
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
w świat przedmiotów artystycznych swe wspaniałe znawstwo literatury o sztuce i dzięki temu
potrafił powiązać swe badania nad historią teorii sztuki i krytyki z bezpośrednim stosunkiem
do rzeźby i wytworów rzemiosła artystycznego.
W pewnym stopniu postawa Schlossera jako muzeologa i zbieracza ujawnia się w jego głównym
dziele, stanowiącym podstawowy wkład w historię literatury dotyczącej sztuki, mianowicie w jego
Kunstliteratur z 1924 r.18, dziele do dziś nie przewyższonym pomimo intensywnego rozwoju badań
nad dziejami literatury o sztuce, w którym rozległe, niekiedy zresztą bardzo subiektywne, ujęcia
syntetyczne wyrastają na gruncie skrupulatnie zestawionej bibliografii dawnych źródeł literackich.
Pominąłem milczeniem poprzednika Schlossera, jeszcze jednego wielkiego uczonego szkoły wie-
deńskiej — Маха Dvofâka. Jednakże jego osoba związana była nie tyle z pracą w muzeum, co
z działalnością w dziedzinie ochrony zabytków, którą powierzono jego pieczy w ostatnich latach
życia; poprzednio kierownikiem austriackiej ochrony zabytków był Riegl. Obaj oni rozmyślali nad
związaną z tym obszarem problematyką i publikowali artykuły na ten temat, które znalazły szero-
kie echo, do dziś nie tracąc swej aktualności. Jednak problem ochrony zabytków był i jest w szkole
wiedeńskiej zbyt ważny, by można go było zbyć kilkoma słowami dodanymi do tego szkicu po-
wiązań pomiędzy historią sztuki i pracą muzealną. Wymagałby on osobnego omówienia.
18 J. von Schlosser, Die Kunstliteratur, Wien 1924, przedruk bez zmian 1985; przekłady na włoski (1935 i późniejsze
wydania z uzupełnieniami bibliografii dokonanymi przez O. Kurza), hiszpański i francuski.