Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (2(38).2013)

ilustracyjnej6. Rytowania nauczył się około 1873 roku i szybko odniósł sukces jako zdolny
akwaforcista. Znakomity odbiór swoich rycin zawdzięczał ekspozycjom na Salonach wia-
tach 1875-1886, a także publikacjom w tekach i książkach z rycinami oryginalnymi. Mieszkał
głównie w Paryżu, ale często odwiedzał Wielką Brytanię, skąd pochodziła Henrietta Johnston,
którą poślubił w 1881 roku. Po 1892 porzucił działalność artystyczną na skutek pogłębiającej
się depresji, która doprowadziła do jego przedwczesnej śmierci w 1898 roku.
Eksperymentował głównie z barwną akwafortą, próbując wykorzystać jej walory w celu
unowocześnienia grafiki. „Bohaterami” jego kompozycji były ulice Paryża. W swoich rycinach
i litografiach Buhot w mistrzowski sposób oddawał efekty gry żywiołów: deszczu, śniegu,

il. 21 fig. 2
Félix Buhot, La Place
des Martyrs et la Taverne
du Bagne, stan I state
3/III, The British
Museum, Londyn
I London
fot. I photo © The Trustees
of the British Museum

6 Zob. Henri Beraldi, Les graveurs du XIXe siècle. Guide de l’amateur d’estampes modernes, vol. 4, Librairie
L. Conquet, Paris 1886; Gustave Bourcard, Félix Buhot. Catalogue descriptif de son oeuvre gravé, Henry Floury, Paris
1899 (reedycja: Martin Gordon, New York 1979); Jay M. Fisher, Colles Baxter, Félix Buhot, Peintre-Graveur: Prints,
Drawings, and Paintings, Baltimore Museum of Art, Baltimore 1983.