DOI Artikel:
Grzybkowska, Teresa: O autorze
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.23828#0016
O AUTORZE
Nestor polskiej historii sztuki, uczony wyjątkowo wszechstronny, o ogromnej rozpiętości
zainteresowań - od rzemiosła po wielką sztukę europejską. Znawca i teoretyk muzeal-
nictwa, stale podróżujący po świecie ciekawy nowych, fascynującących form architek-
tury, popularny wśród pracowników polskich muzeów i bardzo przez nich lubiany, ich
nauczyciel i autorytet; mimo „kryzysu muzeów" zanalizowanego przez Jeana Claira wie-
rzący w misję tej instytucji. Głęboko przywiązany do kultury polskiej, sam wybitny jej
przedstawiciel, potrafi łączyć to przywiązanie ze znajomością kultury Bliskiego Wschodu,
co zaowocowało kilkoma książkami. Pisze nie tylko dla uczonych, bo dzięki szlachetnej
polszczyźnie trafia także do czytelników niebędących fachowcami w jego dziedzinie.
Zdzisław Żygulski junior, syn profesora germanistyki Zdzisława Żygulskiego se-
niora, urodził się w Borysławiu 18 sierpnia 1921 roku, ale młodość spędził we Lwowie, gdzie
w maju 1939 roku zdał maturę w klasycznym III Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego.
Wojnę przeżył we Lwowie, skąd w 1945 roku został ekspatriowany do Krakowa, do którego
niejako powrócił, tu bowiem od dawna mieszkała jego dalsza rodzina. Początkowo studiował
ekonomię, rozpoczętą jeszcze we Lwowie, jednak szybko porzucił ten kierunek i zapisał się
na anglistykę, a po jej zlikwidowaniu - na historię sztuki, która stała się nie tylko jego zawo-
dem, ale i życiową pasją. Jeszcze w czasie studiów, w roku 1949, rozpoczął pracę w Muzeum
Czartoryskich, co zadecydowało o całej jego przyszłości naukowej. Niezwykła różnorodność
tych zbiorów, zapoczątkowanych w puławskiej Świątyni Sybilli i Domu Gotyckim, uchroniła
Profesora od wąskiej specjalizacji, typowej dla wielodziałowych muzeów. Zdzisław Żygulski
jun. przejął zainteresowania księżnej Izabeli Czartoryskiej, zafascynowany jej osobowością,
stał się jej prawdziwym naukowym spadkobiercą, opracowując przez dziesiątki lat zebrane
przez nią dzieła i przedmioty. Oświeceniowo-narodowa idea instytucji muzeum, ucieleśnio-
na w kolekcji księżnej, stale patronowała jego twórczości. Tak widziany życiorys uczonego
uderza niezrównaną konsekwencja i jednolitością. Początkowo kierował działem militariów,
z czasem zajął się muzeologią, bronioznawstwem, sztuką orientalną, rzemiosłem artystycz-
nym. Czerpał z całego bogactwa zbiorów przy krakowskiej ulicy św. Jana 19. Szczególny
stosunek do języka angielskiego oraz oparcie na doświadczeniach angielskiej historii sztuki
ukształtowały brytyjski model intelektualny przyszłego uczonego, który wśród Anglików
miał najwięcej naukowych partnerów i przyjaciół. Od dzieciństwa znał wagę „obcej mowy"
Nestor polskiej historii sztuki, uczony wyjątkowo wszechstronny, o ogromnej rozpiętości
zainteresowań - od rzemiosła po wielką sztukę europejską. Znawca i teoretyk muzeal-
nictwa, stale podróżujący po świecie ciekawy nowych, fascynującących form architek-
tury, popularny wśród pracowników polskich muzeów i bardzo przez nich lubiany, ich
nauczyciel i autorytet; mimo „kryzysu muzeów" zanalizowanego przez Jeana Claira wie-
rzący w misję tej instytucji. Głęboko przywiązany do kultury polskiej, sam wybitny jej
przedstawiciel, potrafi łączyć to przywiązanie ze znajomością kultury Bliskiego Wschodu,
co zaowocowało kilkoma książkami. Pisze nie tylko dla uczonych, bo dzięki szlachetnej
polszczyźnie trafia także do czytelników niebędących fachowcami w jego dziedzinie.
Zdzisław Żygulski junior, syn profesora germanistyki Zdzisława Żygulskiego se-
niora, urodził się w Borysławiu 18 sierpnia 1921 roku, ale młodość spędził we Lwowie, gdzie
w maju 1939 roku zdał maturę w klasycznym III Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego.
Wojnę przeżył we Lwowie, skąd w 1945 roku został ekspatriowany do Krakowa, do którego
niejako powrócił, tu bowiem od dawna mieszkała jego dalsza rodzina. Początkowo studiował
ekonomię, rozpoczętą jeszcze we Lwowie, jednak szybko porzucił ten kierunek i zapisał się
na anglistykę, a po jej zlikwidowaniu - na historię sztuki, która stała się nie tylko jego zawo-
dem, ale i życiową pasją. Jeszcze w czasie studiów, w roku 1949, rozpoczął pracę w Muzeum
Czartoryskich, co zadecydowało o całej jego przyszłości naukowej. Niezwykła różnorodność
tych zbiorów, zapoczątkowanych w puławskiej Świątyni Sybilli i Domu Gotyckim, uchroniła
Profesora od wąskiej specjalizacji, typowej dla wielodziałowych muzeów. Zdzisław Żygulski
jun. przejął zainteresowania księżnej Izabeli Czartoryskiej, zafascynowany jej osobowością,
stał się jej prawdziwym naukowym spadkobiercą, opracowując przez dziesiątki lat zebrane
przez nią dzieła i przedmioty. Oświeceniowo-narodowa idea instytucji muzeum, ucieleśnio-
na w kolekcji księżnej, stale patronowała jego twórczości. Tak widziany życiorys uczonego
uderza niezrównaną konsekwencja i jednolitością. Początkowo kierował działem militariów,
z czasem zajął się muzeologią, bronioznawstwem, sztuką orientalną, rzemiosłem artystycz-
nym. Czerpał z całego bogactwa zbiorów przy krakowskiej ulicy św. Jana 19. Szczególny
stosunek do języka angielskiego oraz oparcie na doświadczeniach angielskiej historii sztuki
ukształtowały brytyjski model intelektualny przyszłego uczonego, który wśród Anglików
miał najwięcej naukowych partnerów i przyjaciół. Od dzieciństwa znał wagę „obcej mowy"