DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26589#0016
12
Piotr Krasny, Andrzej Betlej
Sztuki UJ pamiętają Jego znakomicie przygotowane wykłady, pouczające
seminaria (wyróżniające się chyba najwyższą frekwencją w Instytucie),
rozliczne konsultacje, a przede wszystkim instruktażowe analizy dzieł sztuki
pro wadzone w trakcie objazdów i ćwiczeń terenowych. Olbrzymie zaanga-
żowanie Jubilata we właściwą formację krakowskiego środowiska
historyczno-artystycznego, a zwłaszcza młodszych pracowników naszego
Instytutu musiało z pewnością odbywać się kosztem Jego własnej kariery
i pomnażania dorobku naukowego. Profesor Małkiewicz przywiązuje
jenak bardzo wielką wagę do tworzenia swojej „szkoły”, bez której osią-
gnięcia nawet najwybitniejszego badacza pozostają tylko epizodem. Kilka-
krotna dyrektora Instytutu nie była więc dla Niego honorem, ale wezwaniem
do ważnych przedsięwzięć organizacyjnych i „logistycznych” (m.in. do grun-
townej reformy programu studiów), które zaowocowały intensywnym
rozwojem tej instytucji. Jubilat może też odczuwać wielką satysfację, że wła-
śnie dzięki Jego wysiłkom Instytut ma swą niepowtarzalną atmosferę, w któ-
rej zderzenie indywidualnych zainteresowań i działań pracowników bardzo
rzadko prowadzi do konfliktów lub współzawodnictwa naznaczonego prze-
rostem ambicji. Wszyscy uczniowie Profesora Małkiewicza mająbowiem
wpojone głębokie przekonanie, że nauka nie jest „wyścigiem szczurów”, ale
żmudnym dążeniem do prawdy, wymagającym od badaczy nie tylko wza-
jemnego wsparcia, ale także autentycznej empatii. Pewnie zdarza nam się
nieraz odstępować od tych pięknych zasad, ale patrząc na drogę życiową
Jubilata, odczuwamy wówczas tym większe wyrzuty sumienia.
Przed kilkoma miesiącami Profesor Małkiewicz musiał poddać się
poważnej operacji. Wydarzenie to poruszyło bardzo wiele osób, które do-
pytywały się z autentyczną troską o Jego zdrowie, starały się wspierać Go
na różne sposoby, a także, trzeba to wyznać, modliły się w Jego intencji.
Dobro czynione przez Jubilata wracało więc do Niego. Chcemy Mu życzyć,
żeby jak najczęściej doświadczał takich powrotów, unikając zarazem wszel-
kich dramatycznych okazji dla tych doświadczeń.
Piotr Krasny, Andrzej Betlej
Piotr Krasny, Andrzej Betlej
Sztuki UJ pamiętają Jego znakomicie przygotowane wykłady, pouczające
seminaria (wyróżniające się chyba najwyższą frekwencją w Instytucie),
rozliczne konsultacje, a przede wszystkim instruktażowe analizy dzieł sztuki
pro wadzone w trakcie objazdów i ćwiczeń terenowych. Olbrzymie zaanga-
żowanie Jubilata we właściwą formację krakowskiego środowiska
historyczno-artystycznego, a zwłaszcza młodszych pracowników naszego
Instytutu musiało z pewnością odbywać się kosztem Jego własnej kariery
i pomnażania dorobku naukowego. Profesor Małkiewicz przywiązuje
jenak bardzo wielką wagę do tworzenia swojej „szkoły”, bez której osią-
gnięcia nawet najwybitniejszego badacza pozostają tylko epizodem. Kilka-
krotna dyrektora Instytutu nie była więc dla Niego honorem, ale wezwaniem
do ważnych przedsięwzięć organizacyjnych i „logistycznych” (m.in. do grun-
townej reformy programu studiów), które zaowocowały intensywnym
rozwojem tej instytucji. Jubilat może też odczuwać wielką satysfację, że wła-
śnie dzięki Jego wysiłkom Instytut ma swą niepowtarzalną atmosferę, w któ-
rej zderzenie indywidualnych zainteresowań i działań pracowników bardzo
rzadko prowadzi do konfliktów lub współzawodnictwa naznaczonego prze-
rostem ambicji. Wszyscy uczniowie Profesora Małkiewicza mająbowiem
wpojone głębokie przekonanie, że nauka nie jest „wyścigiem szczurów”, ale
żmudnym dążeniem do prawdy, wymagającym od badaczy nie tylko wza-
jemnego wsparcia, ale także autentycznej empatii. Pewnie zdarza nam się
nieraz odstępować od tych pięknych zasad, ale patrząc na drogę życiową
Jubilata, odczuwamy wówczas tym większe wyrzuty sumienia.
Przed kilkoma miesiącami Profesor Małkiewicz musiał poddać się
poważnej operacji. Wydarzenie to poruszyło bardzo wiele osób, które do-
pytywały się z autentyczną troską o Jego zdrowie, starały się wspierać Go
na różne sposoby, a także, trzeba to wyznać, modliły się w Jego intencji.
Dobro czynione przez Jubilata wracało więc do Niego. Chcemy Mu życzyć,
żeby jak najczęściej doświadczał takich powrotów, unikając zarazem wszel-
kich dramatycznych okazji dla tych doświadczeń.
Piotr Krasny, Andrzej Betlej