Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (4.1935-1936)

Ryc. 13. Rembrandt. Wskrzeszenie Łazarza. Rysunek pg. zaginionego obrazu.
Drezno, Gabinet Rycin.
szamskim luarto zmrócić umagę na młodzieńczy obraz Rembrandla
z lat około 1630 r. uj pryiuatnem posiadaniu m Paryżu (ryc. 12 15),
jak rórunież na rysunek z tego samego czasu m Dreźnie, będący
odtiuorzeniem innego zaginionego obrazu mistrza na ten sam temat
(ryc. 13 16). Jest mreszcie późniejszy rysunek z lat około 1633 m Rot-
terdamie: kompozycja ze mszystkich trzech najdojrzalsza (ryc. 14 17).
Fabritius znać musiał te mzory, ale nie korzystał z nich m sposób
niemolniczy. W dziele siuem połączył on monumentalno-dramatyczną
formę obrazu paryskiego i późniejszego rysunku m Rotterdamie ze
spokojniejszą, bardziej narracyjną formą rysunku drezdeńskiego,
m którym Chrystus pojainia się na tym samym poziomie, niejako
na róiuni z tłumem śmiadkóm, otaczających sarkofag Łazarza.
Przy calem pokreiuieństmie, obraz inarszamski iu porómnaniu
z amsterdamskiem Ścięciem Sm. Jana różni się miększą dojrzałością
formy oraz znacznem pogłębieniem nastroju. Wydaje się, jakby po-
między niemi nastąpić musiał jakiś przełom. I nie będziemy zapemne
m błędzie przypuszczając, że obraz inarszamski pomsta! pod silnem
i bezpośredniem mrażeniem «Warty Nocnej» Rembrandla: pomijając

110