Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (4.1935-1936)

Ryc. 7. Fundament szkarpy południoino-zachodniej przy południomym
narożniku kaplicy węgierskiej.

one znacznie miększe, regularniejsze, a nadto łączone mniejszą iloś-
cią zapramy. Połączenie jej z fundamentem kościelnym jest midoczne
od strony północnej nainy kościoła. Aż do mysokości 1.50 mtr od
spodu, t. zn. do poziomu pomierzchni odsłoniętego fundamentu, jest
ono zupełnie luźne, a szpara między oboma fundamentami, miej-
scami dosyć znaczna, dochodzi do kilku cm i pozmala na peumej,
niemielkiej niestety przestrzeni śledzić bieg fundamentu północnego,
którego ściana licoma ciągnie się dalej pod szkarpę. Dopiero m gór-
nej części oba fundamenty są przemuromane.
Fundament odkopany m odległości 2.15 mtr od fasady posiada
myrastający z północnego lica pod bardzo rozmartym kątem fragment
muru o szerokości 0.85 mtr i długości 0.87 mtr, zbudomany z tra-
pienia łamanego łączonego zapramą. Zrazu sądziłam, że jest to
część szkarpy piermotnej, później częściomo myburzonej; po bliższem
jednak zbadaniu przypuszczenie to okazało się błędnem. Opisany
fragment posiada zalediuie 36 cm grubości, a pod nim znajduje się
ziemia, ponadto jest on tylko zapomocą zapramy połączony zarómno
z północnem ramieniem fundamentu odkopanego, jak i z fundamentem
szkarpy narożnej.
Wielkie ilości zapramy m dużych kamałach oraz pokruszonego

177