Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (4.1935-1936)

Ryc. 30. Pałac Paca, uńelka sala I piętra.

iue sklepienie obciążone jest m samym środku przez śmiecznik (S),
który mpramdzie podmieszony jest do belki miązania dachomego, tern
niemniej podkładką metaloiuą (M) mspiera się wyraźnie na pomło-
ce sklepienia. Ten młaśnie ciężar (ok. 500 kg.), skoncentroinany
uj jednym punkcie sklepienia, zdaje się być przyczyną deformacji,
która polega na opuszczaniu się podniebienia (ryc. 28). Przy stiuier-
dzonej nieustęplimości arkad ruspierających (AABB), a mięć, co za
tern idzie, utrzymaniu się m miejscu mrożnikóm i dolnego obmodu
sfery, nastąpić musiało mydęcie się jej m pasie nieco myższym,
środkomym (G), a m zmiązku z tem zmiększenie obmodu tego pasa
(R,r), rozluźnienie miązania i otmarcie szczelin, które charakteryzuje
najmiększa szerokość młaśnie m środku, zanikają zaś one ku podsta-
mie sklepienia i ku podniebieniu. W punkcie G (ryc. 27), gdzie pęk-
nięcia mają charakter najbardziej niepokojący, oddzielają bomiem
pas dolny od średniego szczeliną poziomo przebiegającą, zaobsermo-
mać można mzniesienie się pasa średniego nad dolnym, mocniej zespo-

327