De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 1.1887-1888)

TOONKUNST.

Jets ober Umgang.

i.

Eenige algemeene grondregels.

Leuven weet ik een huis, waar deze woorden
in ’t goud op de deur zijn gesneden : « Eigen
taal, eigen kunst, eigen zeden »; en niet ver
van daar is eene kerk gelegen, waar ik op de poort
in groote en onuitwischbare letters zou willen schrijven :
« Eigen zang, eigen toonkunst. »

'1 oonkunst is eene edele, zoo niet de edelste der
kunsten, raaar in hare aanwending wordt er meer dan
eens gedoold! Dit geldt bijzonder de kerkmuziek, van
welker geschiedenis wij iets willen verhalen. Doch laat
ons te voren in ’t kort de voornaamste grondregels van
den kerkzang opzoeken.

Toonkunst, hebben sommigen gezegd, bediedt niets
anders dan het nauwkeurig verbinden der tonen, op
eene wijze die aangenaam luidt. « L’art pour l’art »
zoo hebben anderen eraan toegevoegd, d. i. de toon-
kunst, zoowel als andere kunsten, moet alleen om zieh
zelven en zonder ander doel beoefend worden. Wat
spreekt men dan nog van regelen voor hare toepassing ?