DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.24587#0670
642 SCHILDER-, TEEKEN-, PLAATSNIJKUNST, ENZ.
Brusselsche en andere schilders het besluit genomen hunne werken
nooit meer naar Antwerpen ter tentoonstelling te /.enden.
Ziedaar, waarde heer en vriend, waarom ik u niet zou geraden
hebben in 1888 op de tentoonstelling te verschijnen. Yan de andere
zijde geef ik gaarne toe, dat de jury een goed beginsel heeft gevolgd,
door het bijeenstellen der verschillende landen, zoodat Duitschland,
Oostenrijk-Hongarije, Italie, Zwitserland, Frankrijk, bijzondere plaatsen
hebben, en gij, Holländers, 11 in gezelschap uwer landgenooten bevindt.
Maar ongelukkig is de rijkdom aan wäre schoone werken zeer mager.
Wij zouden voor Nederland alleen ncvens Frankrijk eene uitzondering
willen maken. Maar toch, hoezeer wij Cabanel, Bonnat en anderen
00k hoogschatten, hunne cfo'c-portretten toonen allen achteruitgang, bij
gebrek aan waarheid. Jules Breton, meer Belg dan Franschman, schildert
ten minste wat hij gevoelt in zijn Ster van den herder.
Wij zijn, wat u-lieden in Holland betreft, een weinig verwend
door de meesterwerken van Maris, Roelofs, Melis, enz.. om het inge-
zondene hoog te kunnen schatten. Bij de gebroeders Oyens merken
wij vooruitgang, de günstig gekende Theresa Schwartze, Mej. Wally,
Moes en Kollewey hebben ons aangenaam getroffen.
Wat nn onze belgische kunstenaars aangaat : het werk van den
heer Struys verdient onzen lof. De brood'.vinning en' Het ziehe kind
zijn werken van goede soort : twee sombere onderwerpen, doch die
tot medelijden en onderwerping stemmen. De teringlijdcr, de brood-
winner van het huishoudeh, die eenen laatsten lepel drank van den
geneesheer ontvangt, is eene roerende voorstelling, al is de kleur der
schilderij 00k wat verwaterd. Het andere werk is niet minder roerend,
vooral door de figuur der moeder die de hand op het beddeke haars
kinds uitstrekt. Dat is wäre natuur, zonder vooringenomenheid. De
heer Struys zoekt zulke onderwerpen niet op die in de natuur afschuwelijk
zijn, maar streett naar dichterlijkheid in de kunst. Weldra zal hij
(indien hij ’t nog niet is) tot de belgische schilders gcrekcnd worden
die de meeste ecr doen aan onze eigene school.
Meer sentimentcel, en minder waar, schilderdc Gondry. Wij zien
in zijn werk 00k nicts anders dan eene hulde aan den smaak van een
zeker publiek gebracht, dat niet de wäre, echte, edele kunst weinig te doen
heeft.
Het komt ons voor een wäre misgreep te zijn, en ccnc mis-
kenning der grenzen van de plastische kunst, te schilderen : Den indruk
van eenen Zola-roman ! Een roman en de lezer daarvan zijn rceds een
zoo volledige zaak, dat de schilderkunst daar tusschen in niets meer
over heeft te doen.
Julien de Vricndt is edel, als altoos, met zijnc Dochtcr van Jai'rus.
Doch, hoe vele malen hebben wij dit onderwerp al niet behandeld
gezien! De keus van nationale onderwerpen is toch zoo moeilijk niet 1
Overigens, e’est de l’art Jini wat de Vriendt levert.
Van mijnen naamgenoot Edward Dujardin, kan men zulks niet
Brusselsche en andere schilders het besluit genomen hunne werken
nooit meer naar Antwerpen ter tentoonstelling te /.enden.
Ziedaar, waarde heer en vriend, waarom ik u niet zou geraden
hebben in 1888 op de tentoonstelling te verschijnen. Yan de andere
zijde geef ik gaarne toe, dat de jury een goed beginsel heeft gevolgd,
door het bijeenstellen der verschillende landen, zoodat Duitschland,
Oostenrijk-Hongarije, Italie, Zwitserland, Frankrijk, bijzondere plaatsen
hebben, en gij, Holländers, 11 in gezelschap uwer landgenooten bevindt.
Maar ongelukkig is de rijkdom aan wäre schoone werken zeer mager.
Wij zouden voor Nederland alleen ncvens Frankrijk eene uitzondering
willen maken. Maar toch, hoezeer wij Cabanel, Bonnat en anderen
00k hoogschatten, hunne cfo'c-portretten toonen allen achteruitgang, bij
gebrek aan waarheid. Jules Breton, meer Belg dan Franschman, schildert
ten minste wat hij gevoelt in zijn Ster van den herder.
Wij zijn, wat u-lieden in Holland betreft, een weinig verwend
door de meesterwerken van Maris, Roelofs, Melis, enz.. om het inge-
zondene hoog te kunnen schatten. Bij de gebroeders Oyens merken
wij vooruitgang, de günstig gekende Theresa Schwartze, Mej. Wally,
Moes en Kollewey hebben ons aangenaam getroffen.
Wat nn onze belgische kunstenaars aangaat : het werk van den
heer Struys verdient onzen lof. De brood'.vinning en' Het ziehe kind
zijn werken van goede soort : twee sombere onderwerpen, doch die
tot medelijden en onderwerping stemmen. De teringlijdcr, de brood-
winner van het huishoudeh, die eenen laatsten lepel drank van den
geneesheer ontvangt, is eene roerende voorstelling, al is de kleur der
schilderij 00k wat verwaterd. Het andere werk is niet minder roerend,
vooral door de figuur der moeder die de hand op het beddeke haars
kinds uitstrekt. Dat is wäre natuur, zonder vooringenomenheid. De
heer Struys zoekt zulke onderwerpen niet op die in de natuur afschuwelijk
zijn, maar streett naar dichterlijkheid in de kunst. Weldra zal hij
(indien hij ’t nog niet is) tot de belgische schilders gcrekcnd worden
die de meeste ecr doen aan onze eigene school.
Meer sentimentcel, en minder waar, schilderdc Gondry. Wij zien
in zijn werk 00k nicts anders dan eene hulde aan den smaak van een
zeker publiek gebracht, dat niet de wäre, echte, edele kunst weinig te doen
heeft.
Het komt ons voor een wäre misgreep te zijn, en ccnc mis-
kenning der grenzen van de plastische kunst, te schilderen : Den indruk
van eenen Zola-roman ! Een roman en de lezer daarvan zijn rceds een
zoo volledige zaak, dat de schilderkunst daar tusschen in niets meer
over heeft te doen.
Julien de Vricndt is edel, als altoos, met zijnc Dochtcr van Jai'rus.
Doch, hoe vele malen hebben wij dit onderwerp al niet behandeld
gezien! De keus van nationale onderwerpen is toch zoo moeilijk niet 1
Overigens, e’est de l’art Jini wat de Vriendt levert.
Van mijnen naamgenoot Edward Dujardin, kan men zulks niet