Von dem Waulcſ⸗ l.
Der Haſt diſes thiers iſt auch zů vil dingen nütʒ: dann ſo der gebremt vnd denn die
chen mit Myrthenoͤl angeruͤrt wirdr / angeſchmiert / bꝛingt ſy das auß gefallen haar
wider. Etlich růren darunder eſſich vnd zerlaſſen bech.
So yemants am hindern / oder an der ſcham gſchwaͤr vnnd nachteil leydet / ſt diſ iR
bner gůt dareyn geſayet. Eben diſer huͤff am weyb hangende / ſchafft daß y vnbar⸗ ö
haf wirdt.
Wie im Eſlgemaldet/. ſo ſti nd die ſchiferigen wartzen zwüſchen des Manlthies
gebeinen auch gůt / ſo man die ſelbigen abſchabt / die ſchůppen daruon auß honigeſſich
—* bey dꝛeyen ſch lücken außtrinckt ſol die fallend ſucht ſtellen / wie Plinius ſchꝛeybt.
Nim̃ diſe ſchůppen / legs auffein glůt / ſtell den grittlingẽ darüber / der da die harn-
— winde hat / baͤy jn darob / alſo / daß mit den kleideren der rauch gedeckt ſey / vnd nitauß
koͤnde / ſo wirſt du wunder ſehen.
Den ſchaum ſo der Mauleſel zum maul auß witſſt / den ſelben ſaſſz auf vnnd gib —
dem ſo das bꝛuſtgſperr oð keychen hat / einander nach / den ſchaum auß warmem waſ-
ſer zetrincken / ſo wirt der menſch gſund: aber das Maulthier muß ſterben / ſagt Mar,
ö cellus.
letjn gwüß / nach der ſag Marcelli.
So ein weybsbild jr reinigung zů a vil hette / die laßj jro maulthierkaat bꝛeñen / ſtoſ-
ſen / vnnd feyn rein durch ein ſib lauffen / trincks: denn auß weyn / ſo wurdt jro geholſſn —
ſchꝛeybt Hippocrates.
Derharn vom Naulthiet /ſo der mit ſeinem kaat angerůͤt / vndüber ein Rrayen
aug an den füſſen / das die Katini Clauum nennen geſtrichen wirt / heilet er den ſchaden.
Doch ſol das kaat vom Mauleſel ſeyn / ſo ſein harn da 20⁰ iſt der Maulchlin harnda
ſo ſol auch jr kaat darbey ſeyn.
Denen ſo das Podagran haben / ſchꝛeybt Aeginetat in ſtinem benden bůch einſol
che artzney fur: Nim zwo maß Maulthiers harn / ſilberſchaum oð glette zwey pfund /
altes oͤls dꝛitthalb loͤſſel voll / die reyb ſo lang vnder einander biß ein dünns pülfferlin
eben wie ſtrigleten darauß werde / ſeud es eyn biß daß es nimmer an den fingeren flabt
ſtreyohe über.
bar„ ein weyb dfehio harn mit biſſlerict Aſt 2 daudeine bon groß on
Plinmns ſchꝛeybt im dꝛeyſſi igeſten büch ſeiner Y) Rory am fünfſzehenden Capitel/oʒ
Den das miütʒ ſticht / der nem̃e maulthiekaati in bonibeſſch erngarunchee 0 ö
17
ö 00 h öt
die vnbaͤrhafſten gleych genoͤtiget werden zů empfahen / wo ſy deß haars vm̃ ſich gir-
ten / das da der Maͤuleßlin auß dem ſchwantz gezogen wirt weñ ſy vom Mauleſel ge-
ſpꝛungen wirt vnd geladen. Soͤlichs muͤß ein zeichen ſera / daß die Mauleſel nit an ab-
len oꝛten vnnd nit gar vnbaͤrhaſſt.
wWio man die Schaaffin ein ſtall ſtelt darinnen voꝛ Eſel oð maulthier geſtanden /
werden ſy gern reüdig. So iſt auch die natur gar wundetbarlich die dem menſchen ſo
vngloͤubliche vnnd vnuerſechne artzney zůbereit / als da / wie Plinius maͤldet / Wo ye-
mants das hůrubel hette / vñ gar daran vnbeſiũt woꝛdẽ / nem̃e er deß ſtaubs darinnen
ſich ein Mauleſel gewalget / vnnd ſchütte den über ſich ab / die groß marter gadt jm ab.
Hieronymus Cardanus ſchꝛeybt / daß die yhenigen ſo da gifft geaͤſſen oder getrun
ceken baben alſo / daß jnen vergeben / die ſoͤllen ſich in der not in ein aufgeſchnittnen
Mauleſel / oder in ein Rameelthier naͤyen laͤſſen / weyl es noch alſo friſch vund warm:
demd Ae waͤrme zertreybe das gif / ſercke alle laͤbliche blaͤſt vñ kraͤfften.
Von der waͤrtung des Maulhiers bnd ſeinen zuͤfaͤlen.
W⸗ Jewol haͤrnach / ſo wir vom pfard ſchꝛeyben vil geſagt werden ſol 5wie do
ſem thier zehelffen / wo es ein gebꝛaͤſtẽ gwunne: dañ Eſel / Maulthier Pfaͤrd
vnnd W olerch ſcher ein arner in gleychen Hn erhoͤuſchen.
Denuach
E
—
9
E
2
l Oar
*
haxſo
en
ſi tiue
Ahuucht
MBüm
I
ö wchit
V ſhem
ſuliyendot
I
cchichte f
lnnucht w.
himnde
— .—
il
Der Haſt diſes thiers iſt auch zů vil dingen nütʒ: dann ſo der gebremt vnd denn die
chen mit Myrthenoͤl angeruͤrt wirdr / angeſchmiert / bꝛingt ſy das auß gefallen haar
wider. Etlich růren darunder eſſich vnd zerlaſſen bech.
So yemants am hindern / oder an der ſcham gſchwaͤr vnnd nachteil leydet / ſt diſ iR
bner gůt dareyn geſayet. Eben diſer huͤff am weyb hangende / ſchafft daß y vnbar⸗ ö
haf wirdt.
Wie im Eſlgemaldet/. ſo ſti nd die ſchiferigen wartzen zwüſchen des Manlthies
gebeinen auch gůt / ſo man die ſelbigen abſchabt / die ſchůppen daruon auß honigeſſich
—* bey dꝛeyen ſch lücken außtrinckt ſol die fallend ſucht ſtellen / wie Plinius ſchꝛeybt.
Nim̃ diſe ſchůppen / legs auffein glůt / ſtell den grittlingẽ darüber / der da die harn-
— winde hat / baͤy jn darob / alſo / daß mit den kleideren der rauch gedeckt ſey / vnd nitauß
koͤnde / ſo wirſt du wunder ſehen.
Den ſchaum ſo der Mauleſel zum maul auß witſſt / den ſelben ſaſſz auf vnnd gib —
dem ſo das bꝛuſtgſperr oð keychen hat / einander nach / den ſchaum auß warmem waſ-
ſer zetrincken / ſo wirt der menſch gſund: aber das Maulthier muß ſterben / ſagt Mar,
ö cellus.
letjn gwüß / nach der ſag Marcelli.
So ein weybsbild jr reinigung zů a vil hette / die laßj jro maulthierkaat bꝛeñen / ſtoſ-
ſen / vnnd feyn rein durch ein ſib lauffen / trincks: denn auß weyn / ſo wurdt jro geholſſn —
ſchꝛeybt Hippocrates.
Derharn vom Naulthiet /ſo der mit ſeinem kaat angerůͤt / vndüber ein Rrayen
aug an den füſſen / das die Katini Clauum nennen geſtrichen wirt / heilet er den ſchaden.
Doch ſol das kaat vom Mauleſel ſeyn / ſo ſein harn da 20⁰ iſt der Maulchlin harnda
ſo ſol auch jr kaat darbey ſeyn.
Denen ſo das Podagran haben / ſchꝛeybt Aeginetat in ſtinem benden bůch einſol
che artzney fur: Nim zwo maß Maulthiers harn / ſilberſchaum oð glette zwey pfund /
altes oͤls dꝛitthalb loͤſſel voll / die reyb ſo lang vnder einander biß ein dünns pülfferlin
eben wie ſtrigleten darauß werde / ſeud es eyn biß daß es nimmer an den fingeren flabt
ſtreyohe über.
bar„ ein weyb dfehio harn mit biſſlerict Aſt 2 daudeine bon groß on
Plinmns ſchꝛeybt im dꝛeyſſi igeſten büch ſeiner Y) Rory am fünfſzehenden Capitel/oʒ
Den das miütʒ ſticht / der nem̃e maulthiekaati in bonibeſſch erngarunchee 0 ö
17
ö 00 h öt
die vnbaͤrhafſten gleych genoͤtiget werden zů empfahen / wo ſy deß haars vm̃ ſich gir-
ten / das da der Maͤuleßlin auß dem ſchwantz gezogen wirt weñ ſy vom Mauleſel ge-
ſpꝛungen wirt vnd geladen. Soͤlichs muͤß ein zeichen ſera / daß die Mauleſel nit an ab-
len oꝛten vnnd nit gar vnbaͤrhaſſt.
wWio man die Schaaffin ein ſtall ſtelt darinnen voꝛ Eſel oð maulthier geſtanden /
werden ſy gern reüdig. So iſt auch die natur gar wundetbarlich die dem menſchen ſo
vngloͤubliche vnnd vnuerſechne artzney zůbereit / als da / wie Plinius maͤldet / Wo ye-
mants das hůrubel hette / vñ gar daran vnbeſiũt woꝛdẽ / nem̃e er deß ſtaubs darinnen
ſich ein Mauleſel gewalget / vnnd ſchütte den über ſich ab / die groß marter gadt jm ab.
Hieronymus Cardanus ſchꝛeybt / daß die yhenigen ſo da gifft geaͤſſen oder getrun
ceken baben alſo / daß jnen vergeben / die ſoͤllen ſich in der not in ein aufgeſchnittnen
Mauleſel / oder in ein Rameelthier naͤyen laͤſſen / weyl es noch alſo friſch vund warm:
demd Ae waͤrme zertreybe das gif / ſercke alle laͤbliche blaͤſt vñ kraͤfften.
Von der waͤrtung des Maulhiers bnd ſeinen zuͤfaͤlen.
W⸗ Jewol haͤrnach / ſo wir vom pfard ſchꝛeyben vil geſagt werden ſol 5wie do
ſem thier zehelffen / wo es ein gebꝛaͤſtẽ gwunne: dañ Eſel / Maulthier Pfaͤrd
vnnd W olerch ſcher ein arner in gleychen Hn erhoͤuſchen.
Denuach
E
—
9
E
2
l Oar
*
haxſo
en
ſi tiue
Ahuucht
MBüm
I
ö wchit
V ſhem
ſuliyendot
I
cchichte f
lnnucht w.
himnde
— .—
il