Instytut Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]; Zakład Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]: Porta Aurea: Rocznik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego (1.1992)

Antoni

Romuald

Chodyński

podwyższenie lub obniżenie obu haków. Dwa otwory o znacznej średnicy
po lewej stronie napierśnika służyły do przewiązania skręconego sznura,
do którego wiązano tarczę (il. 6i). U dołu śrubowany był fartuch folgowy.

Naplecznik wykuty z cieńszej blachy, znajdujący się w tzw. martwym
polu poza zasięgiem kopii, miał przynitowaną u dołu płytę podporową

7. Napierśnik zbroi turniejowej J11 z Dworu Artusa w Gdańsku. Stan
obecny

zwaną "ogonem" ( niem. Schwanzel) lub płytą krzyżową (il. 6 q). Dolna
krawędź płyty powinna być wycięta w łagodny łuk, miała za zadanie
przenosić ciężar zbroi na siodło. Odpowiednikiem płyty krzyżowej była
blacha podporowa przednia złączona śrubami z napierśnikiem pod łasz-
kami i fartuchem (il. 61). Do krawędzi obu płyt przynitowane były rzemienie
ze sprzączkami i bez, w celu złączenia obu części ze sobą wokół bioder.
Dodatkowo mocowano blachy pasami na udach (il. 6 r). Siedząc w pozycji
bojowej, pochylonej, zawodnik przenosił swój ciężar i zbroi na siodło i konia,
dzięki przedniej blasze podporowej. Po zadaniu lub otrzymaniu ciosu,
odchylał się do tyłu, a podporę stanowiła płyta krzyżowa. W ten sposób
konstruowana zbroja - zarówno kolcza jak gończa - zezwalała mu na
zsunięcie się z siodła pozbawionego tylnego łęku (il. 6 m) w momencie sil-
nego ciosu kopią o koroniastym grocie (il. 6 u). Siodło wysokie rzadko
używano w gonitwach kolczych (il. 6 n).

86