DOI Artikel:
Kusztelski, Andrzej: Druga szkoła jezuicka w Poznaniu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27413#0247
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom L, zeszyt 4 - 2002
ZESZYT SPECJALNY
ANDRZEJ KUSZTELSKI
Poznań
DRUGA SZKOŁA JEZUICKA W POZNANIU
Jak zauważył Jerzy Paszenda1, zespół kolegium jezuickiego w Poznaniu
jest jedynym w Polsce, w którym jezuici w ciągu XVII i XVIII wieku do-
konali pełnej wymiany zabudowy. Z pierwotnego kolegium, założonego i -
jak się wydaje - prawie w całości zbudowanego w XVI wieku2, nie pozo-
stało praktycznie nic. Najwcześniej, bo w połowie XVII wieku podjęto
budowę nowego kościoła. Budowa trwała pół wieku, drugie tyle tworzono
wystrój i wyposażano świątynię. Ostatnim elementem nowej zabudowy było
kolegium, realizowane dopiero w pierwszej połowie XVIII wieku. Środko-
wym ogniwem była natomiast budowa nowej szkoły. Pierwszą, jeszcze rene-
sansową szkołę, która była najstarszym budynkiem w kompleksie pierwotnego
kolegium poznańskiego, wzniósł na surowym korzeniu Jan Quadro, architekt
fundatora, biskupa Adama Konarskiego3. Po około stu latach, gdy zapadła
decyzja o budowie nowego obiektu, stary przeznaczono na potrzeby kole-
gium.
Budynek byłej szkoły jezuickiej w Poznaniu zajmuje połowę kwartału za-
wartego między ulicami Gołębią, Świętosławską, Klasztorną i Kozią. Składa
1 Geografia budowli jezuickich w Polsce, w: Podług nieba i zwyczaju polskiego.
Warszawa 1988, s. 285; reed. w: Budowle jezuickie w Polsce, t. I, Kraków 1999, s. 20-21.
“A. Kusztelski, Pierwsze kolegium jezuickie w Poznaniu, „Kronika Miasta
Poznania” 1997, nr 4, s. 228-255 (dalej: KMP). Po przybyciu jezuitów do Poznania oddano
do ich dyspozycji wiele budynków, zapewniając im szybką, choć względną stabilizację.
Budowa szkoły stała się początkiem etapu samodzielnego kształtowania nowego ośrodka
w przestrzeni miasta.
3 Tamże, s. 233.
Tom L, zeszyt 4 - 2002
ZESZYT SPECJALNY
ANDRZEJ KUSZTELSKI
Poznań
DRUGA SZKOŁA JEZUICKA W POZNANIU
Jak zauważył Jerzy Paszenda1, zespół kolegium jezuickiego w Poznaniu
jest jedynym w Polsce, w którym jezuici w ciągu XVII i XVIII wieku do-
konali pełnej wymiany zabudowy. Z pierwotnego kolegium, założonego i -
jak się wydaje - prawie w całości zbudowanego w XVI wieku2, nie pozo-
stało praktycznie nic. Najwcześniej, bo w połowie XVII wieku podjęto
budowę nowego kościoła. Budowa trwała pół wieku, drugie tyle tworzono
wystrój i wyposażano świątynię. Ostatnim elementem nowej zabudowy było
kolegium, realizowane dopiero w pierwszej połowie XVIII wieku. Środko-
wym ogniwem była natomiast budowa nowej szkoły. Pierwszą, jeszcze rene-
sansową szkołę, która była najstarszym budynkiem w kompleksie pierwotnego
kolegium poznańskiego, wzniósł na surowym korzeniu Jan Quadro, architekt
fundatora, biskupa Adama Konarskiego3. Po około stu latach, gdy zapadła
decyzja o budowie nowego obiektu, stary przeznaczono na potrzeby kole-
gium.
Budynek byłej szkoły jezuickiej w Poznaniu zajmuje połowę kwartału za-
wartego między ulicami Gołębią, Świętosławską, Klasztorną i Kozią. Składa
1 Geografia budowli jezuickich w Polsce, w: Podług nieba i zwyczaju polskiego.
Warszawa 1988, s. 285; reed. w: Budowle jezuickie w Polsce, t. I, Kraków 1999, s. 20-21.
“A. Kusztelski, Pierwsze kolegium jezuickie w Poznaniu, „Kronika Miasta
Poznania” 1997, nr 4, s. 228-255 (dalej: KMP). Po przybyciu jezuitów do Poznania oddano
do ich dyspozycji wiele budynków, zapewniając im szybką, choć względną stabilizację.
Budowa szkoły stała się początkiem etapu samodzielnego kształtowania nowego ośrodka
w przestrzeni miasta.
3 Tamże, s. 233.