DOI Artikel:
Narecki, Krzysztof: Jubileusz 65-lecia działalności naukowej i dydaktycznej Instytutu Historii Sztuki KUL
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37085#0007
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom LVIII, zeszyt 4 - 2010
JUBILEUSZ
65-LECIA DZIAŁALNOŚCI NAUKOWEJ I DYDAKTYCZNEJ
INSTYTUTU HISTORII SZTUKI KUL
Szanowni Państwo, Pracownicy, Studenci, Absolwenci i wszyscy Przyja-
ciele Instytutu Historii Sztuki KUL!
Swoje krótkie wystąpienie zacznę od antycznej sentencji, której autorem
był ojciec greckiej medycyny Hippokrates; tę właśnie sentencję i wyrażoną
w niej mądrość stara się w swojej bogatej historii realizować Instytut Historii
Sztuki KUL, przyjmując ją za swoistą dewizę; brzmi ona następująco: Vita
brevis, ars longa - a jej ciąg dalszy: occasio praeceps, experimentum pericu-
losum, iudicium difficiłe, czyli: Zycie krótkie, sztuka długa, okazja ulotna,
doświadczenie niebezpieczne, sąd niełatwy (Corpus Hippocraticum, Aphorismi,
1.17.2-3: ó (3toę (Jpayuę, tj 8e i£%vp paKptj, ó Se mtpóę óć,uę, p Se
7ietpa o^aZepp, tj Se Kptaię xaZe7nj). Maksyma ta oznacza, że do zgłębie-
nia sztuki (w zamyśle jej autora, dotyczy to sztuki medycznej) nie wystarczy
życie jednego człowieka, ale potrzebna jest praca wielu generacji. Charak-
terystyczne dla antyku grecko-rzymskiego podkreślenie w tej maksymie ulot-
ności i nietrwałości życia stało się podstawową przyczyną, dla której współ-
cześnie tylko pierwsze jej dwa człony stosuje się jako aforyzm w stosunku
do sztuki rozumianej w sensie działalności artystycz-
nej. To jakże trafne i lapidarne sformułowanie, jak żadne inne, wyraża
istotę sztuki, która jako element kultury trwa wiecznie i która - choć prze-
mijają kolejne pokolenia śmiertelników (używając słów Homera), niczym
liście spadające z drzew, pozostaje trwałą formą ludzkiej działalności.
O takiej formie możemy mówić właśnie dzisiaj, uroczyście obchodząc 65-
lecie istnienia Historii Sztuki na KUL-u. Co prawda owe 65 lat to jeszcze nie
wieczność, ale jeśli spojrzymy na ten okres z pespektywy kruchego w swym
istnieniu człowieka, to okaże się, że mało który kierunek i instytut może
pochwalić się tak bogatą pokoleniowo historią i tak znakomitymi ludźmi,
profesorami, którzy ją współtworzyli. Wystarczy wymienić tu takie nazwiska
jak: Marian Morelowski, Piotr Bohdziewicz, Rajmund Gostkowski, ks. Wła-
Tom LVIII, zeszyt 4 - 2010
JUBILEUSZ
65-LECIA DZIAŁALNOŚCI NAUKOWEJ I DYDAKTYCZNEJ
INSTYTUTU HISTORII SZTUKI KUL
Szanowni Państwo, Pracownicy, Studenci, Absolwenci i wszyscy Przyja-
ciele Instytutu Historii Sztuki KUL!
Swoje krótkie wystąpienie zacznę od antycznej sentencji, której autorem
był ojciec greckiej medycyny Hippokrates; tę właśnie sentencję i wyrażoną
w niej mądrość stara się w swojej bogatej historii realizować Instytut Historii
Sztuki KUL, przyjmując ją za swoistą dewizę; brzmi ona następująco: Vita
brevis, ars longa - a jej ciąg dalszy: occasio praeceps, experimentum pericu-
losum, iudicium difficiłe, czyli: Zycie krótkie, sztuka długa, okazja ulotna,
doświadczenie niebezpieczne, sąd niełatwy (Corpus Hippocraticum, Aphorismi,
1.17.2-3: ó (3toę (Jpayuę, tj 8e i£%vp paKptj, ó Se mtpóę óć,uę, p Se
7ietpa o^aZepp, tj Se Kptaię xaZe7nj). Maksyma ta oznacza, że do zgłębie-
nia sztuki (w zamyśle jej autora, dotyczy to sztuki medycznej) nie wystarczy
życie jednego człowieka, ale potrzebna jest praca wielu generacji. Charak-
terystyczne dla antyku grecko-rzymskiego podkreślenie w tej maksymie ulot-
ności i nietrwałości życia stało się podstawową przyczyną, dla której współ-
cześnie tylko pierwsze jej dwa człony stosuje się jako aforyzm w stosunku
do sztuki rozumianej w sensie działalności artystycz-
nej. To jakże trafne i lapidarne sformułowanie, jak żadne inne, wyraża
istotę sztuki, która jako element kultury trwa wiecznie i która - choć prze-
mijają kolejne pokolenia śmiertelników (używając słów Homera), niczym
liście spadające z drzew, pozostaje trwałą formą ludzkiej działalności.
O takiej formie możemy mówić właśnie dzisiaj, uroczyście obchodząc 65-
lecie istnienia Historii Sztuki na KUL-u. Co prawda owe 65 lat to jeszcze nie
wieczność, ale jeśli spojrzymy na ten okres z pespektywy kruchego w swym
istnieniu człowieka, to okaże się, że mało który kierunek i instytut może
pochwalić się tak bogatą pokoleniowo historią i tak znakomitymi ludźmi,
profesorami, którzy ją współtworzyli. Wystarczy wymienić tu takie nazwiska
jak: Marian Morelowski, Piotr Bohdziewicz, Rajmund Gostkowski, ks. Wła-