DOI Artikel:
Polacy na XXV Międzynarodowym Kongresie Historii Sztuki w Wiedniu
DOI Artikel:Baranowski, Andrzej Józef: Tradycja średniowieczna w późnobarokowej architekturze sakralnej krajów Europy środkowej
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14539#0306
302
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
1. Kościoły San Andréa w Mantui i San Salvatore w Wenecji, zestawienie planów
2. Monachium, Kościół Jezuitów, 1583—1597. plan
rozbudowanie partii wschodniej kościoła w zakresie kaplic, np. w kręgu żebraczych zakonów w We-
necji (kościół San Giovanni e Paolo), jak i Florencji (kościół Santa Croce).
Bolońska katedra San Petronio, budowana długo przy końcu średniowiecza, z szeregiem kaplic
opinających jej transept i korpus nawowy, była już pomostem w stronę florenckich kościołów
Filippo Bruneleschiego. Na północy, w kręgu Wenecji, silniejszą okazała się tradycja bizantyńska,
inspirowana m. in. kościołem San Marco, oparta na planie kwadratu, z kopułą centralną i czterema
w jego narożach. W Wenecji, podobnie jak we Florencji, uwagę artystów zajmowała próba po-
godzenia planu centralnego z podłużnym. Doskonałym tego przykładem był wenecki kościół San
Salvatore. Połączono w nim dwa układy pięciokopułowe (centralne), z dodaniem ramion transeptu
z otwartymi kaplicami przy prezbiterium, znanymi z architektury cysterskiej i kontynuowanymi
w głąb wieku XVII.
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
1. Kościoły San Andréa w Mantui i San Salvatore w Wenecji, zestawienie planów
2. Monachium, Kościół Jezuitów, 1583—1597. plan
rozbudowanie partii wschodniej kościoła w zakresie kaplic, np. w kręgu żebraczych zakonów w We-
necji (kościół San Giovanni e Paolo), jak i Florencji (kościół Santa Croce).
Bolońska katedra San Petronio, budowana długo przy końcu średniowiecza, z szeregiem kaplic
opinających jej transept i korpus nawowy, była już pomostem w stronę florenckich kościołów
Filippo Bruneleschiego. Na północy, w kręgu Wenecji, silniejszą okazała się tradycja bizantyńska,
inspirowana m. in. kościołem San Marco, oparta na planie kwadratu, z kopułą centralną i czterema
w jego narożach. W Wenecji, podobnie jak we Florencji, uwagę artystów zajmowała próba po-
godzenia planu centralnego z podłużnym. Doskonałym tego przykładem był wenecki kościół San
Salvatore. Połączono w nim dwa układy pięciokopułowe (centralne), z dodaniem ramion transeptu
z otwartymi kaplicami przy prezbiterium, znanymi z architektury cysterskiej i kontynuowanymi
w głąb wieku XVII.