DOI Artikel:
Polacy na XXV Międzynarodowym Kongresie Historii Sztuki w Wiedniu
DOI Artikel:Baranowski, Andrzej Józef: Tradycja średniowieczna w późnobarokowej architekturze sakralnej krajów Europy środkowej
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14539#0308
304
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
5. Grosskomburg, Kościół Benedyktynów, 1707, wnętrze
tam rozpowszechnione w końcu średniowiecza, np. w Czechach, Bawarii, Saksonii i na Pomorzu.
Kontynuowano ją nadal w XVI w., gdy przyścienne filary zostały poddane wymogom wnętrza
renesansowego, np. w zamkowych kaplicach w Torgau Smallcablen, Augustusburgu (Saksonia)3
i w kościele w Karlovicach (Czechy zachodnie). Bardziej twórczo przetwarzał podobną średnio-
wieczną konstrukcję — wstawiając w renesansowe wnętrze — Jan Baptysta z Wenecji w kościołach
na Mazowszu.
Nawiązanie do mantuańskiego kościoła w niektórych świątyniach rzymskich w początkach
kontrreformacji zapewne było powodem przeniesienia jego idei do pierwszej świątyni niemieckiej
jezuitów, powstałej w końcu XVI w. w Monachium. Korpus i wnętrze kościoła Ś. Michèle bliskie
są rozwiązaniu budowli San Andréa. Różnica polega na tym, że w miejscu pustego filara między
kaplicami w świątyni włoskiej, będącego podstawą antykizującego opracowania plastycznego,
w świątyni niemieckiej, tak jak w gotyku, potężne filary w rodzaju skarp wewnętrznych wyznaczają
kaplicowe aneksy, sięgające wysokości nawy. Dzięki przecięciu w połowie wysokości filarów emporą
3 K. G. Beyer. Renaissance. Der Sakralbau in der Friih- und Hochrenaissance, Leipzig 1966, s. 26.
XXV MIĘDZYNARODOWY KONGRES HISTORII SZTUKI W WIEDNIU
5. Grosskomburg, Kościół Benedyktynów, 1707, wnętrze
tam rozpowszechnione w końcu średniowiecza, np. w Czechach, Bawarii, Saksonii i na Pomorzu.
Kontynuowano ją nadal w XVI w., gdy przyścienne filary zostały poddane wymogom wnętrza
renesansowego, np. w zamkowych kaplicach w Torgau Smallcablen, Augustusburgu (Saksonia)3
i w kościele w Karlovicach (Czechy zachodnie). Bardziej twórczo przetwarzał podobną średnio-
wieczną konstrukcję — wstawiając w renesansowe wnętrze — Jan Baptysta z Wenecji w kościołach
na Mazowszu.
Nawiązanie do mantuańskiego kościoła w niektórych świątyniach rzymskich w początkach
kontrreformacji zapewne było powodem przeniesienia jego idei do pierwszej świątyni niemieckiej
jezuitów, powstałej w końcu XVI w. w Monachium. Korpus i wnętrze kościoła Ś. Michèle bliskie
są rozwiązaniu budowli San Andréa. Różnica polega na tym, że w miejscu pustego filara między
kaplicami w świątyni włoskiej, będącego podstawą antykizującego opracowania plastycznego,
w świątyni niemieckiej, tak jak w gotyku, potężne filary w rodzaju skarp wewnętrznych wyznaczają
kaplicowe aneksy, sięgające wysokości nawy. Dzięki przecięciu w połowie wysokości filarów emporą
3 K. G. Beyer. Renaissance. Der Sakralbau in der Friih- und Hochrenaissance, Leipzig 1966, s. 26.