DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.55687#0373
„Aureolizm" Zdzisława Ruszkowskiego: Londyn, Wenecja, Loch Maree
369
II. 4. Zdzisław Ruszkowski, Sperlonga Boy at Sunset (Zatoka
Sperlonga o zachodzie słońca}, 1962, olej na płótnie, 109,2
x 91,4 cm, własność prywatna
II. 5. Zdzisław Ruszkowski, The Forest (Las), 1967, olej na płótnie,
127 x 101,6 cm, własność prywatna
ką tradycją europejskiej kultury, a zarazem uposta-
ciowaniem sił natury i świadectwem zachwytu dla
urody życia. „Aureolizm” Ruszkowskiego bowiem
to środek uchwycenia równowagi między autoteli-
zmem nowoczesnego malarstwa a radosną afirma-
cją świata.
Należałoby teraz zadać pytanie: Jak kształtowa-
ła się recepcja sztuki Ruszkowskiego na Wyspach
Brytyjskich? Postrzegano go tam przede wszystkim
jako malarza na wskroś nowoczesnego, choć odsta-
jącego od mainstreamowych trendów,13 widziano
w nim dalekiego od naśladownictwa kontynuato-
ra postimpresjonistycznej linii Pierrea Bonnarda
i Henriego Matissea z jednej strony, oraz ekspre-
sjonistycznej postawy Edwarda Muncha i Oskara
Kokoschki z drugiej,14 dostrzegano w nim rekapi-
tulującego europejskie tradycje artystyczne synte-
tystę, synkretystę zdolnego do pogodzenia wielkiej
tradycji Południa i Północy Europy, do stopienia
w homogeniczną całość kolorystycznej zmysłowo-
ści Wenecjan - Tycjana i Veronese’a, z mistycznym
luminizmem Rembrandta.1’ Do grona antenatów
twórcy dodawano też Francisca Goyę i Honore
15 Berthoud (1978: 4).
14 Rouve (1958: 3).
15 Berryman (1986: 2).
Daumiera, w pierwszym zaś rzędzie sytuowano
Cezannea, van Gogha, Gauguina i Mauricea De-
nisa.16 17
W ciągu niespełna dekady po osiedleniu się
w londyńskim Hampstead Heath w 1944 roku,
Ruszkowski uznany został przez komentatorów
sceny artystycznej za jednego ze znaczących twór-
ców brytyjskich tamtych lat (w stosowaniu takiego
terminu nie przeszkadzało bynajmniej polskie po-
chodzenie artysty, zawsze z respektem przywoły-
wane).1 Ruszkowski wielokrotnie wystawiał swoje
prace w prestiżowej Roland, Browse & Delbanco
Gallery, Leicester Galleries i Centaur Gallery, byl
zapraszany do uczestnictwa w zbiorowych ekspo-
zycjach London Group w Royal Academy (1946)
i New Burlington Galleries (1954), brał udział
w prezentacjach brytyjskiej sztuki w Paryżu, m.in.
w Musee d’art moderne w 1946 roku. W roku 1966
zorganizowano w Leeds City Art Gallery wielką re-
trospektywę jego twórczości, entuzjastycznie przy-
jętą przez recenzentów. Miał kilku mecenasów na
miarę renesansu: TomaLaughtona, Mauricea Asha
i Michaela Simonowa, którzy zgromadzili najwięk-
sze kolekcje jego prac.
16 Bohusz-Szyszko (1948: 3); Newton (1963: 4).
17 Bonę (1957: 3); Hodin (1957: 3).
369
II. 4. Zdzisław Ruszkowski, Sperlonga Boy at Sunset (Zatoka
Sperlonga o zachodzie słońca}, 1962, olej na płótnie, 109,2
x 91,4 cm, własność prywatna
II. 5. Zdzisław Ruszkowski, The Forest (Las), 1967, olej na płótnie,
127 x 101,6 cm, własność prywatna
ką tradycją europejskiej kultury, a zarazem uposta-
ciowaniem sił natury i świadectwem zachwytu dla
urody życia. „Aureolizm” Ruszkowskiego bowiem
to środek uchwycenia równowagi między autoteli-
zmem nowoczesnego malarstwa a radosną afirma-
cją świata.
Należałoby teraz zadać pytanie: Jak kształtowa-
ła się recepcja sztuki Ruszkowskiego na Wyspach
Brytyjskich? Postrzegano go tam przede wszystkim
jako malarza na wskroś nowoczesnego, choć odsta-
jącego od mainstreamowych trendów,13 widziano
w nim dalekiego od naśladownictwa kontynuato-
ra postimpresjonistycznej linii Pierrea Bonnarda
i Henriego Matissea z jednej strony, oraz ekspre-
sjonistycznej postawy Edwarda Muncha i Oskara
Kokoschki z drugiej,14 dostrzegano w nim rekapi-
tulującego europejskie tradycje artystyczne synte-
tystę, synkretystę zdolnego do pogodzenia wielkiej
tradycji Południa i Północy Europy, do stopienia
w homogeniczną całość kolorystycznej zmysłowo-
ści Wenecjan - Tycjana i Veronese’a, z mistycznym
luminizmem Rembrandta.1’ Do grona antenatów
twórcy dodawano też Francisca Goyę i Honore
15 Berthoud (1978: 4).
14 Rouve (1958: 3).
15 Berryman (1986: 2).
Daumiera, w pierwszym zaś rzędzie sytuowano
Cezannea, van Gogha, Gauguina i Mauricea De-
nisa.16 17
W ciągu niespełna dekady po osiedleniu się
w londyńskim Hampstead Heath w 1944 roku,
Ruszkowski uznany został przez komentatorów
sceny artystycznej za jednego ze znaczących twór-
ców brytyjskich tamtych lat (w stosowaniu takiego
terminu nie przeszkadzało bynajmniej polskie po-
chodzenie artysty, zawsze z respektem przywoły-
wane).1 Ruszkowski wielokrotnie wystawiał swoje
prace w prestiżowej Roland, Browse & Delbanco
Gallery, Leicester Galleries i Centaur Gallery, byl
zapraszany do uczestnictwa w zbiorowych ekspo-
zycjach London Group w Royal Academy (1946)
i New Burlington Galleries (1954), brał udział
w prezentacjach brytyjskiej sztuki w Paryżu, m.in.
w Musee d’art moderne w 1946 roku. W roku 1966
zorganizowano w Leeds City Art Gallery wielką re-
trospektywę jego twórczości, entuzjastycznie przy-
jętą przez recenzentów. Miał kilku mecenasów na
miarę renesansu: TomaLaughtona, Mauricea Asha
i Michaela Simonowa, którzy zgromadzili najwięk-
sze kolekcje jego prac.
16 Bohusz-Szyszko (1948: 3); Newton (1963: 4).
17 Bonę (1957: 3); Hodin (1957: 3).