DOI Artikel:
Budziłło-Skowron, Danuta: Odnowienie kaplicy Świętej Trójcy w katedrze na Wawelu przez Franciszka Marię Lanciego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19897#0074
5. Domenico Cardelli, nagrobek Anny z Tyszkiewiczów Potockiej-Wąsowiczowej w kaplicy Św.
Trójcy w katedrze na Wawelu (fot. A. Wierzba)
pose sur son lit, ayant les yeux fermes, et re-
vant a 1'eternite, sa filie bien-aimee, morte a
l'age de 7 [!] ans lui apparait en formę cTangelot,
et lui montre que le ciel est le veritable bon-
heur"44. Podobnego zdania był Mączyński. Jan
Bryl w swojej pracy o katedrze wydanej w roku
1896 podaje, że na pomniku przedstawiona jest
córka Wąsowiczowej Natalia Sanguszkowa. Tego
samego zdania jest również Stanisław Lorentz45.
Natomiast Tadeusz Dobrowolski uważa za możli-
we, iż Wąsowiczowa ufundowała pomnik obu
swoim zmarłym córkom — małej Julii i dwu-
dziestokilkuletniej Natalii, zmarłej w 1830, a więc
w roku, w którym ukończono sarkofag. Ostatecz-
nie skłania się jednak ku wnioskowi, iż jest to
postać samej fundatorki, gdyż właśnie jej herby
umieszczono na pomniku 46. Za rozstrzygającą na-
leży uznać informację zawartą w cytowanym li-
ście Lanciego, który jednoznacznie stwierdza, że
nagrobek przedstawia Wąsowiczową.
Z prawej strony sarkofagu stanęło popiersie
Konstancji Tyszkiewiczowej (fig. 6), matki hra-
biny Anny Wąsowiczowej, sygnowane przez Do-
minika Cardellego. Na Wawel rzeźba trafiła do-
piero po czterdziestu latach od chwili wykona-
nia. Niewiele wiemy o samym autorze. Wiado-
mo jedynie, że w tym samym roku 1792, kiedy
powstała podobizna Konstancji Tyszkiewiczowej,
zamówił u Cardellego swoje popiersie Stanisław
August. Nagrobek, wykonany z czarnego marmu-
ru, ma formę niszy, w której na konsolce posta-
wiono popiersie. Konsolę ozdobiono herbem Cio-
łek Tyszkiewiczów, a nad łukiem umieszczono
napis: ,,Z X Poniatowskich Hrabina Tyszkiewi-
czowa". Podobizna Tyszkiewiczowej nawiązuje
do tradycji antycznej, zwłaszcza jeśli chodzi o
44 Aneks II. Kraków 1836, s. 70; S. Lorentz, Natolin, Warszawa
45Mączyński, o. c, s. 121; J. Bryl, O kate- 1948, s. 265.
drze na Wawelu, jej arcydziełach i pamiątkach oraz "Dobrowolski, o. c, s. 71—72.
wspomnieniach historycznych, które się z nim łączą,
70
Trójcy w katedrze na Wawelu (fot. A. Wierzba)
pose sur son lit, ayant les yeux fermes, et re-
vant a 1'eternite, sa filie bien-aimee, morte a
l'age de 7 [!] ans lui apparait en formę cTangelot,
et lui montre que le ciel est le veritable bon-
heur"44. Podobnego zdania był Mączyński. Jan
Bryl w swojej pracy o katedrze wydanej w roku
1896 podaje, że na pomniku przedstawiona jest
córka Wąsowiczowej Natalia Sanguszkowa. Tego
samego zdania jest również Stanisław Lorentz45.
Natomiast Tadeusz Dobrowolski uważa za możli-
we, iż Wąsowiczowa ufundowała pomnik obu
swoim zmarłym córkom — małej Julii i dwu-
dziestokilkuletniej Natalii, zmarłej w 1830, a więc
w roku, w którym ukończono sarkofag. Ostatecz-
nie skłania się jednak ku wnioskowi, iż jest to
postać samej fundatorki, gdyż właśnie jej herby
umieszczono na pomniku 46. Za rozstrzygającą na-
leży uznać informację zawartą w cytowanym li-
ście Lanciego, który jednoznacznie stwierdza, że
nagrobek przedstawia Wąsowiczową.
Z prawej strony sarkofagu stanęło popiersie
Konstancji Tyszkiewiczowej (fig. 6), matki hra-
biny Anny Wąsowiczowej, sygnowane przez Do-
minika Cardellego. Na Wawel rzeźba trafiła do-
piero po czterdziestu latach od chwili wykona-
nia. Niewiele wiemy o samym autorze. Wiado-
mo jedynie, że w tym samym roku 1792, kiedy
powstała podobizna Konstancji Tyszkiewiczowej,
zamówił u Cardellego swoje popiersie Stanisław
August. Nagrobek, wykonany z czarnego marmu-
ru, ma formę niszy, w której na konsolce posta-
wiono popiersie. Konsolę ozdobiono herbem Cio-
łek Tyszkiewiczów, a nad łukiem umieszczono
napis: ,,Z X Poniatowskich Hrabina Tyszkiewi-
czowa". Podobizna Tyszkiewiczowej nawiązuje
do tradycji antycznej, zwłaszcza jeśli chodzi o
44 Aneks II. Kraków 1836, s. 70; S. Lorentz, Natolin, Warszawa
45Mączyński, o. c, s. 121; J. Bryl, O kate- 1948, s. 265.
drze na Wawelu, jej arcydziełach i pamiątkach oraz "Dobrowolski, o. c, s. 71—72.
wspomnieniach historycznych, które się z nim łączą,
70