Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (16.1954)

MICHAŁ WALICKI


II. 7. Zmartwychwstanie z 2. pot. w. XVI. Kraków, Wawel; dawniej kościół św. Barbary
(Fot. S. Kolowca)

stępca Manuciuszów na Polskę. Możliwościami kontak-
tu Cranacha z Wietorem zajmę się na innym już
miejscu.
• Nie jest nzeczą przypadku, że Jan Sakranus, „czło-
wiek pośredni", humanista nie pozbawiony momentów
regresywnych, uwidacznia pośmiertne swe rysy na ob-
razowej tafli, ukształtowanej tak wyraźnie w stylu
Cranacha — wielkiego majstra również łączącego
w sobie, w sposób niepozbawiony dramatyczności, ele-

menty postępowej i konserwatywnej sztuki. Język
malarski mistrza Łukasza z Wittenbergi był chyba
niewątpliwie jasny i czytelny dla oczu mistrza Jana
z Oświęcimia, dostrzegających również jak oczy ma-
larza wiele, a przecież nie wszystko, jednakże może
oscylujących pomiędzy prostą ludzką prawdą życia
a ucieczką w krainy idealizacji. Krak za krokiem
w obrazach Cranacha, pisze Gerszenzon, rozwija się
przed nami proces rozkładu późnofeudalnej artystycz-

48