Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (16.1954)

OŁTARZ Z DARŁOWA

nieznanego jeszcze w tej chwili złotnika PK, wyraźnie
wyczuwa się wielkość artyzmu pierwszego, a nieudol-
ność drugiego, chociaż obaj korzystali z tego samego
wzoru. Korver nie silił się na zmianę kompozycji, opra-
cował ją tylko w sposób jemu właściwy i zgodny z za-
sadami techniki złotniczej. Natomiast ów nieznany
mistrz plakiet tabernakulum u wizytek warszawskich
poszerzył scenę dodatkowymi szczegółami, zastosował
złocenia, ale nie opracował jej tak dokładnie jak jego
poprzednik. W wyniku czego jest ona dość przeciętną
pracą złotniczą, nie wnoszącą nic nowego do dziejów
złotnictwa. I j
Dzieło Korvera dzięki niezaprzeczonym wartościom
artystycznym, dla którego fundator poszukiwał konty-
nuatorów na terenie ówczesnej metropolii produkcji

złotniczej, to jest w Augsburgu, od początku swego ist-
nienia zyskało sobie wielki rozgłos. Już w r. 1628 dru-
kowany jest jego opis9. Przypuszczać zatem należy,
że wielu złotników szczególnie pomorskich musiało się
z nim zetknąć, W tej chwili trudno wysuwać daleko
idące wnioski, niemniej nie jest wykluczone, iż gdański
warsztat van Renenów, twórców sarkofagów srebrnych
św. Wojciecha i św. Stanisława, mógł czerpać z ołtarza
darłowskiego pewne wskazania już choćby tylko z dzie-
dziny opracowania technicznego płaskorzeźb. Tę kwe-
stię wyjaśnią dalsze badania.

9 Cramer D., Grosses Pommersches Kirchenchro-
nikon, Stettin 1628, t. IV, s. 159.

463

8