Koninklijke Nederlandse Oudheidkundige Bond [Hrsg.]: Bulletin van den Nederlandschen Oudheidkundigen Bond (2.Ser. 12.1919)

schietgaten, maar niet het oudste model, zijnde een rechte spleet zonder meer voor boog-
schutters, doch den lateren vorm n.1. dien van «busgaten”, d.w.z. schietspleten met in
’t midden een ronde opening, om er het buskruitwapen door te steken en zoo in alle
richtingen te kunnen vuren.

Daarbij plaatste hij ze aan Zuid- en Noordkant hooger dan in den Westelijken
muur. (Zie plaat II bij 2 en 3).

Plaat III. Doorsnede over A—B. Gezicht naar het Noorden, a. Deur van het kamertje
der privilegiebrieven, b. Sporen van een segmentbogig gesloten opening.

C—C. Verhooging van den zolder, na het inbrengen van het Gothisch gewelf.
d. Toegang tot voormaligen kerkzolder.

Zulk restauratiewerk klaagt zichzelf als niet-authentiek aan. Immers «busgaten” van
het omschreven model kwamen pas na de uitvinding van het buskruit (XlVde eeuw) in
zwang, terwijl het hooger plaatsen der lichtopening aan twee zijden noodzakelijk was, om
ze boven de daken der belendende kapellen, Noord- en Zuidwaarts, te laten uitkomen, die
veel later gebouwd zijn dan de toren.

58