DOI Heft:
[Nr. 5]
DOI Artikel:Hudig, Ferrand W.: Aanwinsten van het Nederlandsch Museum voor Geschiedenis en Kunst
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19838#0205
bij wat fletsere kleuren en forschere teekening, groote overeenkomst met verschillende der
in Nederland gevonden stukken. Toch ontwikkelde de ceramische industrie zich in Engeland
langzamer dan op het vasteland en van Holland uit werden, behalve Keulsch gres, groote
hoeveelheden Aziatisch porcelein en Delftsche namaak hiervan in aardewerk ingevoerd. In
de tweede helft der zeventiende eeuw was de politieke verhouding tusschen Engeland en
de Nederlanden echter meestal verre van vriendschappelijk. De handel moest hieronder
lijden en het is te begrijpen, dat men er in dezen tijd in Engeland naar streefde de
importwaar door eigen fabrikaat te vervangen. Een naam, die daarbij door Engelsche
schrijvers glorieus genoemd wordt, maar onder deze eigenaardige omstandigheden voor
ons wel een wat valschen klank krijgt, is die van Jan Ariens van Hamme. Mogelijk
dateerden de oudste pottenbakkerijen van Cambetb bij Londen reeds uit de eerste helft
Fig. 2a. Aardewerk van Lambeth. Eind 17de eeuw. Fig. 2b. Aardewerk van Bristol. 1794.
der 17de eeuw, maar de groote bloei kwam toch pas in den tijd der Hollandsch-Engelsche
oorlogen. In 1671, kort voor den derden oorlog dus, krijgt nu de Nederlandsche potten-
bakker Jan Ariens van Hamme een Engelsch patent voor: »the art of makeinge tiles
and porcelane and other earthenwares after the way practised in Holland.” In 1672
wordt de invoer van »painted earthenware” bij proclamatie verboden en uit een stuk
van 1676 blijkt, dat Van Hamme zich intusschen te Lambeth heeft gevestigd. Het
werk van Lambeth vertoont dan ook werkelijk de grootste overeenkomst met het Delftsch
product. Van de hierbij afgebeelde apothekerskan (fig. 2a) zijn niet alleen klei, verf en
glazuur, maar zelfs vorm en teekening nauwelijks van het Hollandsche voorbeeld te
onderscheiden; men moet de twee producten naast elkaar plaatsen om op het verschil
opmerkzaam te worden. De Engelsche klei is geelachtig, de tinglazuur moest daardoor,
195
in Nederland gevonden stukken. Toch ontwikkelde de ceramische industrie zich in Engeland
langzamer dan op het vasteland en van Holland uit werden, behalve Keulsch gres, groote
hoeveelheden Aziatisch porcelein en Delftsche namaak hiervan in aardewerk ingevoerd. In
de tweede helft der zeventiende eeuw was de politieke verhouding tusschen Engeland en
de Nederlanden echter meestal verre van vriendschappelijk. De handel moest hieronder
lijden en het is te begrijpen, dat men er in dezen tijd in Engeland naar streefde de
importwaar door eigen fabrikaat te vervangen. Een naam, die daarbij door Engelsche
schrijvers glorieus genoemd wordt, maar onder deze eigenaardige omstandigheden voor
ons wel een wat valschen klank krijgt, is die van Jan Ariens van Hamme. Mogelijk
dateerden de oudste pottenbakkerijen van Cambetb bij Londen reeds uit de eerste helft
Fig. 2a. Aardewerk van Lambeth. Eind 17de eeuw. Fig. 2b. Aardewerk van Bristol. 1794.
der 17de eeuw, maar de groote bloei kwam toch pas in den tijd der Hollandsch-Engelsche
oorlogen. In 1671, kort voor den derden oorlog dus, krijgt nu de Nederlandsche potten-
bakker Jan Ariens van Hamme een Engelsch patent voor: »the art of makeinge tiles
and porcelane and other earthenwares after the way practised in Holland.” In 1672
wordt de invoer van »painted earthenware” bij proclamatie verboden en uit een stuk
van 1676 blijkt, dat Van Hamme zich intusschen te Lambeth heeft gevestigd. Het
werk van Lambeth vertoont dan ook werkelijk de grootste overeenkomst met het Delftsch
product. Van de hierbij afgebeelde apothekerskan (fig. 2a) zijn niet alleen klei, verf en
glazuur, maar zelfs vorm en teekening nauwelijks van het Hollandsche voorbeeld te
onderscheiden; men moet de twee producten naast elkaar plaatsen om op het verschil
opmerkzaam te worden. De Engelsche klei is geelachtig, de tinglazuur moest daardoor,
195