DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26593#0499
JOZEF JANSSENS.
481
het min stichtende en min rechtgeloovige van heden-
daagsche godsdienstige printen en beeldekens.
Uit allerbeste inzichten, maar hevig en vast onbe-
suisd, viel de heer L. Delmer in, de Sint-Lucas’ scholen
alleen aansprekelijk makende voor al het kwade dat ge-
beurt. Daar de stichter en de voorstanders dier scholen
aanwezig waren, wierd de woordentwist hoe langer hoe
woeliger; door het werrelen van den strijd meegeslingerd
en weggerukt, riep eindelijk de heer Delmer den lof uit
van Jef Lambeaux’ karton De Menschheid, als zijnde dit
het hoogste en bewonderensweerdigste toonbeeld van
moderne godsdienstige kunst.
Tot hier had Jozef Janssens, in alle vreedzame
gemoedelijkheid, getracht den twist te bedaren; maar,
bij dien heiligschendenden lof, sprong hij recht, en —•
na enkele woorden, gloeiend van verontweerdiging, eer-
lijk en treffend als ridderlijke degenstooten, — liet hij
Jef Lambeaux’ De Menschheid daar gebrandmerkt staan,
in hare lage en leelijke vleeschlijkheid, ces te schul-
diger, omdat de begaafdheid van den kunstenaar eene
hoogere en rijkere is gebleken.
Zóó heb ik J. J. immer gekend en ken ik hem nog:
gewoonlijk bedaard, bedeesd zelfs; maar opvlammend
en bruisend, waar hij het Materialismus den afzichtlijken
kop ziet heffen.
Een vast en verlicht Geloof, — zin voor hoogere
wetenschap en kunst, — vrome familiegeest, die eer-
biedig het aartsvaderlijke bewaart en voorzichtig het
uitspatten van onbezonnenheid en onbesneden drift voor-
komt; die krachtig, tegen het stormen van buiten, een
vesting opslaat, maar, vrij en blij, deuren en vensters wijd
genoeg openhoudt om alle mufheid te vermijden en
481
het min stichtende en min rechtgeloovige van heden-
daagsche godsdienstige printen en beeldekens.
Uit allerbeste inzichten, maar hevig en vast onbe-
suisd, viel de heer L. Delmer in, de Sint-Lucas’ scholen
alleen aansprekelijk makende voor al het kwade dat ge-
beurt. Daar de stichter en de voorstanders dier scholen
aanwezig waren, wierd de woordentwist hoe langer hoe
woeliger; door het werrelen van den strijd meegeslingerd
en weggerukt, riep eindelijk de heer Delmer den lof uit
van Jef Lambeaux’ karton De Menschheid, als zijnde dit
het hoogste en bewonderensweerdigste toonbeeld van
moderne godsdienstige kunst.
Tot hier had Jozef Janssens, in alle vreedzame
gemoedelijkheid, getracht den twist te bedaren; maar,
bij dien heiligschendenden lof, sprong hij recht, en —•
na enkele woorden, gloeiend van verontweerdiging, eer-
lijk en treffend als ridderlijke degenstooten, — liet hij
Jef Lambeaux’ De Menschheid daar gebrandmerkt staan,
in hare lage en leelijke vleeschlijkheid, ces te schul-
diger, omdat de begaafdheid van den kunstenaar eene
hoogere en rijkere is gebleken.
Zóó heb ik J. J. immer gekend en ken ik hem nog:
gewoonlijk bedaard, bedeesd zelfs; maar opvlammend
en bruisend, waar hij het Materialismus den afzichtlijken
kop ziet heffen.
Een vast en verlicht Geloof, — zin voor hoogere
wetenschap en kunst, — vrome familiegeest, die eer-
biedig het aartsvaderlijke bewaart en voorzichtig het
uitspatten van onbezonnenheid en onbesneden drift voor-
komt; die krachtig, tegen het stormen van buiten, een
vesting opslaat, maar, vrij en blij, deuren en vensters wijd
genoeg openhoudt om alle mufheid te vermijden en