De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3: 11.1898)

BorfttnBnnus*

1° Sophokles’ Antigone in het metrum van het oorspronkelijke
vertaald door Mr J. Dermout. Amersfoort. Slothouwer 1896.

20 Antigone. Tragedie van Sophokles, metrisch vertaald door
J. Van Leeuwen Jr. Leiden. Sijlhoff.

Het is algemeen bekend dat, bij onze Noorderburen, de jongeling
na zijne humaniorastudieën vrij wat meer weet van latijn en grieksch
dan onze Belgische knapen die, na zes jaren studie, het kollegie of
het athenaeum verlaten. Wellicht wordt er daar aan de andere vakken
niet genoeg aandacht en tijd besteed; de grondige kennis der klassieke
talen is het hoofddoel, bijna het eenige doel. Of die opvatting de
goede, de wijze is zullen wij hier onaangeroerd laten; doch een
onbetwistbaar gevolg van dien geest, van die richting der humanio-
rastudieën is dat, in Noord-Nederland, de meesterstukken der oude
talen meer als bij ons gekend en bewonderd worden. Is het geen
bewijs daarvan, het feit dat in het laatste twaalftal jaren ten minste
vijf Nederlandsche vertalingen verschenen van Sophokles’ meesterwerk,
Antigone, waaronder de meeste bewerkt door mannen die zich eenen
roemrijken naam hebben verworven of door de studie der klassieke
taalwetenschap of op het gebied der Nederlandsche letterkunde. —
Buiten de twee hierboven gemelde, waarvan de tweede uit de pen
vloeit van eenen Leidschen hoogleeraar, kunnen wij nog melden die
van Opzoomer, van Van Herwerden, vroeger verschenen, en eene
andere die onlangs het licht zag, van den dichter Willem Kloos.

Ruime keus was er dan, wanneer onlangs de Koninklijke Veree-
niging « Het Nederlandsch Tooneel » bet besluit nam de Antigone
van Sophokles op te voeren. Van Leeuwen’s vertaling kreeg de voor-
keur. Daarover ontstond dan een pennetwist die niet altijd vrij bleef
van overdrevenheid noch ook van bittere woorden die men nergens
meer ontmoet dan in dusdanige omstandigheden, maar die ook nergens
meer dienden vermeden te worden. De keus van het « Nederlandsch
Tooneel » werd aangevallen door dezen, verdedigd door anderen.
Althans scheen de strijd beperkt tusschen de vertaling van Van Leeuwen
en die van Kloos; beider zwakke zijden werden aangetoond, beider
verdiensten opgehemeld.

Het valt buiten ons inzicht ons met dien strijd in te laten. Onze
beoordeeling moet zich beperken tot de twee hooger gemelde verta-
lingen. Beide zijn in het metrum van het oorspronkelijke gemaakt;
toch bestaat tusschen hen een hemelsbreed verschil dat voorkomt uit
de verscheidenheid van het standpunt waarop zich de vertalers geplaatst
hebben.

Dermout houdt er aan den griekschen tekst dicht nabij te blijven;