DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26593#0520
502
DE UITZET TE ANTWERPEN.
koloriet, de reusachtige voorstelling van een publieken
tuin : een jong mensch, uitgeput van losbandigheid en
omgeven van walgelijke vrouwenfiguren.
Een ander voorbeeld. Is het mogelijk in de onmid-
dellijke nabijheid van Jef-Leempoels’ « Arbeiders zich
naar ’t werk begevende » — een drietal mannen, waar-
van één blijkbaar half dronken, de tweede barsch van
ontevredenheid, de derde volkomen lui en lusteloos, in
somber-bruin koloriet (schoon verdienstelijk van samenstel-
ling) — te genieten naast de lachend-heldere, schitterende
« Drie », bloedrijke « Zustersteden » van Edmond van
Hove? En toch dat vergt men van den bezoeker. Voor wie
wat ernst aan de beschouwing paart zijn dat hartverscheu-
rende bijzonderheden, en voor den criticus zelfs, die als
een gewoontemensch moet rondgaan, koud en stram,
zonder geestdrift, is het eene dubbel harde taak.
Een vierde grond van het gebrek aan aantrekke-
lijkheid der zalen is deze, dat vele goede, ja groote
meesters in vele gevallen volstrekt hun beste of laatste
werk niet hebben ingezonden. Waartoe ze te noemen?
Zij zijn legio, zoowel Belgen als buitenlanders. Wij
zagen deels oude werken, reeds vroeger besproken, deels
verkleinde herhaling van grootere werken, enz. enz.
Met enkelen te noemen, welke verdienen onder-
scheiden te worden, meenen wij aan anderen te kort
te doen, en bepalen ons voor heden bij de gemaakte
opmerkingen, welke eenige vrucht mogen opleveren, niet
alleen voor hen welke misschien geene gelegenheid had-
den betere werken te leveren, maar vooral voor het
bestuur, dat alles gedaan heeft wat het kon, om van
den nood eene deugd te maken en van wiens goeden
wil wij daarom des te eer mogen verwachten, dat de
hand zal gelegd worden aan de geheele reorganisatie
der exposities, daar wij hier weder een nieuw voorbeeld
DE UITZET TE ANTWERPEN.
koloriet, de reusachtige voorstelling van een publieken
tuin : een jong mensch, uitgeput van losbandigheid en
omgeven van walgelijke vrouwenfiguren.
Een ander voorbeeld. Is het mogelijk in de onmid-
dellijke nabijheid van Jef-Leempoels’ « Arbeiders zich
naar ’t werk begevende » — een drietal mannen, waar-
van één blijkbaar half dronken, de tweede barsch van
ontevredenheid, de derde volkomen lui en lusteloos, in
somber-bruin koloriet (schoon verdienstelijk van samenstel-
ling) — te genieten naast de lachend-heldere, schitterende
« Drie », bloedrijke « Zustersteden » van Edmond van
Hove? En toch dat vergt men van den bezoeker. Voor wie
wat ernst aan de beschouwing paart zijn dat hartverscheu-
rende bijzonderheden, en voor den criticus zelfs, die als
een gewoontemensch moet rondgaan, koud en stram,
zonder geestdrift, is het eene dubbel harde taak.
Een vierde grond van het gebrek aan aantrekke-
lijkheid der zalen is deze, dat vele goede, ja groote
meesters in vele gevallen volstrekt hun beste of laatste
werk niet hebben ingezonden. Waartoe ze te noemen?
Zij zijn legio, zoowel Belgen als buitenlanders. Wij
zagen deels oude werken, reeds vroeger besproken, deels
verkleinde herhaling van grootere werken, enz. enz.
Met enkelen te noemen, welke verdienen onder-
scheiden te worden, meenen wij aan anderen te kort
te doen, en bepalen ons voor heden bij de gemaakte
opmerkingen, welke eenige vrucht mogen opleveren, niet
alleen voor hen welke misschien geene gelegenheid had-
den betere werken te leveren, maar vooral voor het
bestuur, dat alles gedaan heeft wat het kon, om van
den nood eene deugd te maken en van wiens goeden
wil wij daarom des te eer mogen verwachten, dat de
hand zal gelegd worden aan de geheele reorganisatie
der exposities, daar wij hier weder een nieuw voorbeeld