DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.7515#0205
192 T'leven van Jan Cornelisz. Vermeyen van Beverwijck Schilder
Ons namen hoe vermaert, soo duyster stelt besijden,
En schier te nieten doet. Alsulcke dachten meer
d'Hel-Gheesten deden siet, die sonder veel verblijden
Ten rechten (als ick meen) noch claghen mochten seer:
Dat yeraant maer en saegh, een van den Tafereelen,
Ghedaen van Hans, (dien Hans, die selfs den roem en eer
Van zijn heerlijcke Const, allem is den gheheelen
Voorneemsten) metter vaert waer een gheroep ghehoort:
Gheen Menschen banden noyt, met verwe, noch Pinceelen,
Soo groote seldsamheyt ghebrocht en hebben voort.
Sy hebbens niet vermocht te doen, 't is onwaerachtich,
Dat yemants werck zy el (wat baet verloren woordt,)
Dan dat Godt heeft ghedaen, die dat alleen was machtich.
Dit ghedicht wendt hem voorts tot den jonstighen Leser,
hoe dat van sulcken Constenaer, door sulck eerweerdich
werck, en gesonde schilderije, zijn herte ghevoedt mach
worden : En dat hy hier mede veronledight, soude laten varen
den beminder van den gheroofden Ganymedes, en de
schandlijcke dieverije van de Cyprische Goddinne. Hier
naer volghen twee Griecksche veersen, oft regelen, op deser
meyninghe luydende:
O vreemdlingh, lust u t'sien schijnlevendighe beeiden?
Aenmerckt de dese hier, die Holbeens handen teelden.
Doe eyndlinghe Holbeen de Weereldt met zijn edel
Const veel vercieringhe hadde toeghelanght: en ghelijck
t' Menschelijck leven op der Aerden, en alle Weereltsche
dingen oft verganghlijck wesen, tot in nieticheden versmilten,
nun ontmaken, oft comen tot onafkeerlijcken oft onverbied-
lijcken eyndt, so is Holbeen in groote benoutheydt te Londen
ghestorven van de Pest, Ao. 1554. oudt 56. Jaren, zijn
lichaem der verrottinghe en vergancklijckheyt, maer zijn
loflijck gherucht en naem den naecomelingen onder den
Menschen en onsterflijcke gedachtenisse latende.
T'leven van Jan Cornelisz. Vermeyen,
van Beverwijck Schilder.
De ghene die goedertierlijck van de milde Natuere
hulpsaem er gonstighe handtreyckinge, gaven en weldaden
Ons namen hoe vermaert, soo duyster stelt besijden,
En schier te nieten doet. Alsulcke dachten meer
d'Hel-Gheesten deden siet, die sonder veel verblijden
Ten rechten (als ick meen) noch claghen mochten seer:
Dat yeraant maer en saegh, een van den Tafereelen,
Ghedaen van Hans, (dien Hans, die selfs den roem en eer
Van zijn heerlijcke Const, allem is den gheheelen
Voorneemsten) metter vaert waer een gheroep ghehoort:
Gheen Menschen banden noyt, met verwe, noch Pinceelen,
Soo groote seldsamheyt ghebrocht en hebben voort.
Sy hebbens niet vermocht te doen, 't is onwaerachtich,
Dat yemants werck zy el (wat baet verloren woordt,)
Dan dat Godt heeft ghedaen, die dat alleen was machtich.
Dit ghedicht wendt hem voorts tot den jonstighen Leser,
hoe dat van sulcken Constenaer, door sulck eerweerdich
werck, en gesonde schilderije, zijn herte ghevoedt mach
worden : En dat hy hier mede veronledight, soude laten varen
den beminder van den gheroofden Ganymedes, en de
schandlijcke dieverije van de Cyprische Goddinne. Hier
naer volghen twee Griecksche veersen, oft regelen, op deser
meyninghe luydende:
O vreemdlingh, lust u t'sien schijnlevendighe beeiden?
Aenmerckt de dese hier, die Holbeens handen teelden.
Doe eyndlinghe Holbeen de Weereldt met zijn edel
Const veel vercieringhe hadde toeghelanght: en ghelijck
t' Menschelijck leven op der Aerden, en alle Weereltsche
dingen oft verganghlijck wesen, tot in nieticheden versmilten,
nun ontmaken, oft comen tot onafkeerlijcken oft onverbied-
lijcken eyndt, so is Holbeen in groote benoutheydt te Londen
ghestorven van de Pest, Ao. 1554. oudt 56. Jaren, zijn
lichaem der verrottinghe en vergancklijckheyt, maer zijn
loflijck gherucht en naem den naecomelingen onder den
Menschen en onsterflijcke gedachtenisse latende.
T'leven van Jan Cornelisz. Vermeyen,
van Beverwijck Schilder.
De ghene die goedertierlijck van de milde Natuere
hulpsaem er gonstighe handtreyckinge, gaven en weldaden